مقدمه
تسریع پیری جمعیت تأثیرات گسترده‌ای بر برنامه‌ریزی و ارائه مراقبت‌های بهداشتی و اجتماعی در سراسر جهان دارد [1، 2]؛ ازجمله مواردی که با افزایش سن و تعداد سالمندان امکان وقوع آن بیشتر می‌شود سندرم‌های سالمندی و سقوط است [1]. سقوط به‌عنوان یکی از مشکلات جدی در حیطه سالمندان مطرح است که علاوه بر جراحت جسمانی، آثار منفی روانی زیادی مانند ترس از سقوط خواهد داشت [3]. ترس از سقوط یک اختلال شایع در سالمندان است که با نگرانی به دلیل ازدست دادن اعتمادبه‌نفس در کنترل تعادل هنگام سقوط احتمالی شناخته می‌شود [4]. در ابتدا تصور می‌شد ترس از سقوط تنها به دلیل حادثه سقوط بروز پیدا می‌کند، اما در مطالعه کوهورت آینده‌نگری در ژاپن مشخص شد افراد بدون سابقه سقوط نیز دچار ترس از سقوط شده‌اند [5].
در مطالعه ترکمان غلامی و همکاران گزارش شده است میزان محدودیت حرکتی به دلیل ترس از سقوط در سالمندان می‌تواند موجب محدودیت حرکتی متوسط پس از سقوط شود [6]. ترس از سقوط به‌عنوان مشکلی قابل‌توجه در سالمندان مطرح است که آثار روانی مخرب آن می‌تواند موجب نقص حرکتی، کاهش فعالیت روزمره زندگی و کاهش کیفیت زندگی شود [7]. در مطالعه میناکشی دهر بیان شده است ترس از سقوط منجر به کاهش قدرت اندام‌های تحتانی می‌شود که می‌تواند منجر به افزایش احتمال سقوط شود [8]. در مطالعه رشما عزیز و همکاران دیده شده حدود نیمی از افرادی که ترس از سقوط داشتند، محدودیت فعالیت به دلیل ترس از سقوط نیز داشته‌اند [9] و در مطالعه یوآن کین اشاره شده است محدودیت حرکت به دلیل ترس از سقوط می‌تواند موجب افزایش ریسک ابتلا و پیشروی سندرم آسیب‌پذیری شود [7]. 
سازمان جهانی بهداشت سندرم آسیب‌پذیری را به‌عنوان اضمحلال تدریجی ساختمان و ارگانیسم بدن که بر اثر دخالت عامل زمان به وجود می‌آید و منجر به کاهش ذخایر فیزیولوژیک و شکنندگی در برابر عوامل استرس‌زا می‌شود تعریف کرده است [10, 11].
آسیب‌پذیری به دلیل ماهیت چند‌عاملی که شامل ابعاد محیطی، بیولوژیکی، روانی، اقتصادی، شناختی، اجتماعی است، پدیده‌ای پویا شناخته می‌شود [12] که برای شناسایی و سنجش آن در طول زمان ابزارهای متفاوتی پدید آمده است. یکی از پرکاربردترین معیارها در دنیا که به بررسی کیفی و کلینیکی سندرم آسیب‌پذیری در کوتاه‌ترین زمان و با هزینه جزئی می‌پردازد معیار آسیب‌پذیری فراید است که با بررسی 5 مورد کاهش وزن ناخواسته در یک سال اخیر، سطح پایین فعالیت بدنی، احساس خستگی در طول هفته، قدرت عضله و سرعت راه رفتن وضعیت سندرم آسیب‌پذیری را در سالمندان مشخص می‌کند [13، 14].
از جهتی شناسایی عوامل خطر قابل‌اصلاح سندرم آسیب‌پذیری برای توسعه مداخلات هدفمند در جهت پیشگیری یا کاهش آسیب‌پذیری در افراد مسن بسیار مهم است [1، 15، 16]. چراکه با شناسایی و تشخیص عوامل زمینه‌ساز سندرم آسیب‌پذیری در مراحل ابتدایی می‌توان تا حدودی در بهبود آن نقش داشت اما در صورت پیشرفت سندرم با افزایش هزینه‌های مراقبت‌های بهداشتی، ایجاد بار مضاعف بر سالمندان، خانواده‌ها و سیستم بهداشتی مواجه خواهیم بود [16, 17]. 
شایان ذکر است مطالعات محدودی در حیطه بررسی ارتباط ترس از سقوط و سندرم آسیب‌پذیری انجام شده است. از‌آنجایی‌که استقلال عملکردی سالمندان از عوامل بسیار مهم در سلامت عمومی جامعه است، بررسی ارتباط ترس از سقوط با سندرم آسیب‌پذیری و عوامل جمعیت‌شناختی اطلاعات ارزشمندی را در اختیار سیاست‌گذاران و برنامه‌ریزان بهداشتی قرار می‌دهد. تحقیق حاضر با هدف بررسی ارتباط ترس از سقوط با سندرم آسیب‌پذیری در سالمندان مراجعه‌کننده به مراکز جامع خدمات سلامت شهر بوشهر انجام شد.

روش مطالعه 
مطالعه حاضر به روش توصیفی‌تحلیلی از نوع مقطعی انجام شد. جامعه پژوهش شامل کلیه سالمندان 60 سال و بالاتر مراجعه‌کننده به مراکز جامع خدمات سلامت شهر بوشهر بودند. شهر بوشهر بر‌اساس اطلاعات ثبت‌شده در سامانه سیب 1840 سالمند 60 سال و بالاتر دارد و بر‌اساس تقسیم‌بندی شهری به 2 منطقه تقسیم شده است. در مطالعه حاضر به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای 3 مرکز جامع خدمات سلامت در منطقه 1 و 3 مرکز جامع خدمات سلامت در منطقه 2 انتخاب شدند و برای محاسبه حجم نمونه از فرمول حجم نمونه در مطالعات همبستگی استفاده شد. بدین‌منظور مقدار α برابر 5 درصد و β برابر20 درصد در نظرگرفته شد و مقدارz_(1-α/2)  معادل 1/96 و مقدار β-1 معادل 1/84 در نظر گرفته شد‌. از سوی دیگر باتوجه‌به مطالعات پیشین، مقدار همبستگی مورد انتظار بین 2 متغیر اصلی مطالعه حدود 0/3 در نظر گرفته شده است [7، 16] که در‌نهایت 215 نمونه به روش تصادفی با‌توجه‌به تعداد سالمندان تحت پوشش هر مرکز جامع خدمات سلامت انتخاب شدند.
معیار‌های ورود به پژوهش: سن تقویمی 60 سال و بالاتر (براساس تاریخ تولد ثبت‌شده در پرونده سلامت)، امکان برقراری ارتباط کلامی به زبان فارسی، عدم وابستگی مداوم به صندلی چرخدار، عدم سکونت در مراکز مراقبت طولانی‌مدت یا مراکز مراقبتی حاد، عدم ابتلا به نابینایی یا کم بینایی شدید سالمندان که منجر به ایجاد وابستگی شده باشد، عدم ابتلا به ناشنوایی کامل یا کم شنوایی شدید سالمند که مانع از ایجاد ارتباط واضح با بشود.
ابزارهای مورد‌استفاده در این مطالعه شامل پرسش‌نامه‌های اطلاعات جمعیت‌شناختی و بالینی، پرسش‌نامه مقیاس کارآمدی سقوط فرم بین الملل و معیار آسیب‌پذیری فراید بودند.
پرسش‌نامه اطلاعات جمعیت‌شناختی و بالینی شامل اطلاعات مربوط به سن، جنسیت، سواد، وضعیت تأهل، وضعیت اشتغال، میزان درآمد سالمند و تعداد داروهای مصرفی سالمندان، سابقه ابتلا به بیماری‌هایی مزمن و سابقه سقوط در یک سال اخیر بود.
پرسش‌نامه مقیاس کارآمدی سقوط فرم بین الملل دارای 16 گویه است که توسط یاردلی و همکاران ساخته شده است. در ایران نسخه ترجمه‌شده توسط خواجوی در سال 1392، تحت عنوان «رواسازی و تعیین پایایی مقیاس کارآمدی در افتادن، فرم بین المللی در سالمندان: نسخه فارسی» منتشر شده است. پایایی درونی برای مقیاس ترس از سقوط به روش آلفای کرونباخ 98 درصد بوده و ضریب همبستگی پیرسون 0/70 تأیید شده است. در این مطالعه ضریب آلفای کرونباخ پرسش‌نامه مجدداً محاسبه و 0/954 به دست آمد.پرسش نامه شامل 16 سؤال است و نمره آزمودنی در دامنه 16 تا 64 خواهد بود و نمرات 16 تا 19 به‌عنوان کمترین نگرانی از سقوط، نمرات 20 تا 27 نگرانی متوسط از سقوط و نمرات 28 تا 64 به‌عنوان بیشترین نگرانی در نظر گرفته می‌شوند [18-20].
معیار آسیب‌پذیری فراید یکی از رایج‌ترین شاخص‌های بررسی کیفی و کلینیکی آسیب‌پذیری در جهان است که توسط لیندا فراید مطرح شده است؛ این معیار بارها در مطالعات دیگر استفاده و اعتبار و ارزش کلینیکال آن تأیید شده است [21-23] که شامل 5 آیتم احساس خستگی عمومی، ضعف عضلانی، سرعت راه رفتن، سطح پایین فعالیت فیزیکی و کاهش وزن است. بر‌اساس شاخص‌های ذکر‌شده، در‌صورتی‌که سالمند امتیاز صفر را به دست آورد آسیب‌پذیر نیست، در صورت کسب امتیاز بین 1 تا 2 فرد در معرض آسیب‌پذیری است و کسب امتیاز بین 3 تا 5 یعنی فرد آسیب‌پذیر است [17، 24].
پس از جمع‌آوری اطلاعات جهت توصیف و تحلیل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS نسخه 24 استفاده شد. به‌منظور توصیف ویژگی‌های شرکت‌کنندگان از آمار توصیفی نظیر میانگین (میانه)، درصد و انحراف معیار (دامنه میان‌چارکی) استفاده شد و برای بررسی ارتباط بین متغیر پاسخ و متغیرهای مستقل دیگر ابتدا از آزمون کای دو استفاده شد و سپس با استفاده از رگرسیون لجستیک ارتباط متغیرها بررسی شد.

یافته‌ها
در این پژوهش 215 سالمند شرکت کردند. میانگین سنی آن‌ها 68/81 سال (انحراف معیار 8/31) بود. 56/7 درصد (122 نفر) افراد شرکت‌کننده را زنان و 43/3 درصد (93 نفر) را مردان تشکیل دادند. همچنین نتایج نشان داد 60 نفر (27/9 درصد) ترس از سقوط با شدت کم داشتند و 83 نفر (38/6 درصد) ترس از سقوط با شدت متوسط و 72 نفر (33/5 درصد) ترس از سقوط با شدت بالا داشتند و تعداد زنانی که ترس از سقوط با شدت بالا داشتند (38/5 درصد) از تعداد مردان مبتلا به ترس از سقوط شدید (26/9 درصد) به‌طور چشمگیری بیشتر بود، اما تفاوت معنادار نبوده است. سایر اطلاعات جمعیت‌شناختی در جدول شماره 1 قابل‌مشاهده است.


نتایج بررسی ارتباط عوامل جمعیت‌شناختی‌ با ترس از سقوط در جدول شماره 1 نشان داده شده است. به نحوی که شیوع ترس از سقوط با شدت بالا با افزایش سن، سطح تحصیلات پایین‏تر، وضعیت تأهل بیوه، کاهش درآمد، خانه‌دار و بازنشسته بودن و داشتن سابقه سقوط در یک سال اخیر افزایش می‌یابد. همچنین مصرف داروهای بیشتر و تعداد بیماری‌های زمینه‌ای بالاتر به‌طور واضحی با ترس از سقوط با شدت بالاتر در افراد مرتبط است و این تفاوت معنادار بوده است (0/001>P).
در جدول شماره 2 نتایج رگرسیونی تعدیل‌شده ارتباط ترس از سقوط و سندرم آسیب‌پذیری ارائه شده است.


ابتدا آزمون به‌صورت خام و بدون مداخله تعدیلگرها انجام شده است. نتایج نشان می‌دهد در وضعیت ترس از سقوط با شدت متوسط، ارتباط با سندرم آسیب‌پذیری دیده نمی‌شود، اما در وضعیت ترس از سقوط با شدت بالا ارتباط معناداری وجود دارد. به‌طوری‌که شانس داشتن سندرم آسیب‌پذیری در افراد مبتلا به ترس از سقوط بالا 17 برابر افراد مبتلا به ترس از سقوط با شدت کم بود (OR=17/4 CI 95% 5/12-59/12). سپس در مدل دوم، ترس از سقوط با متغیر‌های سن، قد و وزن تعدیل شد و نتایج نشان داد باز هم شانس داشتن سندرم آسیب‌پذیری در افراد مبتلا به ترس از سقوط با شدت بالا 10 برابر افراد مبتلا به ترس از سقوط کم ب*ود (OR=10/4 CI 95% 2/49-43/54). در مدل سوم نیز باقی متغیر‌های زمینه‌ای و مخدوشگر شامل وضعیت اشتغال، وضعیت تأهل، سطح در‌آمد و تحصیلات به مدل اضافه شد و نتایج نشان داد شانس ابتلا به سندرم آسیب‌پذیری در افراد با ترس از سقوط بالا 6 برابر افراد مبتلا به ترس از سقوط با شدت کم بود (OR=6/37 CI 95% 1/44-28/08). 
در جدول شماره 3 نتایج آزمون لجستیک چند‌متغیره جهت پیش‌بینی سندرم آسیب‌پذیری بر‌اساس عواملی که در تحلیل‌های دو‌متغیره معنادار بودند و متغیرهایی که P<0/2 داشتند و متغیرهای جنس و سن به دلیل ماهیت تعیین‌کننده در مطالعات حوزه سالمندان وارد مدل لجستیک شدند.


مدل رگرسیونی به روش هم‌زمان انجام شد. متغیر وضعیت تأهل به 2 گروه متأهل و بدون همسر، متغیر وضعیت اشتغال به 2 گروه شاغل و بدون شغل بودن، متغیر وضعیت درآمد به 2 گروه متوسط به بالا و متوسط به پایین و متغیر ترس از سقوط به 2 گروه ترس از سقوط پایین و ترس از سقوط بالا تقسیم شدند. 
جهت ارزیابی مدل رگرسیونی از آزمون اوم نیبوس استفاده شد که مقدار کای‌دو 121/314 و P<0/001  به دست آمد که نشان داد مدل معناداری برای پیش‌بینی ترس از سقوط با شدت بالا طراحی شده است. همچنین آزمون هاوسمر و لیمیشو معنادار به دست نیامد (P=‌0/074) که نشان‌دهنده برازش مطلوب آزمون لجستیک است و در آزمون نکلرگ مشاهده می‌شود متغیر وابسته توسط متغیرهای مستقل با دقت 50 درصد پیش‌بینی می‌شود. دقت مدل به‌طور‌کلی 78 درصد بود. 
بررسی ضرایب رگرسیون لجستیک نشان می‌دهد متغیرهای متأهل بودن (0/69 درصد) و شاغل بودن (0/67 درصد) به‌عنوان ویژگی‌های محافظت‌کننده، درصد شانس ابتلا به سندرم آسیب‌پذیری را کاهش می‌دهند و متغیرهای استفاده از 3 دارو و بیشتر 3/8 برابر، ابتلا به 3 بیماری زمینه‌ای و بیشتر 3/6 برابر، ابتلا به ترس از سقوط با شدت بالا 4/1 برابر و داشتن سابقه سقوط 3/9 برابر به‌عنوان عوامل زمینه‌ساز، شانس ابتلا به سندرم آسیب‌پذیری را افزایش می‌دهند.

بحث
مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط ترس از سقوط و سندرم آسیب‌پذیری انجام شد. نتایج مطالعه نشان داد ارتباط مستقیمی میان ترس از سقوط و سندرم آسیب‌پذیری یافت می‌شود و سالمندان مبتلا به ترس از سقوط با شدت بالا شانس بالاتری برای ابتلا به سندرم آسیب‌پذیری داشتند. نتایج مطالعه یوآن کین در چین [7] نیز مشخص کرده است میان متغیرهای ترس از سقوط با شدت بالاتر و ابتلا به سندرم آسیب‌پذیری ارتباط معناداری یافت شده است. همچنین مطالعات ویکتور اسبری در پرتغال [16] و رشما عزیز در سنگاپور [9] هم‌راستا با یافته‌های پژوهش حاضر بوده است. ترس از سقوط تحت تأثیر عوامل متعددی مانند تجربه سقوط قبلی، شرایط محیطی ناایمن، کیفیت زندگی پایین و سبک زندگی ناسالم قرار دارد [8، 25]. در سالمندان ساکن شهر بوشهر به دلیل محیط زندگی ناایمن و محدود کردن فعالیت به دلیل آب‌و‌هوای گرم منطقه و کیفیت زندگی پایین، شاهد ارتباط 2 متغیر ترس از سقوط با شدت بالا و سندرم آسیب‌پذیری هستیم و همچنین عدم شناسایی و درمان به‌موقع ترس از سقوط به علت کمبود امکانات و اطلاعات پیرامون مسائل سالمندی می‌تواند علتی برای پیشرفت سندرم آسیب‌پذیری شود که با عوارض سوء جبران‌ناپذیری برای سالمند و خانواده و و سیستم‌های بهداشتی همراه است [7].
نتایج حاصل از مطالعه نشان داد بین متغیر سن بالاتر و ترس از سقوط با شدت بالاتر ارتباط معناداری وجود دارد. نتایج مطالعات خالد کینزا [25]، رشما عزیز [9]، حاجتی و باستانی [18] با  نتایج مطالعه حاضر همسو بوده است، اما در مطالعه ترکمان غلامی و همکاران [6] میان 2 متغیر ترس از سقوط و سن ارتباط معناداری یافت نشده است که می‌تواند به علت میانگین سنی پایین‌تر مطالعه ذکر‌شده باشد. آنچه گمان می‌رود، این است که با افزایش سن و گذشتن از مرز 60 سالگی با گذشت هر سال به‌طور طبیعی سالانه 1 درصد از توده عضلانی بدن سالمندان کاهش پیدا می‌کند که می‌تواند عاملی بالقوه برای شروع ترس از سقوط در سالمندان باشد و اگر این روند طبیعی همراه با سبک زندگی کم‌تحرک و سبک تغذیه کم‌پروتئین همراه باشد اثرات سوء سریع‌تر و شدیدتری خواهد داشت [26]. در سالمندان ساکن شهر بوشهر به دلیل سبک زندگی کم‌تحرک به‌خاطر آب‌و‌هوای گرم منطقه و محیط ناایمن فعالیت برای سالمندان و کیفیت زندگی پایین این تأثیر واضح‌تر بوده است. 
نتایج، ارتباط معناداری میان 2 متغیر وضعیت تأهل و سطح درآمد با ترس از سقوط نشان داد. همچنین در آنالیز لجستیک متغیرهای وضعیت تأهل و سطح درآمد به‌عنوان ویژگی‌های محافظت‌کننده درصد شانس ابتلا به ترس از سقوط با شدت بالا را کاهش می‌دهند. مطالعات رشما عزیز و همکاران [9]، مروتی شریف آبادی [27] و همکاران و حاجتی باستانی [18] این همبستگی را تأیید کرده‌اند، اما در مطالعه یوآن کین و همکاران [7] ارتباط معناداری میان ترس از سقوط و سطح درآمد یافت نشده است که می‌تواند به علت سیستم‌های حمایت مالی از سالمندان در کشورهای پیشرفته‌تر نسبت به ایران باشد همچنین سالمندان متأهل به دلیل حس مراقبتی دریافتی از همسر و افزایش ارتباطات اجتماعی و وضعیت تغذیه‌ای با کیفیت‌تر و منظم‌تر نسبت به سالمندان بیوه و بدون همسر کمتر در معرض بیماری‌های جسمی و روانی مانند افسردگی قرار می‌گیرند [8، 18، 28] که با تأثیر بر کیفیت زندگی و فعالیت بدنی می‌تواند مانع از بروز یا پیشروی ترس از سقوط و ابتلا به سندرم آسیب‌پذیری شود. همچنین سطح درآمد با تأثیر مستقیم بر سطح کیفیت زندگی، بهبود وضعیت تغذیه، افزایش ارتباطات اجتماعی و غیره می‌تواند [28، 29] از عوامل محافظت‌کننده در برابر ابتلا به ترس از سقوط بالا باشد.
براساس نتایج متغیرهای استفاده از 3 دارو و یا بیشتر، ابتلا به 3 بیماری زمینه‌ای و بیشتر و داشتن سابقه سقوط در 1 سال اخیر از عوامل زمینه‌ساز هستند و شانس ابتلا به ترس از سقوط با شدت بالا را افزایش می‌دهند. مطالعات یوآن کین [7]، میناکشی دهر [8]، حاجتی و باستانی [18] و برهانی‌نژاد و همکاران [3] هم‌راستا با نتایج حاضر هستند و این‌گونه استنتاج می‌شود که با افزایش سن و تعداد سالمندان و سبک زندگی ناسالم شاهد شیوع بالاتر بیماری زمینه‌ای خواهیم بود و برای مقابله با عوارض سوء تعدد بیماری‌ها با پدیده‌هایی مانند تداخلات دارویی، عوارض دارویی، خود‌درمانی، تجویز داروهای بالقوه نامناسب برای سالمندان مواجهیم [7, 8] که همگی با تأثیر بر سلامت عمومی و کیفیت زندگی و فعالیت بدنی موجب افزایش ترس از سقوط و پیشروی سندرم آسیب‌پذیری در سالمندان می‌شود. 
نتایج مشخص کرد ارتباط معناداری میان متغیر سطح تحصیلات با ترس از سقوط یافت شده است که با مطالعات شریف‌آبادی و همکاران [27]، حاجتی و باستانی [18] و برهانی‌نژاد و همکاران [3] همسو، اما با مطالعات یوآن کین و همکاران [7] و رشما عزیز و همکاران [9] ناهمسو بوده است. گمان می‌رود ناهمسویی نتایج با مطالعات خارج از ایران به دلیل سواد سلامت پایین سالمندان ایرانی نسبت به سالمندان کشورهای پیشرفته‌تر باشد و سالمندانی که تحصیلات بالاتری دارند صرفاً بر مبنای تحصیلات شخصی توانسته‌اند سواد سلامتی خود را افزایش دهند و نه براساس سواد سلامت عمومی که این امر حساسیت و نیازمندی آموزش‌های سواد سلامت و خود‌مراقبتی به‌صورت عمومی و در دسترس را پر‌رنگ‌تر می‌کند.
براساس نتایج حاصل از مطالعه حاضر، متغیر وضعیت اشتغال ارتباط معناداری با ترس از سقوط داشت که با مطالعات رشما عزیز و همکاران [9]، مطالعه مروتی شریف‌آبادی و همکاران [27] و مطالعه حاجتی و باستانی [18] همسو بوده است. گمان می‌رود شاغل بودن با تأثیر بر میزان فعالیت فیزیکی سالمندان و افزایش شبکه‌های اجتماعی می‌تواند مانع از ایجاد ابتلا به افسردگی و اختلالات شناختی شود و با بهبود وضعیت مالی تأثیر مثبتی بر تغذیه، سلامت عمومی و کیفیت زندگی سالمندان دارد که ریسک ابتلا به ترس از سقوط را کاهش می‌دهد.
نتایج نشان داد ارتباط مشخص‌شده موجهی میان 2 متغیر ترس از سقوط و سندرم آسیب‌پذیری وجود دارد که می‌توان با پیشگیری از عوامل ایجاد‌کننده و تشدید‌کننده ترس از سقوط مانند کاهش استفاده از داروهای متعدد، پیشگیری از ابتلا به بیماری‌های زمینه‌ای و سقوط احتمالی، افزایش سواد سلامت سالمندان، بالا بردن سطح کیفیت زندگی و فعالیت فیزیکی مانع بروز یا تشدید سندرم آسیب‌پذیری شد.
مطالعه حاضر یکی از اولین مطالعات ایران است که به بررسی عوامل زمینه‌ساز ترس از سقوط و ارتباط آن با آسیب‏پذیری در سالمندان پرداخته است. بنابراین با محدودیت‏هایی مانند حجم نمونه کم و انجام مطالعه به‌صورت مقطعی همراه بود. توصیه می‌شود مطالعه‌ای با همین عنوان در مقیاس بزرگ‌تر انجام شود؛ مطالعه‌ای طولی برای بررسی روند تأثیر ترس از سقوط بر آسیب‌پذیری در سالمندان. همچنین پیشنهاد می‌شود مطالعه‌ای با همین عنوان، ولی با هدف مقایسه میانگین ترس از سقوط و سندرم آسیب‌پذیری در سالمندان ساکن جامعه و ساکن خانه سالمندان انجام شود.
پیامدهای حاصل از ابتلا و پیشروی سندرم آسیب‌پذیری منجر به افزایش بار و ایجاد هزینه‌های سنگینی بر دوش نظام بهداشتی و خانواده می‌شود، بنابراین توصیه می‌شود سازمان‌هایی جهت آموزش و افزایش آگاهی سالمندان پیرامون عوامل زمینه‌ساز ترس از سقوط و ارتباط آن با سندرم آسیب‌پذیری مشخص شوند. همچنین با افزایش اطلاعات کادر بهداشت و درمان پیرامون مسائل و مشکلات سالمندان، انجام غربالگری‌های منظم دوره‌ای، اجرای پروتکل‌های سالمندی سالم از اواسط دوره میان‌سالی و ایجاد بیمه‌های سالمندی در جهت حمایت از سالمندان آسیب‌پذیر و کاهش بار اجتماعی ناشی از آن می‌توان گام مثبتی در حوزه سالمندان برداشت.

ملاحظات اخلاقی
پیروی از اصول اخلاق پژوهش
جهت پیروی از اصول اخلاق پژوهش، این مطالعه در کمیته اخلاق دانشگاه علوم توانبخشی و سلامت اجتماعی تهران (IR.USWR.REC.1400.159) تصویب شده است. اصول اخلاقی  مرتبط در این مطالعه رعایت شده است. 

حامی مالی
این پژوهش هیچ‌گونه کمک مالی از سازمان‌های دولتی، خصوصی و غیرانتفاعی دریافت نکرده است.

مشارکت نویسندگان
 تمام نویسندگان در طراحی، اجرا و نگارش همه بخش‌های پژوهش حاضر مشارکت داشته‌اند.

تعارض منافع
بنابر اظهار نویسندگان این مقاله تعارض منافع ندارد.
 

References
1.Ray M. Fear of falls and frailty: Cause or consequence or both? Journal of Aging Research And Healthcare. 2021; 4(2):1-13. [DOI:10.14302/issn.2474-7785.jarh-21-4041]
2.Rabiei MA. Evaluation of the fear of falling and related risk factors in elderly people from Hamadan, Iran: A cross sectional study. The Egyptian Journal of Geriatrics and Gerontology. 2021; 8(2):20-4. [DOI:10.21608/ejgg.2021.204174]
3.Borhaninejad V, Rashedi V, Tabe R, Delbari A, Ghasemzadeh H. [Relationship between fear of falling and physical activity in older adults (Persian). Medical Journal of Mashhad University of Medical Sciences. 2015; 58(8):446-52. [Link]
4.Gillespie S, Friedman SM. Fear of falling in new long-term care enrollees. Journal of the American Medical Directors Association. 2007; 8(5):307-13. [DOI:10.1016/j.jamda.2007.04.006] [PMID] [PMCID]
5.Makino K, Makizako H, Doi T, Tsutsumimoto K, Hotta R, Nakakubo S, et al. Impact of fear of falling and fall history on disability incidence among older adults: Prospective cohort study. International Journal of Geriatric Psychiatry. 2018; 33(4):658-62. [DOI:10.1002/gps.4837] [PMID]
6.Torkaman Gholami J, Mohamadi Shahbolaghi F, Norouzi K, Reza Soltani P. [The relationship between fear of falling and activity limitations among seniors of Ghaem Shahr City in 2013 (Persian)]. Iranian Journal of Rehabilitation Research in Nursing. 2015; 2(1):45-52. [Link]
7.Qin Y, Li J, McPhillips M, Lukkahatai N, Yu F, Li K. Association of fear of falling with frailty in community‐dwelling older adults: A cross‐sectional study. Nursing & Health Sciences. 2021; 23(2):516-24. [DOI:10.1111/nhs.12840] [PMID] [PMCID]
8.Dhar M, Kaeley N, Mahala P, Saxena V, Pathania M. The prevalence and associated risk factors of fear of fall in the elderly: A hospital-based, cross-sectional study. Cureus. 2022; 14(3). [DOI:10.7759/cureus.23479]
9.Merchant RA, Chen MZ, Wong BLL, Ng SE, Shirooka H, Lim JY, et al. Relationship between fear of falling, fear‐related activity restriction, frailty, and sarcopenia. Journal of the American Geriatrics Society. 2020; 68(11):2602-8. [DOI:10.1111/jgs.16719] [PMID]
10.Navarrete-Villanueva D, Gómez-Cabello A, Marín-Puyalto J, Moreno LA, Vicente-Rodríguez G, Casajús JA. Frailty and physical fitness in elderly people: A systematic review and meta-analysis. Sports Medicine. 2021; 51(1):143-60. [DOI:10.1007/s40279-020-01361-1] [PMID]
11.Palomo I, García F, Albala C, Wehinger S, Fuentes M, Alarcón M, et al. Characterization by gender of frailty syndrome in elderly people according to frail trait scale and fried frailty phenotype. Journal of Personalized Medicine. 2022; 12(5):712. [DOI:10.3390/jpm12050712] [PMID] [PMCID]
12.Souza Júnior EV, Silva CDS, Pirôpo US, Santos BFMD, Guedes TP, Siqueira LR, et al. Effects of sexuality on frailty and quality of life in the elderly: A cross-sectional study. Revista Brasileira de Enfermagem. 2021; ;75(1):e20210049. [DOI:10.1590/0034-7167-2021-0049] [PMID]
13.Meerkerk C, Chargi N, de Jong P, van den Bos F, de Bree R. Low skeletal muscle mass predicts frailty in elderly head and neck cancer patients. European Archives of Oto-Rhino-Laryngology. 2022; 279(2):967-77. [DOI:10.1007/s00405-021-06835-0] [PMID] [PMCID]
14.Won CW. Implications of frailty interventions from Korean frailty and aging cohort study. Aging Medicine. 2021; 4(4):247-9. [DOI:10.1002/agm2.12188] [PMID] [PMCID]
15.Silveira T, Pegorari MS, de Castro SS, Ruas G, Novais-Shimano SG, Patrizzi LJ. Association of falls, fear of falling, handgrip strength and gait speed with frailty levels in the community elderly. Medicina (Ribeirão Preto). 2015; 48(6):549-56. [DOI:10.11606/issn.2176-7262.v48i6p549-556]
16.Esbrí-Víctor M, Huedo-Rodenas I, López-Utiel M, Navarro-López JL, Martínez-Reig M, Serra-Rexach JA, et al. Frailty and fear of falling: The FISTAC study. The Journal of Frailty & Aging. 2017; 6(3):136-40. [DOI:10.14283/cw.2017.9] [PMID]
17.Fried LP, Tangen CM, Walston J, Newman AB, Hirsch C, Gottdiener J, et al. Frailty in older adults: Evidence for a phenotype. The Journals of Gerontology Series A: Biological Sciences and Medical Sciences. 2001; 56(3):M146-56. [DOI:10.1093/gerona/56.3.M146] [PMID]
18.Hajati S, Bastani F. [Fear of falling and its contributing factors in the elderly with the history of orthopedic surgery (Persian)]. Iran Journal of Nursing. 2019; 32(118):50-61. [DOI:10.29252/ijn.32.118.50]
19.Khajavi D. [Validation and reliability of Persian version of Fall Efficacy Scale-International (FES-I) in community-dwelling older adults (Persian)]. Iranian Journal of Ageing. 2013; 8(2):39-47. [Link]
20.Khajavi D, Farokhi A, Jaberi Moghadam AA, Kazemnejad A. [The impact of a training intervention program on fall-related psychological factors among male older adults in Arak (Persian)]. Iranian Journal of Ageing. 2014; 9(1):32-9. [Link]
21.Aghmashe R, Alavi-Naeini A, Mirzaei K, Yekaninejad M. [Relationship between dietary patterns and moderate frailty syndrome in elderly (Persian)]. Iranian Journal of Nutrition Sciences and Food Technology. 2017; 12(3):19-28. [Link]
22.Hanlon P, Fauré I, Corcoran N, Butterly E, Lewsey J, McAllister D, et al. Frailty measurement, prevalence, incidence, and clinical implications in people with diabetes: A systematic review and study-level meta-analysis. The Lancet Healthy longevity. 2020; 1(3):e106-16. [DOI:10.1016/S2666-7568(20)30014-3] [PMID]
23.Thinuan P, Siviroj P, Lerttrakarnnon P, Lorga T. Prevalence and potential predictors of frailty among community-dwelling older persons in Northern Thailand: A cross-sectional study. International Journal of Environmental Research and Public Health. 2020; 17(11):4077. [DOI:10.3390/ijerph17114077] [PMID] [PMCID]
24.Niksolat M, Zandie Z, Larijani SS, Rashedi V, Mirfakhraee H, Bahadori F, et al. The prevalence of frailty syndrome and its associated factors among elderly hospitalized in Firoozabadi Hospital. International Journal of Early Childhood Special Education. 2022; 14(3):3515-23. [Link]
25.Khalid K, Zulfaqar N, Riaz H, Jabbar M. Prevalence and risk factors of fear of fall among old age population of Lahore, Pakistan: Fear of fall among old age population. Pakistan BioMedical Journal. 2022; 5(7):36-9. [DOI:10.54393/pbmj.v5i7.559]
26.Joanny A, Zahari Z, Mohan V, Justine M. Comparison of sarcopenia indices based on fall history and level of fear of falling among community-dwelling older adults in Selangor, Malaysia. Malaysian Journal of Medicine and Health Sciences. 2022; 18(8):118-24. [Link]
27.Morowatisharifabad MA, Shakeri-Mobarakeh T, Vaezi Sharifabad AA, Bidaki R, Asgari-Shahi M, Rezaeipandari H. Fear of falling and social participation in the elderlies in Mobarakeh, Isfahan Province, Iran. Elderly Health Journal. 2017; 3(1):42-9. [Link]
28.Mohamed Hassan Saleh N, El-Gilany AH, Noshy Abd El-Aziz Mohamed H, Mahmoud Elsakhy N. Effect of matter of balance program on improving balance and reducing fear of falls among community-dwelling older adults. Egyptian Journal of Health Care. 2022; 13(1):1106-16. [Link]
29.Deepa S. Prevention of falls. Journal of The Indian Academy of Geriatrics. 2022; 18(1):1-2. [Link]