اهداف: سالمندی به سال‌های نزدیک یا پیشی‌گرفته از میانگین طول عمر بشر اشاره دارد که پایان چرخه حیات انسان است. افراد سالمند قابلیت‌های احیاشونده محدودی دارند و بیش از دیگر بزرگسالان در معرض بیماری، سندرم‌ها و کسالت قرار دارند. زمین‌خوردن یکی از مشکلات گسترده دوران سالمندی است که در اثر ناتوانی در حفظ تعادل رخ می­‌دهد. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر تمرینات هوازی بر تعادل ایستا و پویای مردان سالمند سالم غیرفعال انجام شد.
مواد و روش‌ها: در این پژوهش نیمه‌تجربی، 26 مرد سالمند سالم آسایشگاه سالمندان شهر قزوین که داوطلب شرکت در پژوهش بودند به‌طورهدفمند انتخاب شدند و در دو گروه تجربی (13 نفر) و کنترل (13 نفر) قرار گرفتند. گروه تجربی به‌مدت 8 هفته و هر هفته سه جلسه در برنامه تمرین هوازی شرکت کردند. از پرسش‌نامه ثبت اطلاعات فردی برای کنترل دیگر معیارهای ورود استفاده شد که این معیارها شامل: استقلال در انجام کارهای روزمره، فقدان مشکل دید و نبود سابقه زمین‌خوردن در یک سال گذشته، نداشتن دررفتگی مفصلی یا مشکل آرتریت مزمن و همچنین نداشتن سرگیجه بود. در صورت داشتن مشکلات مذکور، شرکت‌کنندگان داوطلب از مطالعه حذف می‌شدند. تعادل ایستا و پویای آزمودنی­‌ها با استفاده از آزمون‌­های تعادلی لک‌لک و زمان برخاستن و رفتن در دو مرحله قبل و بعد از 8 هفته ارزیابی شدند. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون‌­های تی زوجی و تی مستقل انجام گرفت.
یافته‌ها: نتایج آزمون تی مستقل اختالف معنی‌داری بین متغیرهای سن، قد و وزن دو گروه نشان نداد (P>0/05). ازآنجاکه برای تعادل ایستا از آزمون لک‌لک استفاده شد، میانگین زمان بیشتر بیانگر اثرگذاری مثبت بود، اما با توجه به اینکه پس از هشت هفته تمرین در تعادل ایستای گروه تجربی تغییر معناداری مشاهده نشد، شاید بتوان چنین نتیجه گرفت که عوامل مختلفی همچون عضلات ناحیه تحتانی از جمله نعلی، دوقلو و همسترینگ در حفظ تعادل ایستا نقش دارد و چون پروتکل تمرینی به‌کاررفته مربوط به تمرینات هوازی (پیاده‌روی و دویدن آهسته) بوده، باعث تقویت این عضلات نشده است.

نتیجه‌گیری: به‌نظر می­‌رسد فعالیت هوازی منظم موجب بهبود تعادل پویا در سالمندان می‌­شود. در تعادل پویا، حرکت و راه‌رفتن نقش اساسی را ایفا می‌کند. برنامه تمرینی به‌کاررفته در پژوهش حاضر، شامل دویدن آهسته و پیاده‌روی بوده که تعادل پویا را بهبود بخشیده است. از دلایل احتمالی بهبود تعادل می‌توان به افزایش سازگاری‌های عصبی ناشی از تمرین، افزایش سطح آمادگی جسمانی و بهبود قدرت و دامنه حرکتی، بهبود وضعیت هوازی، زمان واکنش و وضعیت روانی، بهبود کنترل عصبی-عضلانی شامل کاهش تغییرپذیری در به‌کارگیری واحدهای حرکتی و بهبود هم‌زمانی واحدهای حرکتی اشاره کرد. همچنین در این مطالعه نشان داده شده است که بین ترکیب بدن و میزان فعالیت بدنی با تعادل ارتباط مثبت وجود دارد. بنابراین، تمرین هوازی به‌عنوان یک شیوه تمرینی مناسب برای افزایش تعادل توصیه می­‌شود.