اهداف: سالخوردگی مرحله‌ای از زندگی است که احتمال شیوع بیماری‌های جسمی را افزایش می‌دهد، به اذعان پژوهش‌ها، برخی از این بیماری‌ها مزمن می‌شوند و وضعیت روان شناختی سالمندان را نیز با خطر مواجه می‌کنند، ازجمله نیازمندی‌های این بیماران علاوه بر حمایت‌های پزشکی، فراهم ساختن کمک‌ها و توجهات روان‌شناختی نظیر حمایت اجتماعی و امید است که معمولاً وابسته به زمینه‌های محیطی است.

مواد‌ و روش‌ها: با هدف بررسی رابطه حمایت اجتماعی و امیدواری با سلامت روان از ۸۴ سالمند مرد مبتلا به دردهای مزمن جسمانی (۵۰ نفر دارای همسر و ۳۴ نفر فاقد همسر با فاصله سنی ۶۹ تا ۸۸ سال) خواسته شد تا پرسشنامه‌های حمایت اجتماعی، امید و سلامت عمومی را تکمیل کنند. به دلایل فرهنگی در این تحقیق، تنها سالمندان مرد مورد بررسی قرارگرفتند. داده‌های بدست آمده با آزمون همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون به شیوه گام به گام و آزمون t استیودنت برای گروه‌های مستقل با کمک نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ مورد تجزیه‌وتحلیل قرارگرفت.

یافته‌ها: نتایج نشان‌داد که بین حمایت اجتماعی، امید و سلامت عمومی سالمندان، رابطه معنادار وجود دارد (۰/۰۱>P). تحلیل رگرسیون به شیوه گام به گام نشان داد که متغیرهای امید و حمایت اجتماعی به ترتیب توانسته‌اند سلامت عمومی سالمندان مبتلا به دردهای مزمن را پیش‌بینی کنند (۰/۰۱>P). همچنین مقایسه میانگین متغیرهای سه گانه تحقیق (حمایت اجتماعی، امید و سلامت عمومی) در سالمندان واجد همسر و فاقد همسر نشان‌داد که این دو گروه از لحاظ این متغیرها با یکدیگر تفاوت معنادار دارند (۰/۰۱>P). سالمندان واجد همسر در هر سه متغیر در وضعیت مطلوب‌تر و مناسب‌تری به سر می‌برند.

نتیجه‌گیری: هرچند کشور ما یکی از جوان‌ترین جمعیت را در اختیار دارد، بزودی دوره سالمندی را تجربه خواهدکرد و بسیار ضروری است که در برنامه‌ریزی‌های کلان اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به نیازهای اجتماعی و شبکه ارتباطی سالمندان توجه شود چراکه این موضوع می‌تواند اثرات مستقیمی بر سلامت و بهزیستی آنان داشته باشد. با توجه به نتیجه تحقیق حاضر، افزایش حس امید و برقراری حمایت‌های اجتماعی می‌تواند به ارتقای سلامت عمومی سالمندان مبتلا به دردهای مزمن منتهی شده، نهایتاً کیفیت زندگی مناسبی را برای آن‌ها فراهم آورد.

اهداف: تکرارپذیری نسبی و مطلق از ویژگی‌های سایکومتریک آزمون هستند که مبنای بسیاری از تصمیم‌گیری‌‌های بالینی قرار می‌گیرند. در بسیاری مواقع، فقط تکرارپذیری نسبی مبنای تصمیم‌گیری و توجه است؛ درحالی‌که تکرارپذیری مطلق هم اهمیت بسیاری دارد.

مواد و روش‌ها: ۱۱ سالمند ساکن اجتماع در دامنۀ سِنی ۶۵ سال و بیشتر (۳/۵۸±۶۹/۶۴ سال) و ۲۰ جوان سالم ساکن اجتماع در دامنۀ سِنی ۲۰تا۳۵ سال (۴/۱۵±۲۸/۸۰ سال)، با استفاده از نسخ سه‌گانۀ آزمون Timed Up and Go دو بار با فاصلۀ زمانی ۲ تا۵  روز ارزیابی شدند.

یافته‌ها: به‌طورِکلی، غیرهمگن‌بودن جمعیت موضوع مطالعه، باعث افزایش ضریب هم‌بستگی درون‌ طبقه‌ای شده و این ضریب در سالمندان، بیش از جوانان بوده و افزودن فعالیت ثانویه، باعث کاهش آن می‌شود. در این تحقیق، شاخص‌‌های تکرارپذیری مطلق با استفاده از منابع داده‌ها و معادلات مختلف به نتایج کم‌وبیش مشابهی منجر شد. درکل، سالمندان در آزمون مجدد، نیازمند تغییر بیشتری درمقایسه‌با جوانان هستند تا تغییرات مشاهده‌شده تغییری واقعی و نه تصادفی قلمداد شود. سهم خطای تصادفی در متغیر‌‌های تحقیق‌شده در سالمندان، اندکی بیش از جوانان بوده و افزودن فعالیت ثانویه باعث افزایش آن می‌شود. به‌نظر می‌رسد غیرهمگن‌بودن جمعیت، باعث تعدیل شاخص‌‌های تکرار‌پذیری مطلق می‌شود.

نتیجه‌گیری: نتایج این تحقیق نشان داد محققان و درمانگران هنگام توجه به تکرارپذیری نسبی، باید به نکاتی همچون همگن‌بودن جمعیت موضوع مطالعه توجه کنند. ازطرفی، در تصمیم‌گیری‌‌های بالینی، توجه به تکرارپذیری مطلق در کنار تکرارپذیری نسبی هم لازم است.

اهداف: تکرارپذیری نسبی و مطلق از جنبه‌های مهم هر آزمون هستند که مبنای بسیاری از تصمیم‌گیری‌های بالینی قرار می‌گیرند. در بسیاری موارد تنها تکرارپذیری نسبی مبنای تصمیم‌گیری و توجه قرار می‌گیرد درحالی‌که تکرارپذیری مطلق هم از اهمیت بسیاری برخوردار است.

مواد و روش‌ها: ۱۱ سالمند ساکن اجتماع در دامنه سنی ۶۵ سال و بالاتر (۳/۵۸±۶۹/۶۴ سال) و ۲۰ جوان سالم ساکن اجتماع در دامنه سنی ۲۰ تا ۳۵ سال (۴/۱۵±۲۸/۸۰ سال) با استفاده از آزمون «پنج بار برخاستن و نشستن از روی صندلی» دوبار با فاصله زمانی ۲ تا ۵ روز مورد ارزیابی قرار گرفتند.

یافته‌ها: در این تحقیق، شاخص تکرارپذیری مطلق «حداقل تغییر قابل تشخیص سالمندان» در سالمندان ۵/۲۹ ثانیه و در جوانان ۳/۰۲ ثانیه و ضریب واریانس به ترتیب %۲۷ و %۱۹ به‌دست آمد.

نتیجه‌گیری: نتیجه این تحقیق نشان داد که در ارزیابی میزان پیشرفت سالمندان در طی جلسات درمانی یا قضاوت در مورد سیر پیشرفت یا پسرفت توانایی آن‌ها، سالمندان نیازمند تغییر بیشتری نسبت به جوانان هستند تا تغییرات مشاهده شده به عنوان یک تغییر واقعی -و نه تصادفی- قلمداد شود. همچنین سهم خطای تصادفی آزمون "پنج بار برخاستن و نشستن از روی صندلی" در سالمندان اندکی بیش از جوانان بود.