اهداف: هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر توان بخشی شناختی در کاهش نقایص شناختی سالمندان مبتلا به دمانس آلزایمر بود.

مواد و روش‌ها: این پژوهش با یک طرح شبه تجربی، با روش طرح های تک آزمودنی و A-B با گروه کنترل و دسته درون سری ها انجام شد. 8 بیمار مبتلا به آلزایمر خفیف و خفیف تا متوسط، با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. مداخله به مدت 12 جلسه اجرا شد (هفته ای 2 جلسه، به مدت 45 دقیقه تا یک ساعت). به منظور بررسی تاثیر مداخلات (توان بخشی حافظه و توجه)، کلیه آزمودنی ها جلسه اول و آخر توسط پرسشنامه معاینه مختصر وضعیت روانی (MMSE) و مقیاس حافظه وکسلر (WMS-O) مورد ارزیابی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده های پژوهش، هم در سطح بین فردی (زوج های همتا) و هم به صورت گروهی (با استفاده از محاسبه درصد بهبودی و اندازه اثر) صورت گرفت.

یافته‌ها: تحلیل های آماری نشان داد که آزمودنی های گروه آزمایش، چه در مقایسه با آزمودنی همتا و چه در مقایسه گروهی، نسبت به خط پایه، در نمرات تغییر و بهبودی نشان دادند. اندازه اثر محاسبه شده برای کارکرد شناختی و کارکرد حافظه گروه آزمایش به ترتیب (d=1/22) و (d=2/54) بود، که نشان دهنده تغییر در گروه آزمایش نسبت به گروه گواه بود.

نتیجه‌گیری: توانبخشی حافظه و توجه در کاهش نقایص شناختی سالمندان مبتلا به مانس نوع آلزایمر تاثیر دارد.