اهداف: ناتوانی در اختصاص توجه به تعادل در تکالیف هم‌زمان، باعث زمین‌خوردن سالمندان می‌شود؛ بنابراین، هدف تحقیق حاضر مقایسه اثرات دو شیوه تمرینی تکلیف دوگانه بر تعادل افراد سالمند بود.
مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر از نوع تحقیقات نیمه‌تجربی بوده است. شرکت‌کنندگان این تحقیق را 36 نفر از سالمندان 65 سال و بالاتر واجد شرایط شهر کرمان که شرایط انتخاب و ورود به تحقیق را داشتند، تشکیل می‌دادند. افراد منتخب براساس نمره پیش‌آزمون برگ به‌طور تصادفی به 3 گروه 12 نفری، تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی شامل گروه تمرینی تکلیف دوگانه با اولویت ثابت، گروه تمرینی تکلیف دوگانه با اولویت متغیر و گروه کنترل بودند. گروه تجربی تمرینات را به‌مدت 4 هفته و هفته‌ای 3 جلسه انجام دادند که مدت زمان هر جلسه تمرینی 45 دقیقه بود. تمرینات شامل سه دسته فعالیت‌های ایستادنی، انتقالی و راه‌رفتن بود که براساس دو اصل دشواری تکلیف حرکتی و ایمنی فرد و تقسیم‌بندی تکلیف حرکتی جنتایل انجام شد. برای بررسی تعادل در سالمندان، آزمون زمان راه‌رفتن و نشستن در دو شرایط تکلیف منفرد و دوگانه و نیز آزمون تعادلی برگ مورداستفاده قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها، از تحلیل کوواریانس، آزمون تعقیبی بونفرونی و نسخه 18 نرم‌افزار SPSS در سطح معنی‌داری 0/05≥P استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد در آزمون تعادلی عملکردی و آزمون زمان راه‌رفتن و نشستن در شرایط تکلیف منفرد، بین گروه کنترل و گروه تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و متغیر تفاوت معناداری وجود داشت (0/05≥P)، به‌طوری‌که دو گروه تمرینی تکلیف دوگانه، عملکرد بهتری را نسبت به گروه کنترل نشان دادند.  علاوه‌براین، نتایج در مورد آزمون زمان راه رفتن و نشستن در شرایط تکلیف دوگانه نشان داد که بین گروه کنترل و گروه تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و متغیر و همچنین بین دو گروه تمرینی تکلیف دوگانه با اولویت ثابت و متغیر تفاوت معناداری وجود داشت (0/05≥P).

نتیجه‌گیری: با توجه به اینکه یافته‌ها نشان‌دهنده برتری تمرینات با تکلیف دوگانه به نسبت تمرینات منفرد و همچنین تمرینات تکلیف دوگانه با اولویت متغیر به نسبت تکلیف دوگانه با اولویت ثابت در شرایط تکلیف دوگانه است؛ بنابراین، به‌نظر می‌رسد علاوه‌بر نظریه ظرفیت محدود توجه که توجیه‌کننده افت عملکرد در نتیجه اجرای تکالیف هم‌زمان است، سازوکارهای دیگری نیز در این فرایند درگیر است که توانایی اختصاص و توجه در اجرای تکالیف به‌صورت هم‌زمان توجیه‌کننده این برتری و تفاوت است. ازاین‌رو می‌توان با طراحی تمرینات تعادلی مبتنی‌بر روش‌های تکلیف دوگانه، به‌ویژه تمریناتی مبتنی‌بر توانایی تغییر توجه، توانایی‌های شناختی و تقسیم مناسب توجه به این تکالیف را بهبود بخشید و با بهبود این توانایی‌ها خطر زمین‌خوردن را در این قشر از جامعه کاهش داد.