اهداف: تکرارپذیری نسبی و مطلق از جنبه‌های مهم هر آزمون هستند که مبنای بسیاری از تصمیم‌گیری‌های بالینی قرار می‌گیرند. در بسیاری موارد تنها تکرارپذیری نسبی مبنای تصمیم‌گیری و توجه قرار می‌گیرد درحالی‌که تکرارپذیری مطلق هم از اهمیت بسیاری برخوردار است.

مواد و روش‌ها: 11 سالمند ساکن اجتماع در دامنه سنی 65 سال و بالاتر (3/58±69/64 سال) و 20 جوان سالم ساکن اجتماع در دامنه سنی 20 تا 35 سال (4/15±28/80 سال) با استفاده از آزمون «پنج بار برخاستن و نشستن از روی صندلی» دوبار با فاصله زمانی 2 تا 5 روز مورد ارزیابی قرار گرفتند.

یافته‌ها: در این تحقیق، شاخص تکرارپذیری مطلق «حداقل تغییر قابل تشخیص سالمندان» در سالمندان 5/29 ثانیه و در جوانان 3/02 ثانیه و ضریب واریانس به ترتیب %27 و %19 به‌دست آمد.

نتیجه‌گیری: نتیجه این تحقیق نشان داد که در ارزیابی میزان پیشرفت سالمندان در طی جلسات درمانی یا قضاوت در مورد سیر پیشرفت یا پسرفت توانایی آن‌ها، سالمندان نیازمند تغییر بیشتری نسبت به جوانان هستند تا تغییرات مشاهده شده به عنوان یک تغییر واقعی -و نه تصادفی- قلمداد شود. همچنین سهم خطای تصادفی آزمون "پنج بار برخاستن و نشستن از روی صندلی" در سالمندان اندکی بیش از جوانان بود.