اهداف: امروزه شرکت در فعالیت بدنی در بهبود عوارض بیماری‌های مزمنی همچون استئوآرتریت پیشنهاد می‌شود. هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر یک دوره تمرین ‌درمانی در آب بر کیفیت زندگی زنان مبتلا به استئوآرتریت زانو بود.

مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع معادل‌سازی متقابل بود و با روش تصادفی ساده، 30 زن مبتلا به بیماری استئوآرتریت زانو (40 تا 74 سال) در دو گروه تجربی قرار گرفتند. از پرسش‌نامه پیامدهای استئوآرتریت و صدمات زانو در سه مرحله پیش، پس و میان آزمون برای اندازه‌گیری تأثیر تمرین ‌درمانی در آب، از نظر بیماران استفاده شد. این پرسش‌نامه 5 عامل درد، عوارض مربوط به بیماری، فعالیت‌های روزمره زندگی، فعالیت‌های ورزشی و عملکردی و کیفیت زندگی را اندازه‌گیری می‌کند. در هشت هفته اول (بین پیش و میان‌آزمون‌)، گروه اول دوره بی‌تمرینی و گروه دوم دوره تمرین خود را داشتند. در هشت هفته دوم (بین میان و پس‌آزمون)، وضعیت تمرینی گروه‌ها معکوس شد. به این ترتیب، برنامه تمرینی هر دو گروه معادل،‌ ولی دوره‌بندی تمرین آنها معکوس بود. تحلیل آماری از طریق تحلیل واریانس یک‌طرفه اندازه‌های مکرر و نسخه 16 نرم‌افزار SPSS انجام شد.

یافته‌ها: نتایج دو گروه تجربی مشابه و مؤید یکدیگر بود و نشان داد که بی‌تمرینی با عدم تغییر در تمامی عوامل پرسش‌نامه همراه بود و تمرین موجب پیشرفت عوامل پرسش‌نامه و قطع تمرین باعث پسرفت آن‌ها شد. این یافته با یافته‌های مربوط به اندازه‌گیری‌های عملکردی همسو بود (0/000=P).

نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که  برنامه به‌کاررفته در تحقیق حاضر برای مبتلایان به استئوآرتریت زانو مفید بوده و موجب ارتقای کیفیت زندگی آن‌ها شده است.