اهداف: اثر تغییر نیروی انقباضی یکی از عوامل مهم سازماندهی و اجرای تکالیف زمان واکنش است که غالب افراد مسن با افزایش وزن خود با این متغیر درگیر هستند. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تغییرات وزن اندام بر ثبت الکترومیوگرافی زمان واکنش ساده و افتراقی حرکت فلکشن آرنج مردان مسن است.

مواد و روش‌ها: از آزمودنی‌ها (۱۶ نفر با میانگین سنی ۵۹/۱۸ سال) خواسته شد تا در پاسخ به محرک های شنیداری (ساده و افتراقی)، حرکت فلکشن ساعد به سمت نقطه هدف در فاصله ۶۰سانتیمتری را انجام دهند. در ۵۰درصد از کوشش‌های انجام گرفته وزن اندام درگیر این حرکت به مقدار ۱/۲ کیلوگرم افزایش می‌یافت و در همه کوشش‌های انجام گرفته تغییرات زمان واکنش و تنش عضلانی توسط دستگاه الکترومیوگرام ثبت می‌گردید.

یافته‌ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس عاملی با اندازه‌گیری‌های تکراری نشان داد که اثرات اصلی هر دو فاکتور افزایش وزن اندام (۰/۰۰۱=P) و تعداد محرک (۰/۰۰۱=P) بر روی بخش PMT معنادار بوده است. در حالی که اثر افزایش محرک از حالت ساده به افتراقی بر بخش MT‌ معنادار نبوده است (۰/۱۸۹=P). هیچ تعاملی بین فاکتور افزایش وزن اندام و تعداد محرک بر روی بخش‌های PMT (P=۰/۸۸۸) و MT (P=۰/۹۱) وجود نداشت.

نتیجه‌گیری: این یافته‌ها بیان می‌کنند، عواملی که موجب تغییر در اینرسی اندام و به‌طورکلی عوامل حرکتی می‌شوند، با درگیرکردن هم‌زمان بخش حرکتی و پیش‌حرکتی زمان واکنش می‌توانند عملکرد افراد مسن را به شدت تحت تاثیر قرار دهند.