اهداف: انزوای اجتماعی در سالمندان تبعاتی چون افسردگی، کاهش امید به زندگی و افزایش اضطراب مرگ را در پی دارد. بنابراین پژوهش حاضر با هدف تعیین عوامل پیش‌بینی‌کننده انزوای اجتماعی سالمندان شهر قزوین انجام شد. 
مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی مقطعی روی 301 سالمند ساکن شهر قزوین در سال 1398 انجام شد. از نمونه‌گیری خوشه‌ای برای انتخاب سالمندان واجد شرایط استفاده شد. از چک‌لیست مشخصات جمعیت‌شناختی و بیماری‌های جسمانی و روانی، پرسش‌نامه‌های سنجش انزوای اجتماعی سالمندان لوبن، حمایت اجتماعی درک‌شده، پرسش‌نامه ناتوانی سازمان بهداشت جهانی، شاخص بهزیستی روان‌شناختی و پرسش‌نامه مقابله مذهبی پارگامنت جهت جمع‌آوری داده‌ها استفاده شد. داده‌ها با استفاده از مدل رگرسیون خطی چندمتغیره مورد تجزیه و تجلیل قرار گرفت.
یافته ها: میانگین±انحراف‌معیار سنی سالمندان شرکت‌کننده در این مطالعه 7/31±‌68/63 بود. نتایج مطالعه حاضر نشان داد، متغیرهای حمایت اجتماعی (β:0/333 ،P<0/001)‌، ناتوانی (β:-0/137 ،P=0/018) و زندگی کردن با همسر (β=0/154 ،P=0/010) تأثیر معنی‌داری بر میزان انزوای اجتماعی سالمندان داشته است. به‌طوری که میزان انزوای اجتماعی سالمندان با افزایش حمایت اجتماعی از آنان و کاهش میزان ناتوانی، کاهش می‌یافت. همچنین سالمندانی که با همسرشان زندگی می‌کردند نسبت به سایر سالمندان، انزوای کمتری را گزارش کردند.
نتیجه گیری: با توجه به نقش پیش‌گویی‌کننده حمایت اجتماعی و ناتوانی در انزوای اجتماعی، به نظر می‌رسد یکی از محورهای مؤثر بر کاهش انزوای اجتماعی مخصوصاً در سالمندان ناتوان، راه‌اندازی یا تقویت شبکه‌های اجتماعی حمایتی باشد.