اهداف: رسیدن به سن سالمندی به‌همراه اقامت در آسایشگاه‌های سالمندان ممکن است منجر به کاهش رضایت از زندگی گردد. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثرگذاری برگزاری جلسات گروهی بخشش‌درمانی بر رضایت از زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه است. 
مواد و روش‌ها: روش مطالعه حاضر از نوع مداخله شبه‌تجربی است. تعداد 55 نفر از چهار آسایشگاه نگهداری از سالمندان شهر تهران به‌صورت نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای، انتخاب شدند. با توجه به ملاک‌های ورود، افراد مناسب شرکت در جلسات گروه درمانی انتخاب و افراد به‌صورت تصادفی به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند و پرسش‌نامه رضایت از زندگی روی ایشان تکمیل گردید و سپس گروه مداخله در هشت جلسه بخشش‌درمانی حضور یافتند و گروه شاهد مداخلات درمانی رایج را دریافت کردند. رضایت‌مندی از زندگی افراد پس از مداخله در دو گروه ارزیابی شد. ابزارهای جمع‌آوری شامل فرم مشخصات جمعیت‌شناختی و پرسش‌نامه رضایت از زندگی (LSI-Z)  (1969) بود و اطلاعات با استفاده از نسخه 16 نرم‌افزار SPSS تحلیل گردید.
یافته‌ها: بین دو گروه در نمره رضایت از زندگی پیش از مداخله تفاوت معناداری مشاهده نشد، اما پس از مداخله به‌طوری‌که نتایج آزمون تی مستقل نشان داد، رضایت از زندگی گروه شرکت‌کننده در برنامه بخشش به‌طور معناداری نسبت به گروه شاهد افزایش داشته است و در مقایسه گروه مداخله و شاهد تفاوت معناداری مشاهده گردید (0/001>P).
نتیجه‌گیری: شرکت در جلسات گروهی بخشش‌درمانی بر رضایت از زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه تأثیرگذار است و انجام قراردادی برای افزایش بخشش، می‌تواند به ارتقای کیفیت زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه کمک نماید.