اهداف: ترس از سقوط با محدودکردن فعالیت‌ها می‌تواند باعث افزایش خطر سقوط و آسیب شود. هدف از این مطالعه بررسی شیوع سقوط و ترس از سقوط در سالمندان و ارتباط آن‌ها با یکدیگر است.
مواد و روش‌ها: این تحقیق از نوع توصیفی-تحلیلی به روش مقطعی است که در آن 160 فرد سالمند (130 زن و 30 مرد) با سن 65 سال به بالا با استفاده از نمونه‌گیری تمام‌شماری انتخاب شدند. پس از اخذ رضایت آگانه از فرم اطلاعات جمعیت‌شناختی، فرم ثبت دفعات سقوط و پرسش‌نامه خودکارآمدی ترس از سقوط برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده شد. علاوه‌براین، از آمار توصیفی برای طبقه‌بندی داده‌ها و آمار استنباطی شامل تحلیل واریانس یک‌راهه، آزمون تی مستقل و همبستگی پیرسون برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها استفاده شد. ﺭﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﭘﺎﻳﺎﻳﻲ پرسش‌نامه خودکارآمدی ترس از سقوط، پس از بررسی و تحلیل ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ (ﺁﻟﻔﺎﻱ ﻛﺮﻭﻧﺒﺎﺥ=%95).
یافته‌ها: از بین 160 نمونه، بیشتر سالمندان زن (%81/2) و با میانگین (انحراف معیار) سنی 9/07±67/63 سال بودند. میانگین و انحراف معیار دفعات سقوط 0/85±2/6 بود. %46/9 از سالمندان دارای 3 بار سقوط، %33/8 دارای 2 بار سقوط و %9/4 دارای یک‌بار سقوط در شش ماه گذشته بودند. این در حالی است که بیشتر سالمندان (%76/2) از ترس از سقوط متوسط برخوردار بودند. بین جنس سالمندان و مصرف دارو با تعداد دفعات سقوط، تفاوت آماری معنی‌داری وجود داشت (0/001>P). همچنین بین ترس از سقوط و جنس (0/05>P) و سابقه اقامت (0/02=P) تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد (0/001>P). نتایج حاصل از ضریب همبستگی پیرسون بین دفعات سقوط و ترس ازسقوط رابطه معناداری با اطمینان %99 نشان داد.
نتیجه‌گیری: با توجه به شیوع سقوط و ترس از سقوط در سالمندان و تأثیر مستقیم آن‌ها بر یکدیگر، برنامه‌ریزی مناسب برای کنترل و پیشگیری از آنها به‌منظور افزایش رفاه سالمندان باید انجام گردد.