اهداف: ضعف بینایی یکی از ده علل شایع ناتوانی است. بیش از دو سوم بالغین دچار مشکلات بینایی، سالمندان بالای ۶۵ سال هستند. هدف این پژوهش تعیین رابطه کارکرد بینایی با کیفیت زندگی در سالمندان مراجعه کننده به درمانگاه‌‌‌های دولتی شهر بوشهر بود.

مواد و روش‌ها: این طرح از نوع توصیفی-تحلیلی است که به روش مقطعی اجرا شده است. روش نمونه گیری تصادفی خوش‌‌های بود. برای جمع آوری داده‌ها از پرسشنامه‌‌‌های کارکردبینایی (25-VFQ) و کیفیت زندگی (36-SF) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی اسپیرمن، آزمون من-ویتنی وکروسکال-والیس مورد بررسی قرار گرفتند.

یافته‌ها: داده‌‌‌های گرد آوری شده از ۱۷۳ آزمودنی با میانگین سنی ۶/۸±۶۹/۳ سال که ٪۷۱/۱ آن‌ها مذکر بودند مورد تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج نشان داد که وضعیت کارکرد بینایی (۱۷/۲۴±۶۷/۸۲) و کیفیت زندگی (۲۳/۲۹±۵۶/۴۱) آزمودنی‌ها در حد متوسط بوده و رابطه مستقیم و معنی داری بین کارکرد بینایی و کیفیت زندگی سالمندان وجود دارد (P<0/0001) و این رابطه به رغم تغییر در متغیر‌‌های سن، جنس، وضعیت تاهل و سطح تحصیلات حفظ می‌شود. افزایش سن، نداشتن همسر و بیسوادی، همبستگی کارکرد بینایی با کیفیت زندگی را افزایش می‌دهد.

نتیجه‌گیری: ارائه خدمات پیشگیری، غربالگری، درمان، و توانبخشی بینایی به سالمندان، خصوصاً گروه‌‌‌های در معرض خطر فوق، توصیه می‌شود