اهداف: رشد صعودی جمعیت سالمندان کشورمان و توجه جامعه به پدیده سالمندی، موجبی شده تا در راستای ضرورت مطالعه و شناخت ابعاد مختلف مسایل و مشکلات جمعیت سالمندی، به مقایسه وضعیت سالمندان مقیم آسایشگاه و مقیم در خانواده بپردازیم.

مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع توصیفی مقطعی (Cross sectional) است. در این تحقیق 504 نفر سالمند بالای 60 سال، مورد بررسی قرار گرفتند، 246 نفر سالمندان مقیم آسایشگاه های سالمندی سراسر کشور به‌عنوان گروه مقیم آسایشگاه و 258 نفر سالمندان غیر آسایشگاهی، به‌عنوان گروه مقیم خانواده انتخاب شدند. نمونه گیری به روش تصادفی سیستماتیک انجام شده است. ابزار جمع آوری داده ها، عبارت است از: پرسش نامه ای که توسط محقق تدوین شده و بوسیله مصاحبه با سالمند، خانواده و مشاهدات محقق تکمیل گردیده است.

یافته‌ها: میانگین سنی سالمندان مقیم آسایشگاه 75/4 سال و سالمندان مقیم خانواده 71/3 سال بوده است. زنان بیش از مردان روانه آسایشگاه می شوند. پایگاه اجتماعی و اعتقادات مذهبی در میان سالمندان مقیم خانواده بالاتر بوده است. نداشتن فرزند، بی همسری، نداشتن خانواده، تنهایی و بی کسی، نداشتن مسکن و نگرش منفی اعضا خانواده به سالمندی در میان سالمندان مقیم آسایشگاه بیشتر است.

نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج بدست آمده، به‌نظر می رسد، افول پایگاه اجتماعی سالمندان، بی‌همسری، نداشتن خانواده، بی‌مسکنی و نگرش منفی اعضا خانواده نسبت به فرد سالمند از عوامل موثر بر اقامت سالمندان در آسایشگاه‌های سالمندی است که برنامه‌ریزان و مسئولان اجرایی امور اجتماعی و گروه سالمندی باید به آن توجه داشته باشند.