اهداف: هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرینات عملکردی بر تعادل پویای زنان سالمند سالم بود.

مواد و روش‌ها: در پژوهش نیمه تجربی حاضر ۳۰ زن سالمند سالم به صورت هدفمند انتخاب و سپس به طور تصادفی به دو گروه مساوی کنترل و تجربی تقسیم شدند. تعادل پویای آزمودنی­‌ها با تست عملکردی «زمان برخاستن و رفتن» اندازه‌گیری شد.  گروه تجربی به مدت سه جلسه در هفته در یک برنامه ۱۲ هفته‌ای تمرینات عملکردی شرکت کردند. در حالی که گروه کنترل در هیچ گونه تمرین ورزشی شرکت نداشتند. از آزمون T  همبسته برای بررسی تفاوت درون‌گروهی و از آزمون T مستقل برای بررسی تفاوت بین‌گروهی در سطح معناداری (P<۰/۰۵) استفاده شد.

یافته‌ها: تعادل پویای گروه کنترل بعد از ۱۲ هفته تمرین عملکردی تغییر معنی‌داری نداشت (P=۰/۱۱). زمان آزمون «برخاستن و رفتن» به عنوان شاخص تعادل پویا، در گروه تجربی از لحاظ درون‌گروهی و بین‌گروهی به طور معنی‌داری کاهش یافت (P=۰).

نتیجه‌گیری: تمرینات عملکردی می تواند تعادل پویای زنان سالمند را به نحو مؤثری بهبود بخشیده نقش به سزایی در زندگی سالم زنان سالمند داشته باشد.

اهداف: هدف از انجام این پژوهش بررسی تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی بر سطح پلاسمایی استروژن در زنان یائسه غیرفعال بود.

مواد و روش‌ها: ۲۷ نفر زن یائسه سالم غیرفعال با میانگین سن ۷/۲۶±۶۲/۵۹ سال و وزن ۷/۸۱±۶۴/۹۶ کیلو گرم به صورت هدفمند برای شرکت در این پژوهش نیمه تجربی انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه تجربی (۱۳ نفر) و شاهد (۱۴ نفر) تقسیم شدند. نمونه های ناشتایی خون ۲۴ ساعت قبل و ۴۸ ساعت بعد از برنامه ی تمرین مقاومتی گرفته شد. شدت تمرین مقاومتی ۶۰ تا ۸۰درصد یک تکرار بیشینه بود و ۲ جلسه در هفته به مدت ۸ هفته برگزار گردید. برای بررسی تفاوت های درون‌گروهی از t همبسته و برای تعیین تفاوت‌های بین گروهی از t مستقل استفاده شد.

یافته‌ها: مقایسه دو گروه کنترل و تجربی نشان داد که سطح استروژن پلاسما پس از ۸ هفته تمرین مقاومتی به‌طور معنی‌داری افزایش (۰/۰۰۳=P) و ضربان قلب استراحتی (۰/۰۱۰=P) به طور معنی داری کاهش یافت. درصد چربی آزمودنی ها در مقایسه ی درون گروهی داده های پیش آزمون با پس آزمون در گروه تجربی به طور معنی داری افزایش یافت (۰/۰۰۲=P).

نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی ممکن است سطح پلاسمایی هورمون استروژن زنان یائسه را افزایش داده و آنان را از مصرف این هورمون بی نیاز ساخته یا مقدار مورد نیاز آن ها را کاهش دهد. افزایش سطح این هورمون را می توان به افزایش تولید این هورمون در بافت چربی و سایر بافت های پیرامونی نسبت داد.