اهداف: هدف این پژوهش، بررسی تاثیر اجرای یک دوره برنامه تمرین استقامتی بر الگوی راه رفتن سالمندان غیر فعال بود.

مواد و روش‌ها: این مطالعه به روش نیمه تجربی انجام شد. 23 زن و مرد سالمند با میانگین و انحراف معیار سنی 6/9±70/50 سال (در دو گروه 14 نفر گروه تمرین و نه نفر گروه کنترل) در این تحقیق شرکت کردند. گروه تمرین در برنامه تمرینی به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته شرکت کردند در حالیکه گروه کنترل به زندگی عادی خود پرداختند. مقادیر اندازه گیری شده شامل طول گام، آهنگ گام برداری، سرعت، درصد استقرار در فاز استانس و تغییرات دامنه حرکتی مفاصل اندام تحتانی توسط نرم افزارهای اتوکد 14، یولید 10، ویندوز مدیا پلیر و سی جی آ در دو مرحله قبل و بعد از برنامه ورزشی در دو گروه تمرین و کنترل به دست آمد سپس توسط نرم افزاز SPSS 15 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته‌ها: نتایج نشانگر افزایش دامنه حرکتی مفصل ران (P=0/05)  در لحظه جدا شدن پنجه پا از زمین در فاز استانس و کاهش درصد استقرار در فاز استانس (P=0/01)  نسبت به قبل از تمرین بود.

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج تحقیق، تمرین استقامتی با تقویت عضلات فلکسور و اکستنسور ران موجب افزایش دامنه حرکتی مفصل ران و به تبع آن افزایش درصد استقرار در فاز نوسان راه رفتن افراد سالمند غیر فعال می شود. در نتیجه در نظر گرفتن تمرینات استقامتی در برنامه روزانه افراد سالمند غیر فعال با هدف تقویت تعادل ایستا و افزایش تعادل پویا توصیه می شود.