اهداف: هدف مطالعه حاضر، شناسایی وضعیت افسردگی در سالمندان و عوامل مرتبط با آن بود.

مواد و روش‌ها: این مطالعه، یک مطالعه مقطعی-توصیفی بود. واحد نمونه گیری سالمندان شهر اصفهان در سال 1386 بودند و 248 سالمند (125 مرد و 123 زن) 60 سال به بالا به روش نمونه گیری تصادفی ساده بر اساس خوشه های مربوط به خانوارهای تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی اصفهان که در معاونت بهداشتی این دانشگاه موجود می باشد، انتخاب شدند. وضعیت افسردگی در آنها با مقیاس افسردگی سالمندان که برای سالمندان ایران استاندارد شده، مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت سنجش ارتباط بین افسردگی و فاکتورهای دموگرافیک از مدل تحلیل تفکیکی استفاده شد.

یافته‌ها: از 125 سالمند مرد و 123 سالمند زن، 121 (96/8%) سالمند مرد و 110 (89/4%) سالمند در گروه سنی 74-60 سال و 4 (3/2%) سالمند مرد و 13 (10/6%) سالمند زن در گروه سنی 75 سال و بالاتر قرار داشتند. %36/6 سالمندان فاقد افسردگی و 63/7% مبتلا به افسردگی بودند که %40/7 افسردگی متوسط 23% افسردگی شدید داشتند. سطح تحصیلات دیپلم و پایین تر از آن (CI0/95: 0/2-0/85 و OR=2/14) عامل خطر برای ابتلا به افسردگی متوسط بود اما جنسیت مؤنث (CI0/95: 0/2-0/85 و OR=0/42) و داشتن همسر در قید حیات و زندگی مشترک با وی (CI0/95: 0/19-1/001 و OR=0/44) نقش حفاظتی در برابر ابتلا به افسردگی متوسط داشتند. داشتن همسر در قید حیات و زندگی مشترک با وی (CI0/95: 0.14-0/85 و OR=0/34) نیز، نقش حفاظتی در برابر ابتلا به افسردگی شدید داشت.

نتیجه‌گیری: با توجه به شیوع بالای افسردگی در سالمندان و نقش مهم زندگی تنها در ایجاد آن، به کارگیری مداخلات لازم از جمله آموزش علایم ابتلا به افسردگی جهت تشخیص زودهنگام و مراجعه به موقع سالمند جهت درمان بیماری، بسترسازی فرهنگی و ایجاد زمینه های لازم برای ازدواج مجدد سالمندان تنها، ضروری می باشد.