اهداف: افراد سالمند در قیاس با دیگر گروه های سنی،بیشتر به بیماری مبتلا شده و دارو مصرف می کنند.با توجه به آسیب‌پذیری سالمندان مقیم آسایشگاه، مصرف دارو در آن‌ها اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. این مطالعه با هدف بررسی تعیین الگوی تجویز دارو در سالمندان مقیم آسایشگاه‌های شهر تهران انجام شده است.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، اطلاعات دارویی 170 نفر سالمند مقیم آسایشگاه، که به روش نمونه گیری خوشه‌ای تصادفی دو مرحله‌ای انتخاب شده بودند، استفاده شد. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرونده بیماران و مصاحبه با پرستار وپزشک و تکمیل پرسشنامه مورد نظر استفاده گردید. داده‌های حاصل با استفاده از شاخص‌های میانگین و پراکندگی توصیف، و با استفاده از آزمون‌های مجذور خی، تی تست، و فیشر تحلیل شد. برای این منظور نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 16 به‌کار گرفته شد.

یافته‌ها: میانگین سنی سالمندان نمونه گیری شده 2/4±79/75 سال، و 64/7درصد آنها مونث بودند. 62/4درصد بیش از 5 قلم دارو دریافت می‌کردند. میانگین اقلام دارویی تجویز شده 7/55 بوده و دامنه اقلام از 1 تا 19 گسترده بود. قرص‌ها با 98/2درصد، داروهای تزریقی با 20/6درصد، قطره‌ها با 13/5درصد، شربت با 8/8درصد، اسپری با 6/5درصد و پماد و شیاف با 2/9درصد بیشترین اشکال دارویی مصرف شده بودند. گروه دارویی سیستم اعصاب مرکزی بالاترین درصد فراوانی مصرف را داشت و پس از آن ویتامین‌ها، داروهای قلبی-عروقی، داروهای خونی(ضد انعقادها) و داروهای گوارشی قرارداشتند. پرمصرف‌ترین داروها عبارت بودند از ویتامین‌ها (81/2درصد)، آسپرین (37/64درصد) و آلپرازولام (22/35درصد). بین گذراندن دوره‌های آموزشی سلامت سالمندان و میانگین اقلام دارویی تجویز شده رابطه معنی‌داری وجود نداشت (P=0/054). دارا بودن تخصص پزشکی در میانگین اقلام دارویی تجویز شده تفاوتی را ایجاد نمی‌کرد (P=0/068)  ولی ارتباط معنی‌داری بین داشتن و نداشتن بیمه و تعداد اقلام دارویی تجویز شده وجود داشت (P=0/05).

نتیجه‌گیری: تدوین و برگزاری برنامه‌های آموزشی داروشناسی سالمندی برای پزشکان ونظارت بیشتر بر روی مراکز مراقبت از سالمندان می تواند تاثیر مناسبی در اصلاح فرهنگ تجویز دارو داشته باشد.