اهداف خودپنداره، خودکارآمدی و خودمدیریتی از مهم‌ترین متغیرهای حوزه سالمندی هستند که در آسایشگاه‌های سالمندی به طور ویژه به آن‌ها توجه می‌شود. هدف از این مطالعه تعیین رابطه خودپنداره و خودکارآمدی با خودمدیریتی سالمندان آسایشگاه‌های شهر تهران در سال ۱۳۹۴ بود.
مواد و روش ها در این مطالعه توصیفی‌تحلیلی جامعه پژوهش شامل تمامی سالمندان مقیم آسایشگاه‌های شهر تهران در سال ۱۳۹۴بود. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران ۲۱۷ نفر محاسبه شد. روش نمونه‌گیری تصادفی ساده بود. برای جمع‌آوری داده‌ها از مقیاس خودپنداره راجرز، مقیاس خودکارآمدی عمومی و پرسش‌نامه خودمدیریتی (SMAS-۳۰) استفاده شد. داده‌های جمع‌آوری‌شده وارد نرم‌افزار SPSS شد و با آزمون‌های کلموگروف اسمیرنوف، همبستگی پیرسون و رگرسیون تجزیه‌وتحلیل شدند.
یافته ها در این پژوهش ۲۱۷ سالمند (۱۴۴ زن و ۷۳ مرد) با میانگین سنی ۱۱/۷۸±۷۸/۶۶ سال به عنوان نمونه حضور داشتند. میانگین خودپنداره، خودکارآمدی و خودمدیریتی آنان به ترتیب ۱/۴۷±۸/۲۵، ۴/۰۰±۱۷/۶۸ و ۱۱/۵۹±۵۹/۶۹ بود. نتایج آزمون همبستگی نشان داد خودپنداره و خودکارآمدی با خودمدیریتی رابطه معنادار داشتند ( P<۰/۰۵)و خودپنداره و خودکارآمدی حدود ۱۴ درصد خودمدیریتی را تبیین می‌کردند.
نتیجه گیری سالمندان مقیم آسایشگاه‌های شهر تهران خودپنداره ضعیف، خودکارآمدی کم و خودمدیریتی نامطلوبی داشتند. با توجه به روابط به‌دست‌آمده، به دست‌اندرکاران و مسئولان مربوطه پیشنهاد می‌شود برای افزایش خودمدیریتی سالمندان مقیم آسایشگاه‌های شهر تهران به خودپنداره، خودکارآمدی و راهکارهای ارتقای آن‌ها توجه بیشتری داشته باشند.
