اهداف سندرم حرکتی، وضعیتی از کاهش تحرک است که به علت اختلال در ارگان‌های حرکتی ایجاد می‌شود. سندرم حرکتی به محدودیت، کاهش تعادل، درد، ضعف عضلات و افزایش نیاز خدمات پرستاری منجر می‌شود. این مطالعه با هدف بررسی سندرم حرکتی در سالمندان ایرانی و ارتباط آن با متغیر‌های پیش‌بینی‌کننده انجام شد.
مواد و روش ها این مطالعه از نوع توصیفی‌مقطعی‌ است که در سال 1396 روی 320 سالمند ساکن شهرستان قائم‌شهر، با روش نمونه‌‌گیری دردسترس، با تصویب در کمیته اخلاقی دانشگاه علوم بهزیستی انجام شد. پرسش‌نامه اطلاعات جمعیت‌شناختی و مقیاس عملکرد حرکتی سالمندی-25 برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده شد. با کمک نسخه 23 نرم‌افزار SPSS از روش‌های آماری توصیفی برای توصیف داده‌ها و رگرسیون لجستیگ برای بررسی همبستگی بین پیامد و متغیر‌های پیش‌بینی‌کننده استفاده شد. 
یافته ها میانگین سنی نمونه‌ها 7/7‌±‌85/69 سال بود. 58 درصد از شرکت‌کنندگان در گروه سندرم حرکتی بودند. متغیر‌های سن (ÔR=1/05، به ازای هر یک سال افزایش)، جنسیت زن (ÔR=2/7)، سابقه مثبت بیماری مزمن (ÔR=3/42) و سابقه مثبت درد مزمن (ÔR=4/04)، ابتلا به سندرم حرکتی در سالمندان را پیش‌بینی خواهند کرد. 
نتیجه گیری با توجه به شیوع سندرم حرکتی در سالمندان و ارتباط آن با عوامل جمعیت‌شناختی سن و جنسیت، داشتن بیماری و درد مزمن، اجرای روش‌های غربالگری برای شناخت افراد در معرض خطر و پیشگیری از آن ضروری به نظر می‌رسد.