اهداف: تکرارپذیری نسبی و مطلق از ویژگی‌های سایکومتریک آزمون هستند که مبنای بسیاری از تصمیم‌گیری‌‌های بالینی قرار می‌گیرند. در بسیاری مواقع، فقط تکرارپذیری نسبی مبنای تصمیم‌گیری و توجه است؛ درحالی‌که تکرارپذیری مطلق هم اهمیت بسیاری دارد.

مواد و روش‌ها: ۱۱ سالمند ساکن اجتماع در دامنۀ سِنی ۶۵ سال و بیشتر (۳/۵۸±۶۹/۶۴ سال) و ۲۰ جوان سالم ساکن اجتماع در دامنۀ سِنی ۲۰تا۳۵ سال (۴/۱۵±۲۸/۸۰ سال)، با استفاده از نسخ سه‌گانۀ آزمون Timed Up and Go دو بار با فاصلۀ زمانی ۲ تا۵  روز ارزیابی شدند.

یافته‌ها: به‌طورِکلی، غیرهمگن‌بودن جمعیت موضوع مطالعه، باعث افزایش ضریب هم‌بستگی درون‌ طبقه‌ای شده و این ضریب در سالمندان، بیش از جوانان بوده و افزودن فعالیت ثانویه، باعث کاهش آن می‌شود. در این تحقیق، شاخص‌‌های تکرارپذیری مطلق با استفاده از منابع داده‌ها و معادلات مختلف به نتایج کم‌وبیش مشابهی منجر شد. درکل، سالمندان در آزمون مجدد، نیازمند تغییر بیشتری درمقایسه‌با جوانان هستند تا تغییرات مشاهده‌شده تغییری واقعی و نه تصادفی قلمداد شود. سهم خطای تصادفی در متغیر‌‌های تحقیق‌شده در سالمندان، اندکی بیش از جوانان بوده و افزودن فعالیت ثانویه باعث افزایش آن می‌شود. به‌نظر می‌رسد غیرهمگن‌بودن جمعیت، باعث تعدیل شاخص‌‌های تکرار‌پذیری مطلق می‌شود.

نتیجه‌گیری: نتایج این تحقیق نشان داد محققان و درمانگران هنگام توجه به تکرارپذیری نسبی، باید به نکاتی همچون همگن‌بودن جمعیت موضوع مطالعه توجه کنند. ازطرفی، در تصمیم‌گیری‌‌های بالینی، توجه به تکرارپذیری مطلق در کنار تکرارپذیری نسبی هم لازم است.