اهداف: بسیاری از سالمندان اغلب دارای اختلالاتی در هنگام دنبال کردن گفتار سریع و یا درک گفتار در محیط های پر سرو صدا هستند. این اختلالات احتمالا" ناشی از: 1. آسیب دستگاه شنوایی محیطی؛ 2. تغییرات ساختاری در دستگاه شنوایی مرکزی؛ 3. تغییر در عملکردهای شناختی می باشد. معمول ترین اقدام برای رفع مشکلات شنوایی در سالمندان تجویز وسایل تقویت کننده (سمعک) می‌باشد. امروزه با وجود کارایی بالای وسایل تقویت‌کننده، همچنان گزارشات متعددی از نارضایتی سالمندان مطرح می‌باشد. هدف از این مطالعه بررسی اختلالات شناختی و پردازش شنوایی مرکزی به ویژه در سالمندانی است که استفاده مناسبی از وسایل تقویت‌کننده خود نمی‌برند.

مواد و روش‌ها: 19 فرد سالمند به صورت غیر تصادفی در این مطالعه شرکت داشتند. برای همه افراد پرسشنامه استاندارد شده MMSE جهت بررسی وضعیت شناختی بکار گرفته شد. همچنین آزمون اعداد دایکوتیک (DDTs) برای همه سالمندان اجرا گردید. میزان کاهش شنوایی محیطی و میزان رضایتمندی از وسیله تقویت‌کننده، با استفاده از پرسشنامۀ «سنجش رضایتمندی از سمعک در زندگی روزمره» مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل از آزمون‌ها و پرسشنامه‌های فوق توسط آزمون کروسکال والیس تجزیه و تحلیل گردید.

یافته‌ها: بعد از تطبیق سن و میزان افت شنوایی، همبستگی معناداری بین میزان اختلالات شناختی (MMSE) و میزان رضایتمندی از سمعک مشاهده گردید (P<0/05)، ولی ارتباط آماری معناداری بین آزمون اعداد دایکوتیک و میزان رضایتمندی کسب نشد (P>0/05).

نتیجه‌گیری: اختلالات پردازش شنوایی مرکزی در بسیاری از بیماران دچار اختلالات شناختی مشاهده گردید. می‌توان اظهار داشت که در دوران سالمندی، علاوه بر بروز اختلال در حواس مختلف همچون شنوایی، اختلالاتی در دستگاه شناختی نیز روی می‌دهد و این می‌تواند دلیلی قوی بر نارضایتی جمع زیادی از سالمندان کم‌شنوا نسبت به سمعک و وسایل کمک شنوایی باشد.