اهداف: هدف از این پژوهش، تأثیر ارتعاش کل بدن بر بهبود عملکرد بیماران مبتلا به ام .اس است. 

مواد و روش‌ها: در این تحقیق، هفتادوسه نفر از افراد مبتلا به ام. اس با میانگین سنی 2/63±73 سال حضور داشتند و بیست نفر از این افراد با رضایت کامل شرکت کردند. آن‌ها ناتوانی متوسط در دامنه 2/5تا 4/5 داشتند. آزمودنی‌ها براساس طرح بوسکو، در چهار گروه تقسیم شدند: یک گروه کنترل و سه گروه تجربی. گروه اول در شش جلسه و در شش هفته کار خود را انجام دادند و گروه دوم در دوازده جلسه و در شش هفته و گروه آخر نیز در هجده جلسه و در شش هفته. فرکانس ارتعاش ۱۵ تا ۲۵ هرتز استفاده شد. پس از پایان برنامه تمرینی، عملکرد عصبی-عضلانی با آزمون استاندارد chair-5 و TUG ارزیابی شد. به منظور تحلیل داده‌ها، از SPSS نسخه 18 در سطح معناداری آلفای 5 درصد استفاده شد. 

یافته‌ها: نتایج روش‌های آماری تحلیل پراکنش با اندازه‌گیری مکرّر و تحلیل پراکنش یک راهه، نشان دادند تمرین ارتعاش کل بدن، زمان انجام آزمون P<0/03) chair-5) و آزمون tug (P<0/03) را به طور معناداری کاهش می‌دهد. برای آزمون chair-5، سه جلسه تمرین در هفته از نوع تمرین ارتعاش کل بدن، به‌طور معنادارتری عملکرد عصبی-عضلانی بهتری در مقایسه با دو گروه دیگر داشت (0/03>P).

نتیجه‌گیری: تمرینات ارتعاش کل بدن در بیماران ام .اس به بهبود عملکرد عصبی-عضلانی منجر می‌شود.