اهداف هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر امید به زندگی و بهزیستی روانی و اجتماعی سالمندان زن ساکن خانه سالمندان شهر دبی بود.
مواد و روش ها این پژوهش نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون پس‌آزمون همراه با گروه شاهد بود. جامعه آماری پژوهش شامل همه سالمندان زن بیشتر از ۶۵ سال ساکن آسایشگاه‌های شهر دبی بود. تعداد ۸۰ نفر به روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌بندی‌شده انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و شاهد جای گرفتند. گروه آزمایش، معنادرمانی را به صورت گروهی در هشت جلسه و هر جلسه به‌مدت یک ساعت‌ونیم دریافت کرد و گروه شاهد در فهرست انتظار قرار گرفت. شرکت‌کنندگان در این پژوهش، پرسش‌نامه‌امید اشنایدر، پرسش‌نامه‌بهزیستی روان‌شناختی ریف و پرسش‌نامه بهزیستی اجتماعی را در پیش‌آزمون و پس‌آزمون تکمیل کردند. داده‌ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چندمتغیره تجزیه‌وتحلیل شدند.
یافته ها میانگین و انحراف استاندارد سن شرکت‌کنندگان در گروه آزمایش و شاهد به ترتیب ۱۲/۱۰±۶۵/۱۰ و۱۱/۸۰±۶۷/۱۲ بود. همچنین، میانگین و انحراف استاندارد نمرات کل متغیرهای بهزیستی روانی (۳۵/۹۰±۴۴۵/۳۱)، امید به زندگی (۲/۱۳±۳۷/۰۱) و بهزیستی اجتماعی (۳/۰۶±۲۷/۹۹) گروه آزمایش، در پس‌آزمون محاسبه شد. نتایج نشان دادند که معنادرمانی گروهی توانسته است باعث افزایش بهزیستی روانی، بهبود مؤلفه‌های امید به زندگی شامل تفکر رهیاب و تفکر پایورانه و همچنین بهبود مؤلفه‌های بهزیستی اجتماعی شامل انسجام اجتماعی، مشارکت اجتماعی، شکوفایی اجتماعی، پیوستگی اجتماعی و پذیرش اجتماعی در زنان سالمند ساکن آسایشگاه‌های شهر دبی شود (۰/۰۰۱>P).
نتیجه گیری متخصصان سلامت روان می‌توانند از معنادرمانی گروهی به مثابه راهکاری مؤثر برای بهبود امید به زندگی و بهزیستی روانی‌اجتماعی زنان سالمند ساکن خانه‌های سالمندان استفاده کنند. همچنین پیشنهاد می‌شود تحقیقات آینده، اثربخشی معنادرمانی گروهی دیگر سازه‌های روان‌شناسی مثبت‌گرا بر سالمندان زن و مرد ساکن خانه‌های سالمندان را بررسی کنند.
