اهداف: هدف از این مطالعه، تعیین اثربخشی برنامه های بازتوانی حرکت درمانی و الکتروتراپی بر افزایش دامنه حرکتی و کاهش درد شانه منجمد مردان مبتلا به نوع ایدیوپاتیک بود.

مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بود و نمونه شامل 18 بیمار (با میانگین سنی 56/4±6/7 سال، قد 175/1±5/3 سانتی متر، وزن 73/1±7/5 کیلوگرم و سابقه بیماری 9/2±5/1 ماه) مراجعه کننده به کلینیک های شهر ایلام بود. معیارهای ورود به مطالعه شامل: جنسیت مذکر، ابتلا به بیماری نوع ایدیوپاتیک شانه منجمد، از دست رفتن قابل توجه تحرک، وجود درد شبانه و طی فعالیت در مفصل شانه بود. معیارهای خروج از مطالعه شامل: ابتلا به بیماری شانه منجمد ثانویه، داشتن سابقه بیماری آسیب های زمینه ای موثر بر شانه منجمد و سابقه استفاده از هر نوع تدابیر درمانی جهت رفع مشکلات شانه منجمد بود. از پرسشنامه اطلاعات شخصی، مقیاس VAS جهت ارزیابی میزان درد و گونیامتر برای اندازه گیری دامنه حرکتی مفصل شانه در پژوهش استفاده شد. برنامه بازتوانی روزانه به مدت 1 ساعت به صورت منظم در طی 4 هفته، شامل برنامه های الکتروتراپی (50 دقیقه) و حرکت درمانی (60 دقیقه) به صورت روز در میان اجرا شد. تجزیه و تحلیل داده ها با آزمون t زوجی انجام شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که میزان درد شبانه و طی فعالیت، بعد از 4 هفته انجام تمرینات بازتوانی، کاهش معناداری داشت (P<0/05). اما افراد مبتلا همچنان با میزانی از درد در زمان فعالیت و استراحت روبرو بودند و به طور کامل درد آنها تسکین نیافت. نتایج همچنین بیانگر آن بود که دامنه حرکتی مفصل شانه در حرکات خم شدن، دور شدن، چرخش خارجی و داخلی در پس آزمون بهبود معناداری یافت .(P<0/05) هرچند که افراد مبتلا همچنان با محدودیت حرکتی در مفصل شانه مواجه بودند. دامنه حرکتی شانه در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در حرکات خم شدن 49/4±21/2  درجه، دور شدن 42/8±15/6  درجه، چرخش خارجی 28/3±10/4  درجه و چرخش داخلی 22/6±10/6  درجه بهبود نشان داد.

نتیجه‌گیری: انجام تمرینات بازتوانی الکتروتراپی و حرکت درمانی به طور معناداری بر کاهش درد و بهبود دامنه حرکتی مفصل شانه بیماران در حرکات خم شدن، دور شدن، چرخش داخلی و خارجی اثر دارد. بنابراین می توان از برنامه های بازتوانی جهت کاهش درد و افزایش دامنه حرکتی شانه بیماران مبتلا به شانه منجمد بهره برد.