اهداف هدف از این تحقیق بررسی تاثیر یک جلسه فعالیت استقامتی بر میزان مایواستاتین به عنوان مهمترین پروتئین درگیر در فرآیند سارکوپنیا در مردان سالمند سالم بود.
مواد و روش ها دراین تحقیق 11 مرد سالمند سالم (سن 1/2±68 سال، قد 3/1±177 سانتی‌متر، وزن 5/79±1 کیلوگرم)، به صورت داوطلبانه، مشارکت داشتند. در ابتدا، اندازه‌گیری فاکتورهای توصیفی و فیزیولوژیکی از آزمودنی‌ها به عمل آمد و 72 ساعت پس ازتعیین حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max)، آزمودنی‌ها یک فعالیت استقامتی را با شدت 70 درصد VO2max بر روی دوچرخه کارسنج اجرا نمودند. به منظور بررسی تاثیر فعالیت استقامتی بر میزان پروتئین مایواستاتین پلاسما، سه نمونه خونی، قبل، بلافاصله و چهار ساعت بعد از فعالیت، از ورید بازویی آزمودنی‌ها گرفته شد. میزان مایواستاتین پلاسما با روش الایزا اندازه‌گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری داده‌های تحقیق، از آزمون آماری One-way ANOVA استفاده شد. سطح معناداری P≤0/05 در نظر گرفته شد.
یافته ها  نتایج این تحقیق نشان داد که بلافاصله و چهار ساعت بعد از فعالیت، میزان مایواستاتین پلاسما به ترتیب %57/54 (P=0/002) و %35/35 (P=0/001) به طور معناداری کاهش یافت. همچنین میزان مایواستاتین پلاسما در چهار ساعت بعد از فعالیت نسبت به بلافاصله بعد ازفعالیت %78/51 کاهش داشت، اما این کاهش معنادار نبود. 
نتیجه گیری یافته‌های برآمده از این پژوهش، نشان داد که میزان مایواستاتین پلاسما، در پاسخ به فعالیت استقامتی در مردان سالمند سالم، کاهش معناداری می‌یابد. بنابر یافته‌های این تحقیق احتمال دارد با تجویز فعالیت استقامتی بتوان موجب کاهش میزان مایواستاتین و متعاقباً سارکوپنیا درافراد سالمند شد.