اهداف: عملکردهای تعادلی در زندگی روزمره سالمندان به‌­ویژه در کاهش خطر افتادن آنها نقشی مهم ایفا می‌­کند. هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر اوقات روز بر تعادل ایستا و پویای سالمندان مرد سالم بود.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه، ده مرد با میانگین سنی ۳/۲۳±۶۹/۴۵ سال به‌طور داوطلب در مطالعات شرکت کردند. در ساعات ۸، ۱۲، ۱۶ و ۲۰، عملکردهای تعادلی ایستا و پویای آزمودنی‌ها با استفاده از آزمون لک‌لک و آزمون گردش ستاره‌ای اندازه‌گیری شدند.

یافته‌ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس بر عدم معناداری تأثیرات اوقات روز بر تعادل ایستا با چشمان بسته و تعادل پویای سالمندان دلالت داشتند، اما برتری نتایج آزمون تعادل ایستا با چشمان باز در ساعت ۱۶ (۸/۳۷ ثانیه) نسبت به ساعت ۸ (۶/۲۵ ثانیه) معنادار بود (۰/۰۱۸=P).

نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های پژوهش حاضر، در مورد وقت بهینه انجام تمرینات تعادلی، پیشنهادی وجود ندارد، اما سالمندان بهتر است در حدود ساعت ۸ به عوامل خارجی افتادن نظیر ناهمواری سطح زمین توجه بیشتری داشته باشند

اهداف: شروع سن سالمندی و کاهش فعالیت بدنی، باعث ایجاد اثرات نامطلوب فیزیکی و روانی در افراد سالمند می‌شود. ازآنجایی‌که فعالیت بدنی می‌تواند باعث بهبود وضعیت جسمانی و حتی بهبود وضعیت روانی شود و به‌دنبال آن استقلال بیشتر در افراد سالمند به‌وجود آورد، هدف از این مطالعه تعیین اثر برنامه هاتا یوگا بر برخی عوامل آمادگی جسمانی سالمندان بود.

مواد و روش‌ها: ۴۵ زن سالمند با انحراف استاندارد ۶/۱۲±۶۴ سال، ۱۰/۲۱±۱۶۲/۵ سانتی‌متر و ۹/۷۱±۶۳/۳۱ کیلوگرم که از سلامت عمومی برخوردار بودند، به‌صورت نمونه‌گیری دردسترس برای شرکت در این مطالعه انتخاب شدند. در این تحقیق برای اندازه‌گیری تعادل ایستا از آزمون شارپندرومبرگ (با چشمان باز و بسته)، تعادل پویا از آزمون عملکردی دستیابی، چابکی از آزمون TUG، قدرت اندام فوقانی تعداد خمیدگی بازو در زمان ۳۰ ثانیه و اندام تحتانی تعداد نشستن و برخاستن از صندلی در زمان ۳۰ ثانیه، انعطاف‌پذیری اندام فوقانی از آزمون رساندن دست‌ها از پشت به‌هم و برای انعطاف‌پذیری اندام تحتانی از آزمون خمش و رسش روی صندلی استفاده شده است. آزمون‌ها قبل و بعد از برنامه تمرینی اجرا شد. تحلیل آماری داده‌ها به‌وسیله آزمون تحلیل واریانس و تی همبسته (در سطح معناداری ۰/۰۵>P) صورت گرفت. 

یافته‌ها: یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد که ۶ هفته تمرینات یوگا بر تعادل ایستا با چشمان باز و بسته، تعادل پویا، چابکی، قدرت عضلانی اندام فوقانی و تحتانی، انعطاف‌پذیری اندام فوقانی و تحتانی تأثیر معنی‌داری دارد.

نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد تمرینات یوگا (هاتایوگا) بر آمادگی جسمانی سالمندان تأثیرات مثبت می‌گذارد. این تأثیرات شامل بهبود تعادل ایستا و پویا، چابکی، قدرت در اندام فوقانی و تحتانی و انعطاف‌پذیری اندام فوقانی و تحتانی است.

اهداف: مشارکت اجتماعی از اجزای مهم سلامت در فرایند سالمندی و به‌عنوان بخشی از زندگی و یکی از اجزای کلیدی عملکرد به‌شمار می‌رود که باعث بهبود سلامت فیزیکی و روانی سالمندان می‌شود. این احتمال وجود دارد که استفاده از وسیله کمک تحرکی روی مشارکت اجتماعی سالمندان تأثیر گذارد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه وضعیت مشارکت اجتماعی سالمندان دارای وسیله کمک تحرکی با سالمندان بدون وسیله کمک تحرکی در شهر تهران است.

مواد و روش‌ها: در این پژوهش مقطعی، سالمندان بدون وسیله کمک‌تحرکی با سالمندانی که از وسیله کمک‌تحرکی استفاده می‌کنند، از نظر سطح مشارکت اجتماعی مقایسه شدند. ۷۹ سالمند (۳۹ زن و ۴۰ مرد) ۶۰ سال و بالاتر به روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب و پرسشنامه‌های عادات زندگی، ارزیابی مختصر شناختی و پرسش‌نامه اطلاعات فردی را تکمیل شدند. به‌منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات برای داده‌های پیوسته دارای توزیع طبیعی از آزمون‌های تی و آنوا و برای داده‌های گسسته یا با توزیع غیرطبیعی از آزمون‌های کروسکال‌والیس و من-ویتنی استفاده گردید.

یافته‌ها: براساس نتایج تحقیق، سالمندانی که از وسیله کمک‌تحرکی استفاده می‌کردند، مشارکت اجتماعی کمتری در مقایسه با سالمندان بدون وسیله کمک‌تحرکی داشتند (P<۰/۰۵). سالمندان گروه سنی ۷۴-۶۰ سال سطح مشارکت اجتماعی بالاتری نسبت به گروه سالمندان ۸۹-۷۵ سال داشتند (P<۰/۰۵). از نظر جنسیت و وضعیت تأهل بین سالمندان استفاده‌کننده از وسیله کمک‌تحرکی و بدون وسیله کمک‌تحرکی تفاوتی از نظر سطح مشارکت اجتماعی دیده نشد (P<۰/۰۵).

نتیجه‌گیری: نوع وسیله کمک‌تحرکی روی مشارکت اجتماعی سالمندان تأثیر می‌گذارد.  نتایج نشان می‌دهد  سالمندان با توانایی فیزیکی بالاتر، مشارکت بهتری دارند. سالمندان دارای وسیله کمک‌تحرکی برای مشارکت با محدودیت‌هایی در جامعه روبه‌رو هستند که لازم است گروه توانبخشی به بهبود مشارکت فرد در جامعه توجه بیشتری نمایند.

اهداف: کنترل پاسچر عبارت است از حفظ اندام‌ها و قسمت‌های مختلف بدن در راستای بیومکانیکی مناسب که به دو شکل ایستا و پویا وجود دارد. خستگی یکی از عواملی است که بر کنترل پاسچر و ثبات بدن تأثیر می‌گذارد. هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر خستگی عضلات دورکننده ران بر تعادل ایستا و پویای زنان سالمند است.
مواد و روش‌ها: ۲۵ زن سالمند سالم، بدون‌سابقه افتادن با میانگین سنی ۸/۵±۶۰/۲۴ سال، وزن ۹/۵۴±۶۰/۵۸ کیلوگرم و قد ۷/۶۵±۱۵۳/۴۲ سانتی‌متر در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی‌ها در جلسه اول آزمون‌های تعادل ایستا و پویا را در شرایط عادی (بدون خستگی) انجام دادند. در جلسه دوم ابتدا آزمودنی‌ها در برنامه خستگی عضلات دورکننده ران شرکت کردند و بلافاصله آزمون‌‌های تعادل ایستا و پویا را انجام دادند. به‌منظور مقایسه نتایج تحقیقات قبل و بعد از خستگی از آزمون تی وابسته استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان داد برنامه خستگی عضلات دورکننده ران به‌طورمعنی‌‌داری نمرات آزمون‌‌های تعادل شامل تعادل ایستا و تعادل پویا را کاهش داده است. همچنین بین نمرات تعادل پویا و ایستا قبل و بعد از خستگی تفاوت معناداری وجود داشت و اندازه اثر برنامه خستگی در هر دو آزمون اندازه اثری بزرگ بود (۰/۰۵>P). 
نتیجه‌گیری: کاهش نمرات آزمون‌‌های تعادل ایستا و پویا احتمالاً نشان‌دهنده‌ این است که خستگی عضلات دورکننده ران میزان آسیب و دفعات افتادگی در سالمندان را به‌موجب نداشتن تعادل افزایش می‌دهد.

اهداف: اختلالات شناختی، یکی از اختلالات شایع همراه با معلولیت شدید و پیش‌رونده در دوره سالمندی است. مطالعات نشان می‌دهد که حدود ۵ درصد از افراد ۶۵ سال و بالاتر به نقص شناختی واضح دچارند. از میان مهارت‌های شناختی، مهارت‌های ساختار بینایی یکی از پیش‌بینی‌کننده‌های مهم برای میزان دریافت کمک و حمایت در سالمندان محسوب می‌شود. کاهش بینایی به‌عنوان بخشی از شناخت، با اجرای فعالیت‌ها مرتبط است؛ بنابراین شناسایی این مشکلات در روند درمان و کسب استقلال در زندگی روزمره این افراد تأثیر بسزایی دارد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی مقطعی ۴۷ سالمند ساکن جامعه مراجعه‌کننده به کانون جهان‌دیدگان شهر شیراز در محدوده سنی ۶۰ تا ۸۰ سال به روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند. اطلاعات از این طریق جمع‌آوری شد: مشاهده، مصاحبه، انجام خُرده‌آزمون مهارت‌های ساختار بینایی آزمون لوتکا برای ارزیابی مهارت‌های شناختی و شاخص کتز به‌منظور ارزیابی فعالیت‌های روزمره زندگی. همچنین برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از نرم‌افزار SPSS و آزمون همبستگی پیرسون استفاده شد.

یافته‌ها: شرکت‌کنندگان شامل ۹ زن و ۳۸ مرد با میانگین سنی ۴/۶۶±۶۹/۹۴ سال بودند. یافته‌های پژوهش نشان داد که سازمان‌دهی بینایی-حرکتی سالمندان ساکن جامعه با خُرده‌آزمون‌های غذاخوردن و لباس‌پوشیدن آزمون کتز ارتباط معنی‌داری دارد (۰/۰۵≥P). این در حالی است که بین خُرده‌آزمون بینایی-حرکتی آزمون لوتکا با خُرده‌آزمون‌های حمام‌کردن، جابه‌جایی در منزل، دست‌شویی‌رفتن و کنترل ادرار و مدفوع ارتباط معنی‌داری یافت نشد. همچنین بین نمره کلی آزمون کتز با خُرده‌آزمون بینایی حرکتی آزمون لوتکا نیز ارتباط معنی‌داری وجود نداشت (۰/۰۵).

نتیجه‌گیری: براساس یافته‌های مطالعه حاضر، تنها بین اختلال در سازمان‌دهی بینایی-حرکتی و فعالیت لباس‌پوشیدن و غذاخوردن ارتباط معنی‌داری به‌دست آمد. به‌نظر می‌رسد شاخص کتز تنها به ارزیابی استقلال فردی در اجرای فعالیت‌های پایه روزمره زندگی می‌پردازد و نحوه اجرای این فعالیت‌ها را مدنظر قرار نمی‌دهد. ازآنجاکه فعالیت‌های پایه روزمره زندگی از جمله فعالیت‌هایی است که انسان پس از گذشت سال‌های اولیه زندگی به‌طورروزانه آنها را انجام می‌دهد، این ارتباط ضعیف بین شناخت و استقلال فردی را می‌توان با درنظرگرفتن اجرای این دسته از فعالیت ها به‌صورت عادت توجیه کرد. درحقیقت به‌دلیل آنکه فعالیت‌های پایه روزمره غالباً براساس عادت انجام می‌شود، نیاز کمتری به پردازش شناختی دارد؛ حال آنکه روند سالمندی بر نحوه انجام فعالیت‌ها تأثیر می‌گذارد و این تأثیر به‌گونه‌ای است که در بسیاری از مواقع با وجود آنکه فرد مرتکب خطاهای بسیاری می‌شود، درنهایت می‌تواند فعالیت را انجام دهد.

اهداف با افزایش سن زمان واکنش افراد در اثر ناتوانی در پیش‌بینی درست محرک افزایش خواهد یافت که این عمل شناختی با ورود به مرحله سالمندی شدیدتر می‌شود. برنامه نوروفیدبک از طریق تنظیم ناهنجاری‌های امواج مغزی به صورت خودتنظیمی، می‌تواند عملکرد شناختی افراد را تحت تأثیر قرار دهد. هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر تمرین‌های نوروفیدبک بر بهبود زمان واکنش سالمندان مرد غیرفعال است.
مواد و روش ها این تحقیق از نوع نیمه‌تجربی است. تعداد ۱۸ نفر مرد سالمند با میانگین سنی (۱۲/۳±۳۸/۶۵) انتخاب و به‌طور مساوی و کاملاً تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. به منظور ارزیابی زمان واکنش شرکت‌کنندگان از دستگاه زمان واکنش YB-۱۰۰۰ استفاده شد. هر دو گروه در سه مرحله (پیش‌آزمون و آزمون میانی و پس‌آزمون) آزموده شدند. آزمودنی‌های گروه تجربی دوازده جلسه در تمرین‌های نوروفیدبک شامل افزایش توان بتا و کاهش توان تتا شرکت کردند. به منظور حذف اثر تلقین، گروه کنترل نیز در همان شرایط قرار گرفت، اما فقط امواج ضبط‌شده تمرین‌های گروه تجربی را به عنوان تمرین مشاهده کردند.
یافته ها نتایج حاصل از آزمون تحلیل عاملی کوواریانس نشان داد در قیاس با گروه کنترل، تمرین‌های نوروفیدبک (افزایش موج بتا و کاهش موج تتا) موجب بهبود معنادار (۰۵/۰>P) در عملکرد زمان واکنش گروه آزمایش شد.
نتیجه گیری تمرین‌های نوروفیدبک، با استفاده از بازداری یا تقویت فعالیت امواج مغزی و همچنین بهبودی در استفاده مفید از حافظه می‌تواند به عنوان یک روش تمرینی مؤثر در بهبود پردازش‌های شناختی نظیر زمان واکنش سالمندان مدنظر قرار گیرد.

اهداف تعادل یکی از شاخص‌های تعیین استقلال افراد سالمند به شمار می‌رود. بررسی و تشخیص عوامل مؤثر بر آن از موضوعاتی است که محققان به آن توجه کرده‌اند. هدف از انجام مطالعه حاضر بررسی اثر تمرینات نوروفیدبک و تصویرسازی حرکتی بر تعادل سالمندان است. 
مواد و روش ها جامعه آماری مدنظر سالمندان شهر مشهد بودند که از بین آن‌ها ۲۴ سالمند در دامنه سنی ۶۰ تا ۸۲ سال به‌صورت داوطلبانه انتخاب و سپس به سه گروه ۸ نفری به‌صورت تصادفی تقسیم شدند. شرکت‌کنندگان دو گروه تجربی به مدت ۸ جلسه (۳ جلسه در هفته) در تمرینات مربوط به خود (تمرین نوروفیدبک و تمرین تصویرسازی حرکتی) شرکت کردند، اما گروه کنترل هیچ‌گونه تمرینی انجام نداد. در این تحقیق برای اندازه‌گیری تعادل ایستای سالمندان از آزمون تعادلی لک‌لک و برای اندازه‌گیری تعادل پویای آن‌ها از آزمون زمان برخاستن و راه رفتن، استفاده شد که در دو مرحله قبل و بعد از تمرینات ارزیابی می‌شدند. به‌منظور تعیین عادی‌بودن توزیع
داده‌ها از آزمون شاپیرو ویلکس و برای تعیین آثار مرتبط با تمرین از تحلیل کوواریانس استفاده شد. نمرات پیش‌آزمون افراد به‌عنوان متغیر مداخله‌گر مدنظر قرار گرفت. تمامی آزمون‌های آماری با نرمافزار SPSS نسخه ۲۱ و در سطح معنی‌داری ۰/۰۵=a تحلیل شدند.
یافته ها نتایج حاصل از آزمون تحلیل کوواریانس نشان‌دهنده تأثیر معنی‌دار تمرینات نوروفیدبک و تصویرسازی حرکتی بر تعادل ایستا و پویای سالمندان بود (۰/۰۵>P). ضمن اینکه تمرین نوروفیدبک بر هر دو وضعیت تعادل ایستا و پویا تأثیر بهتری داشت (۰/۰۵>P). 
نتیجه گیری با توجه به نتایج به‌دست‌آمده پیشنهاد می‌شود از این تمرینات به‌منظور پیشگیری از افت تعادل و تقویت آن در سالمندان استفاده شود.