اهداف: آیا تمرین رومبرگ می تواند خطر زمین خوردن را کاهش دهد؟ این روش دو موقعیت مهم یعنی حفظ بالانس در شرایط کاهش سطح اتکا و کاهش اطلاعات بینایی که دو عامل مهم زمین‌خوردن سالمندان هستند را هدف قرار داده است و به‌طور وسیعی توسط دیگر محققان به عنوان یک روش ارزیابی بالانس به‌کار رفته است اما به‌عنوان روش درمان استفاده نشده است.

مواد و روش‌ها: این تحقیق به روش RCT انجام شده است. 70 نفر از سالمندانی که دارای سن 65 سال یا بیشتر بوده و در شش ماه گذشته دو بار یا بیشتر زمین خورده باشند انتخاب شده و سپس آن‌ها را به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و مداخله تقسیم نمودیم. سپس گروه مداخله به مدت سه ماه یک روز در میان، هر روز به مدت 45 دقیقه تمرین رومبرگ داده شدند و پس از اتمام دوره سه ماهه هر دو گروه به مدت 6 ماه از نظر تعداد زمین‌خوردن، میزان و شدت عوارض و شکستگی تحت نظر قرار گرفتند.

یافته‌ها: در تعداد زمین خوردن، در افرادی که پیگیری کامل شدند، بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد (0/90=P). درصد افرادی که زمین خوردند نیز تفاوت معناداری بین دو گروه شاهد و مداخله نشان نداد [%52/4 درمقابل %50 (P=0/87)]. در بررسی ارتباط میزان اثربخشی تمرینات با سن، نتایج به‌دست آمده ارتباط معناداری را نشان ندادند. (%12= power،0/46=P) در آنالیز Univariate analysis of variance انجام شده، تعداد داروهای مصرفی سالمندان، با میزان اثربخشی تمرینات در کاهش سقوط، ارتباط معناداری داشت. (0/460=P).

نتیجه‌گیری: اگرچه تست‌های آماری نتوانستند تفاوت معناداری را نشان دهند، این ناتوانی را میتوان ناشی از کم بودن قدرت این مطالعه (power) برای پیدا کردن این ارتباط دانست، لذا برای دستیابی به نتیجه قطعی‌تر در این باره، به مطالعاتی با حجم نمونه بیشتر نیاز است. از طرفی سقوط، وابسته به چندین عامل است، کارآزمایی‌های بالینی اخیر ثابت کرده است که دخالت‌های چندمنظوره، بهترین نتیجه را در کاهش سقوط نشان می دهد.