اهداف: تغییرات توده عضله اسکلتی یکی از مشکلات اجتناب‌ناپذیر سالمندی است و فرایندی چندبُعدی محسوب می‌شود که با کاهش بارز عملکرد عصبی‌عضلانی و جسمانی و ناتوانی افراد سالمند نسبت به افراد جوان همراه است. هدف مطالعه حاضر، تمرین‌پذیری عضلات تثبیت‌کننده کمری زنان سالمند در مقایسه با زنان جوان به دنبال تمرین مقاومتی و مصرف پروتئین سویا است. 
مواد و روش ها: این مطالعه به صورت نیمه‌تجربی انجام شد. جامعه آماری شامل ۲۷ زن سالمند (۶۰/۱۶±۶۹/۳ سال) و ۱۰ زن جوان (۴/۱±۳۰/۰۸ سال) بود. افراد سالمند به طور تصادفی به گروه تمرین‌های پایدارکننده کمر با شیرسویا، گروه تمرین‌های پایدارکننده کمر و گروه کنترل (۹ فرد در هر گروه) تقسیم شدند و به مدت ۱۰ هفته و هر هفته ۳ جلسه، در مداخله ورزشی و تغذیه‌ای شرکت کردند. شرکت‌کنندگان شیرسویا را در سه وعده با فعالیت ورزشی و بدون فعالیت نوشیدند. مشخصات اولتراسونیک عضله مولتیفیدوس، میزان توانمندی (ODI)، عملکرد کمر (BPS) و وضعیت تغذیه زنان سالمند در دو مرحله قبل و بعد اندازه‌گیری و با تحلیل واریانس دوطرفه تجزیه‌وتحلیل شد. 
یافته ها: سطح مقطع عضله مولتیفیدوس زنان سالمند (۰/۹۰۸±۳/۴۹ سانتی‌مترمربع) پیش از مداخله تفاوت معناداری با زنان جوان (۴۲/۵۲±۷/۱ سانتی‌مترمربع) داشت. در پایان مداخله در هر دو گروه تمرین‌های ثبات مرکزی با شیرسویا و تمرین‌های ثبات مرکزی نسبت به زنان جوان (به ترتیب ۱/۱۸±۵/۲۸ و ۰/۴۴±۵/۴۱ سانتی‌مترمربع) بهبود معناداری دیده شد (۰/۰۵>P)، اما این اختلاف حذف نشد. میزان توانمندی عملکرد کمر در دو گروه تمرین‌های ثبات مرکزی با شیرسویا و تمرین‌های ثبات مرکزی نسبت به گروه کنترل (به ترتیب ۲/۸±۱۱/۷۲- و ۳/۳±۱۰/۲- امتیاز) بهبود معناداری یافت (۰/۰۵>P). 
نتیجه گیری: انجام ده هفته مداخله تمرین‌های پایدارکننده کمر و مصرف شیرسویا باعث افزایش مشخصات اولتراسونیک عضله مولتیفیدوس کمری زنان سالمند می‌شود و اختلاف سنی ایجادشده در سطح مقطع عضلانی را کاهش می‌دهد. از طرفی بهبود وضعیت عضله مولتیفیدوس نه‌تنها با بهبود توانمندی و عملکرد کمر همراه است، بلکه موجب بهبود استقلال فردی و مشارکت اجتماعی زنان سالمند نیز می‌شود.