اهداف: پژوهش حاضر با هدف بررسی کفایت آزمون تعادل تحت شرایط تکالیف دوگانه برای شناسایی سالمندان با و بدون سابقه زمین خوردن انجام شد.

مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر از نوع علی-مقایسه ای بود. بدین منظور تعداد 41 سالمند مرد از سه پارک شهر تهران بعد از تکمیل پرسشنامه ارزیابی هشیاری به صورت در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها شامل 20 سالمند بدون سابقه زمین خوردن (75/95±6/28 سال) و 21 سالمند با سابقه زمین خوردن (72/50±7/31 سال) بودند. همه آزمودنی ها آزمون برخاستن و حرکت کرن زماندار، تحت سه شرایط تکالیف مجرد (خود آزمون)، تکالیف دوگانه شناختی-تعادل (اجرای آزمون همراه با شمارش معکوس اعداد تصادفی) و تکلیف دوگانه حرکتی-تعادل (اجرای آزمون همراه با حمل فنجان پر آب) انجام دادند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تحلیل واریانس چند متغیری و رگرسیون لوجستیک در سطح معنی داری P<0/05 انجام شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که تفاوت معناداری بین گروه های سالمند با و بدون سابقه زمین خوردن در متغیر وابسته ترکیبی خطر زمین خوردن وجود داشت (P=0/0005) به طوری که سالمندان بدون سابقه زمین خوردن در همه آزمونها وضعیت بهتری داشتند. همچنین نشان داده شد که تکلیف دوگانه شناختی-تعادل قابلیت پیش بینی زمین خوردن سالمندان را داشت (P=0/013).

نتیجه‌گیری: به طور کلی می توان آزمون برخاستن و حرکت کردن زماندار تحت شرایط تکلیف دوگانه شناختی را به عنوان روش مناسبی برای شناسایی خطر زمین خوردن سالمندان به کار برد.