اهداف: در سال‌های اخیر، ارزیابی اختلالات صوت از روش‌های سنتی به رویکردهای جامع‌تری حرکت کرده که دربرگیرنده کیفیت زندگی بوده است. کیفیت زندگی مرتبط با صوت (VHI) پرکاربردترین ابزار «خودارزیابی » در بیماران دچار «معلولیت صوت» است. در بیماری پارکینسون صوت سریع‌تر و بیش‌از سایر زیرسیستم‌های گفتار تحت‌تأثیر قرار می گیرد. هدف این پژوهش، بررسی معلولیت ناشی از اختلال صوت متعاقب پارکینسون در میان فارسی‌زبانان است.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی‌تحلیلی، ۵۰ مُراجع مبتلا به پارکینسون (۳۵ مرد ۱۵ زن) از بیمارستان حضرت رسول‌اکرم(ص) دانشگاه تهران به روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب و اطلاعات دموگرافیک آن‌ها ثبت شد. با تکمیل نسخه فارسی VHI از طریق بیماران، به کمک نرم‌افزار SPSS نسخه ۱۸ نمره VHI-T و سه حوزه عملکردی، فیزیکی و عاطفی اختلال صوت در کل بیماران و به تفکیکِ جنس به‌دست آمد.

یافته‌ها: ۸۳درصد بیماران، معلولیت ناشی از اختلال صوت را گزارش کردند و بین VHI-T و زیرآزمون‌هایش در دو جنس، تفاوتی دیده نشد. VHI-T و حوزه‌های عملکردی و عاطفی با سن رابطه مثبت داشتند. رابطه VHI-T و بخش عملکردی نیز با دیرش بیماری مثبت بوده و در مردان VHI-T و هر سه زیرآزمونش با دیرش ارتباط مثبت داشتند.

نتیجه‌گیری: اغلب فارسی‌زبانان مبتلا به پارکینسون، اختلال صوت ناشی از بیماری را بر کاهش کیفیت زندگی خود مؤثر می‌دانند. افزایش سن و دیرش بیماری، بر اختلال صوت می‌افزاید و از کیفیت زندگی خواهد کاست؛ به‌خصوص بیماران از نظر عملکردی، معلولیت بیشتری را نسبت‌به اختلال صوت خود احساس می کنند. به نظر می‌رسد که مردان با افزایش زمان بیماری، بیش‌از زنان احساس معلولیت می‌کنند.