اهداف: هدف این تحقیق، شناخت تأثیر مداخله مددکاری اجتماعی با استفاده از مدل توسعه مددکاری گروهـی در قالب آموزش مهارت‌های زندگی بر بهبود کیفیت زندگی و سلامت عمومی سالمندان بود. 

مواد و روش‌ها: در این پژوهشِ مداخله‌ای و شبه‌آزمایـشی، ۶۰ سـالمند بـیش از ۶۰ سـال (۳۰ زن و ۳۰ مـرد) از فرهنگسرای سالمند تهران با احتساب معیارهای ورود و خروج و با استفاده از روش نمونه‌گیری در دسترس، در دو گروه مرد و زن برگزیده شدند. مداخله‌ای مبتنی بر مدل توسـعه مـددکاری گروهـی در دو مرحلـه و طـی ۱۰ جلسه اجرا شد که عبارت‌اند از: ۱. تشکیل گروه؛ ۲. اجرای برنامه آموزشی مهارت‌هـای زنـدگی. اطلاعـات بـا استفاده از پرس‌شنامه‌های دموگرافیک و کیفیت زندگی ۳۸-sf و سلامت عمومی ۲۸-GHQ با روش پیش‌آزمـون و پس‌آزمون به‌دست آمد. برای تحلیل داده‌ها از spss ۱۸ و آزمون‌های آماری کلمـوگرف-اسـمیرنف، تـی مـستقل و وابسته استفاده شد. 

یافته‌ها: کیفیت زندگی دو گروه جنسی شرکت‌کننده در مطالعه با یکدیگر متفاوت بـود و کیفیـت زنـدگی زنـان به‌طور معناداری بیشتر بود (۰/۰۰۲=P). میانگین کیفیت زندگی سالمندان بعد از شرکت در دوره آموزشی افـزایش معناداری یافت (۰/۰۰=P). از نظر سلامت عمومی، تفاوت معناداری میان دو گروه جنسی دیده نـشد (۰/۹۹=P) و میانگین سلامت عمومی سالمندان نیز پس از شرکت در دوره آموزشی از شرکت در دوره افزایش معناداری یافت (P=۰/۰۰).

نتیجه‌گیری: مطالعه حاضر نشان داد به‌کارگیری دیدگاه توسعه مددکاری گروهی با رویکرد آموزش مهارت‌های زندگی، بر کیفیت زندگی و سلامت عمومی دو گروه جنسی سالمندان تأثیر مثبت داشته است. لذا، استفاده از ایـن مدل برای مددکاران اجتماعی شاغل، به‌ویژه مددکاران سالمندی، توصیه می‌شود.

اهداف: هدف از مطالعه حاضر، بررسی رابطه مشارکت اجتماعی و ابعاد آن (مشارکت نهادی و مشارکت غیرنهادی) با کیفیت زندگی و ابعاد آن در میان سالمندان عضو کانون‌های سالمندی شهر تهران می باشد.

مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی و مقطعی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه سالمندان عضو کانون‌های سالمندی شهر تهران می‌باشد که از میان آن‌ها، ۲۰۰ نفر از سالمندان ۶۰ سال به بالا را از میان کانون‌های سالمندی مناطق ۱، ۱۲ و ۲۰ را به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای و تصادفی ساده انتخاب نموده و ابزارهای پژوهش، شامل پرسشنامه کیفیت زندگی لیپاد، پرسش‌نامه محقق ساخته مشارکت اجتماعی و چک لیست اطلاعات دموگرافیک را در میان جامعه نمونه به اجرا درآورده و اطلاعات کسب شده را با استفاده از روش‌های آماری ضریب آلفای کرونباخ، ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی و آزمون های کولموگروف-اسمیرنف، F و T مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته‌ها: مقایسه میانگین نمره کیفیت زندگی (P>۰/۰۵) و مشارکت اجتماعی (P>۰/۰۵) در میان مردان و زنان سالمند تفاوت آماری معناداری را نشان نداد. همچنین ضریب همبستگی مشارکت اجتماعی و کیفیت زندگی (r=۰/۷۷۸) رابطه معناداری بین دو متغیر را نشان داد. با استفاده از آزمون رگرسون (Radj=۰/۶۳)، مشخص گردید که ۶۳درصد تغرات متغیر کیفیت زندگی توسط متغیرهای این پژوهش قابل پیش بینی است.

نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاکی از معنادار بودن رابطه بین مشارکت اجتماعی و ابعاد آن با کیفیت زندگی سالمندان می‌باشد و مشارکت غیرنهادی در میان سالمندان غلبه بیشتری دارد.

اهداف: رسیدن به سن سالمندی به‌همراه اقامت در آسایشگاه‌های سالمندان ممکن است منجر به کاهش رضایت از زندگی گردد. هدف از پژوهش حاضر تعیین اثرگذاری برگزاری جلسات گروهی بخشش‌درمانی بر رضایت از زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه است. 
مواد و روش‌ها: روش مطالعه حاضر از نوع مداخله شبه‌تجربی است. تعداد ۵۵ نفر از چهار آسایشگاه نگهداری از سالمندان شهر تهران به‌صورت نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای، انتخاب شدند. با توجه به ملاک‌های ورود، افراد مناسب شرکت در جلسات گروه درمانی انتخاب و افراد به‌صورت تصادفی به دو گروه مداخله و شاهد تقسیم شدند و پرسش‌نامه رضایت از زندگی روی ایشان تکمیل گردید و سپس گروه مداخله در هشت جلسه بخشش‌درمانی حضور یافتند و گروه شاهد مداخلات درمانی رایج را دریافت کردند. رضایت‌مندی از زندگی افراد پس از مداخله در دو گروه ارزیابی شد. ابزارهای جمع‌آوری شامل فرم مشخصات جمعیت‌شناختی و پرسش‌نامه رضایت از زندگی (LSI-Z)  (۱۹۶۹) بود و اطلاعات با استفاده از نسخه ۱۶ نرم‌افزار SPSS تحلیل گردید.
یافته‌ها: بین دو گروه در نمره رضایت از زندگی پیش از مداخله تفاوت معناداری مشاهده نشد، اما پس از مداخله به‌طوری‌که نتایج آزمون تی مستقل نشان داد، رضایت از زندگی گروه شرکت‌کننده در برنامه بخشش به‌طور معناداری نسبت به گروه شاهد افزایش داشته است و در مقایسه گروه مداخله و شاهد تفاوت معناداری مشاهده گردید (۰/۰۰۱>P).
نتیجه‌گیری: شرکت در جلسات گروهی بخشش‌درمانی بر رضایت از زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه تأثیرگذار است و انجام قراردادی برای افزایش بخشش، می‌تواند به ارتقای کیفیت زندگی سالمندان مقیم آسایشگاه کمک نماید.