اهداف: این مطالعه با هدف تعیین مشکلات ارتباطی سالمندان مبتلا به آلزایمر و مراقبت کنندگان اصلی آنها صورت گرفت.

مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر پژوهشی توصیفی است که 100 مراقبت کننده اصلی دارای ملاک های پژوهش به روش سرشماری از انجمن آلزایمر تهران انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه پژوهشگر ساخته حاوی 47 سوال بود و منعکس کننده مشکلات ارتباطی مراقبت کننده (فهمیدن، درک سخنان، درخواست ها، نیازها، معنا و مفهوم اعمال و رفتار بیمار، اشکال در فهماندن درخواست ها و موضوعات به بیمار) بود. جهت بررسی روایی پرسشنامه از روش اعتبار محتوا و به منظور بررسی پایایی از دو روش بازآزمایی (r=%95) و تعیین همسانی درونی آلفای کرونباخ 0/96 استفاده شد. همچنین شدت اختلال ذهنی سالمند مبتلا به آلزایمر با استفاده از ابزار استاندارد شده ارزیابی وضعیت روانشناختی فرم کوتاه تعیین شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون t انجام شد.

یافته‌ها 74% :مراقبت کنندگان، مشکل خود در برقراری ارتباط با بیمار را در حد بالا،17%  درحد متوسط و 9%  درحد کم بیان کردند .73% از افراد مورد پژوهش بیشترین میزان مشکلات ارتباطی را در حیطه فهماندن درخواست ها و موضوعات به بیمار و %27 بیشترین میزان مشکل را حیطه فهمیدن و درک درخواست ها، نیازها، معنا و مفهوم اعمال و رفتار بیمار گزارش کردند. بین سن و جنس مراقبت کنندگان و نیز شدت اختلال ذهنی سالمند مبتلا به آلزایمر با مشکلات ارتباطی موجود ارتباط معنی داری وجود داشت، به طوری که با افزایش سن مراقبت کننده، جنسیت مونث مراقبت و افزایش شدت بیماری سالمند، شدت مشکلات ارتباطی افزایش نشان داد .(P<0/05)

نتیجه‌گیری: از آنجا که برقراری ارتباط موثر، عاملی مهم در برآورده کردن نیازهای جسمی و روحی است و با توجه به نتایج پژوهش حاضر که حاکی از بالا بودن وجود مشکلات ارتباطی مراقبین و بیماران بود، ضروریست افرادی که از سالمندان مبتلا به آلزایمر مراقبت می کنند در زمینه راهکارها و مهارت های ارتباطی ویژه، جهت برقراری ارتباط با سالمند مبتلا به آلزایمر، آموزش دیده تا بتوانند به بهترین نحو از آنها مراقبت کرده، خود نیز دچار خستگی و فرسودگی ناشی از مراقبت از این بیماران نشوند.