اهداف: هدف از انجام این پژوهش تعیین تاثیر تمرین ویبریشن کل بدن و تمرین ذهنی بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند بود.

مواد و روش‌ها: جامعه آماری مردان سالمند 60 تا 80 ساله شهر مشهد بودند، که بدین منظور 42 نفر مرد سالمند و سالم، انتخاب و به صورت تصادفی به چهار گروه تمرین ویبریشن (n=12)، ذهنی (n=10)، ترکیبی (n=10) و کنترل (n=10) تقسیم شدند. گروه تمرین ویبریشن تمرینات را به مدت 8 هفته و بر اساس اصل اضافه‌بار با فرکانس 35-30 هرتز و دامنه 5-8 میلی متر انجام دادند. گروه ذهنی نیز به تمرین ذهنی آزمون زمان برخاستن و راه رفتن ‏پرداختند. گروه تمرین ترکیبی مشابه با دو گروه تمرینی ویبریشن و ذهنی به انجام تمرینات پرداختند. تعادل ایستا و پویا به ترتیب با آزمون‌های ثبات وضعیتی و زمان برخاستن و راه رفتن ارزیابی شدند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون آماری تحلیل واریانس یک راهه و همچنین آزمون تعقیبی Gabriel استفاده شد (0/05≥α).

یافته‌ها: نتایج نشان داد که تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها در تعادل ایستا وجود دارد (0/004=P)، این اختلاف معنی‌دار بین گروه کنترل با گروه‌های تمرین ذهنی (0/005=P) و ترکیبی (0/026=P) است، اما تفاوت معنی‌داری بین گروه کنترل با گروه ویبریشن (0/422=P) و گروه‌های تجربی با یکدیگر مشاهده نشد. در بررسی تعادل پویا نیز مشخص شد که اختلاف معنی‌داری بین گروه‌ها وجود دارد (0/001=P)، این اختلاف مربوط به گروه کنترل با گروه‌های ویبریشن (0/001=P)، ذهنی (0/004=P) و ترکیبی (0/001=P) می‌باشد. علاوه بر این، اختلاف معنی‌داری بین سه گروه وجود نداشت.

نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر به نظر می‌رسد یک دوره هشت هفته‌ای تمرین ویبریشن، ذهنی و ترکیبی می‌تواند سبب بهبود تعادل پویا، همچنین تمرین ذهنی و ترکیبی باعث بهبود تعادل ایستا در مردان سالمند می‌شود.