اهداف هدف پژوهش حاضر بررسی روایی و پایایی آزمون‌های برخاستن و راه‌رفتن زمان‌دار و دسترسی عملکردی قدامی برای ارزیابی خطر زمین‌خوردن در سالمندان بود. 
مواد و روش ها بدین منظور 200 آزمودنی سالمند با دامنه سنی 60 سال به بالا، در دو گروه با و بدون سابقه زمین‌خوردن (هر کدام 100 آزمودنی)، انتخاب شدند. همه آزمودنی‌ها آیتم‌های موجود در آزمون‌های برخاستن و راه‌رفتن زمان‌دار را انجام دادند و اطلاعات آن‌ها توسط محقق جمع‌آوری شد. داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس یکراهه، ‌ضریب آلفای کرونباخ و آزمون تی مستقل ارزیابی شدند. 
یافته ها آزمون برخاستن و راه‌رفتن زمان‌دار از اعتبار سازه (تفاوت گروهی، روایی بالینی و رشدی)، آلفای کرونباخ (81/0) و ثبات زمانی (98/0) قابل قبولی برخوردار بود. آزمون دسترسی عملکردی نیز از اعتبار سازه (تفاوت گروهی، روایی بالینی و رشدی)، ثبات زمانی (97/0) قابل قبول برخوردار بود. همچنین نتایج تحقیق نشان داد که بین آزمون‌های برخاستن و راه‌رفتن زمان‌دار، دسترسی عملکردی و آزمون برگ همبستگی معنی‌داری وجود دارد. 
نتیجه گیری نتایج تحقیق بیانگر روایی و پایایی قابل‌قبول دو آزمون برخاستن و راه‌رفتن زمان‌دار و دسترسی عملکردی در سالمندان بود. لذا از این دو آزمون می‌توان به منظور شناسایی خطر زمین‌خوردن در سالمندان استفاده کرد.