اهداف: هدف این تحقیق بررسی اثرات کوه پیمایی بر فاکتورهای مختلف سلامتی در سالمندان بود.

مواد و روش‌ها: این مطالعه یک بررسی Cross-sectional بود که در آن ۴۳ مرد سالمند (با میانگین سنی ۵۷/۷±۹,۳ سال) در مناطق مرتفع شهر تهران به طور تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی ها بر اساس نوع فعالیت به سه گروه: ۱- کوه پیما (n:۱۵)، ۲- ورزشکار (n:۱۴)، ۳- غیر ورزشکار (n:۱۴) تقسیم شدند. سپس فاکتورهای مختلف آمادگی قلبی–عروقی و جسمانی آنان (حداکثر اکسیژن مصرفی، ضربان قلب، درصد چربی، قدرت، زمان عکس العمل، فشار خون، انعطاف پذیری و تعادل) مورد ارزیابی قرار گرفت. از روش آماری آنوای یک طرفه برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد.

یافته‌ها: مقایسه میانگین سه گروه در ظرفیت هوازی تفاوت معنی داری (P≤۰/۰۱) را بین آنها نشان داد که این متغیر در گروه کوهنورد نسبت به دو گروه دیگر بالاتر بود (به ترتیب %۳۷/۲ و %۱۵/۴)، به علاوه ضربان قلب استراحتی، درصد چربی بدن و همچنین زمان عکس العمل به صورت معنی داری در دو گروه فعال نسبت به گروه غیر فعال پایین تر بود (P≤۰/۰۵)، اما تفاوت بین گروه ها در دیگر فاکتورها معنی دار نبود (P≥۰/۰۵).

نتیجه‌گیری: نتایج به دست آمده در رابطه با ظرفیت هوازی و درصد چربی بدن با فعالیت کوه پیمای بسیار پر اهمیت بود و تاثیر کوه پیمایی را بر فاکتورهای قلبی–عروقی نشان می دهد. بهبود نسبی ضربان قلب، قدرت، انعطاف پذیری، تعادل و زمان عکس العمل در هر دو گروه غیر ورزشکار مجددا بر تاثیر انجام فعالیت بدنی به عنوان جزء ضروری برنامه های زندگی تاکید می کند.