اهداف در جوامع امروزی سالمندان یکی از گروه‌های اجتماعی روبه‌رشد هستند که با توجه به هرم سنی اهمیت روزافزونی یافته‌اند. این مطالعه با هدف بررسی رابطه ساده و چندگانه سبک‌های دلبستگی به خدا و تاب‌آوری با اضطراب مرگ در سالمندان شهر زنجان انجام شده است.
مواد و روش ها مطالعه حاضر مطالعه‌ای توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش شامل همه سالمندان شهر زنجان در سال‌های ۹۶-۱۳۹۵ بود که بیش از ۶۵ سال داشتند. به شیوه نمونه‌گیری در دسترس ۲۴۲ نفر انتخاب شدند و برای جمع‌آوری اطلاعات به آن‌ها مراجعه شد. از این تعداد به دلیل همکاری کامل نکردن و مخدوش‌بودن، پرسش‌نامه  ۱۱ نفر کنار گذاشته شد و داده های ۲۳۱ نفر وارد تحلیل شد. ابزار استفاده‌شده در این پژوهش مقیاس اضطراب مرگ تمپلر، پرسش‌نامه  دلبستگی به خدا بک و مک دونالد و مقیاس تاب‌آوری کونور و دیویدسون بود. برای تحلیل داده‌ها از روش‌های آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد.
یافته ها نتایج ضریب همبستگی نشان داد که همبستگی بین اضطراب مرگ با توجه به خدا ۰/۵۶-، با اعتماد در مقابل بی‌اعتمادی ۰/۶۵-، با توکل به خدا ۰/۵۳-، با ارتباط با خدا ۰/۶۸- و بین کل دلبستگی به خدا و اضطراب مرگ ۰/۶۸-، و در نهایت بین تاب‌آوری و اضطراب مرگ ۰/۵۴- به دست آمد که همگی در سطح ۰/۰۱ معنی‌دار هستند. همچنین تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که متغیرهای پیش‌بین ۶۴ درصد واریانس اضطراب مرگ را تبیین می‌کنند.
نتیجه گیری نتایج نشان داد که بین سبک‌های دلبستگی به خدا و تاب‌آوری با اضطراب مرگ رابطه منفی و معنی‌داری وجود دارد. بنابراین توصیه می‌شود مسئولان مربوطه به آموزش و مهارت‌های لازم در خصوص تاب‌آوری و اعتقاد به خدا و خداباوری در دوره سالمندی و مراکز نگهداری سالمندان توجه کنند.

اهداف در خانواده‌ای که سالمند مبتلا به آلزایمر دارد، مراقبان اصلی با چالش‌های زیادی مواجه هستند؛ به گونه‌ای که مراقبت از این بیماران به «۳۶ ساعت زندگی در روز» تعبیر شده است که جنبه‌های مختلف زندگی از جمله سلامتی، اشتغال و درآمد مراقبان را تحت تأثیر قرار می‌دهد. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش تاب‌آوری بر کاهش استرس و مشکلات ارتباطی در مراقبت‌کنندگان اصلی سالمندان مبتلا به آلزایمر بود.
مواد و روش ها پژوهش حاضر به صورت تجربی از نوع پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه کنترل و پیگیری دو ماه بوده است. انتخاب نمونه از بین مراقبان اصلی خانواده‌هایی بود که در بازه زمانی مهر و آبان ۱۳۹۶ از خدمات مرکز توان‌بخشی در منزل سالمندان همراز زندگی تهران، تحت نظارت سازمان بهزیستی بهره برده بودند. از بین مراقبان ۴۷ سالمند (میانگین ۷۳/۲۰ و انحراف استاندارد ۹/۰۹) مبتلا به آلزایمر درخواست‌کننده خدمات در منزل، تعداد ۲۴ مراقب (۴۲/۱±‌۷/۵۱) به عنوان نمونه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده‌ها مقیاس استرس ادراک‌شده و پرسش‌نامه مهارت‌های ارتباطی بود.
یافته ها تحلیل واریانس آزمون اندازه‌گیری مکرر نشان داد مداخله تاب‌آوری در گروه آزمایش در مرحله پس‌آزمون و پیگیری در نمره‌های استرس و مشکلات ارتباطی در سطح ۰/۰۵=P معنادار است. همچنین نتایج آزمون بنفرینی نشان می‌دهد تفاوت میانگین استرس و مشکلات ارتباطی بین مراحل پیش‌آزمون با پس‌آزمون و پیگیری معنادار است (۰/۰۰۰۱=P)، اما تفاوت میانگین بین پس‌آزمون و پیگیری در هیچ‌یک از متغیرهای پژوهش معنادار نیست که بیانگر آن است که نتایج حاصل در مرحله پیگیری بازگشت نداشته و اثر مداخله پایدار بوده است.
نتیجه گیری با توجه به نیازی که سالمندان به حمایت اطرافیان دارند؛ می‌توان نتیجه گرفت آموزش تاب‌آوری یک روش مؤثر است که می‌تواند استرس و مشکلات ارتباطی را در مراقبان سالمندان دچار آلزایمر کاهش دهد.

اهداف هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین استرس ادراک‌شده و بار مراقبتی با نقش تعدیل‏گری تاب‏آوری در بین مراقبین سالمندان مراکز سالمندی شبانه‌روزی شهر تهران در سال ۱۳۹۵ است.
مواد و روش ها این پژوهش از نوع مطالعات همبستگی بوده که به‌صورت مقطعی انجام شده است. داده‌های پژوهش از ۱۴۲ نفر (پنجاه نفر مرد و ۹۲ نفر زن) از مراقبین شاغل در مراکز سالمندی شهر تهران که به‌صورت تمام‌شماری وارد مطالعه شدند، جمع‌آوری شده است. در این مطالعه از پرسش‌نامه‌های استرس ادراک‌شده (PSS-۱۴)کوهن و همکاران (۱۹۸۳)، بار مراقبتی زاریت و همکاران (۱۹۸۶) و پرسش‌نامه تاب‏آوری کانر و دیویدسون (۲۰۰۳) استفاده شده است. از نسخه ۲۰ نرم‏افزار SPSS برای تحلیل داده‏ها استفاده شد. سطح معناداری نیز ۰۵/۰‌P< در نظر گرفته شد.
یافته ها یافته‏ های این تحقیق نشان می‏دهد میانگین نمرات استرس‌ادراک‌شده مراقبین (۳۵/۱۱) بالاتر از متوسط (۲۸) بود. رابطه بین بار مراقبتی و استرس ادراک‌شده مثبت و معنا‏دار بوده است ( ۰/۷۷۳, r>۰, P<۰/۰۰۱=β) و بین تاب‌آوری و بار مراقبتی رابطه منفی و معنادار (۰/۱۱۰-‌=β) وجود دارد. همچنین اثر تعاملی دو متغیر استرس ادراک‌شده و تاب‌آوری بر بار مراقبتی منفی و معنادار بوده و تاب‏آوری نقش تعدیل‏کننده در ارتباط بین استرس ادراک‌شده و بار مراقبتی ایفا می‌کند (۰/۰۰۱>P).
نتیجه گیری با توجه به ارتباط مثبت استرس ادراک‌شده و بار مراقبتی و همچنین نقش ویژه‌ای که متغیر تاب‌آوری در تعدیل این ارتباط دارد، کلیه نهادهای دولتی و غیردولتی ارائه‌دهنده خدمات در حوزه سالمندی و همچنین سیاست‌گذاران حوزه بهداشت و سلامت می‌بایست توجه به مفهوم تاب‏آوری را بیش از پیش در اقدامات، سیاست‌ها و پروتکل‌های اجرایی خود لحاظ کرده و آن را با مداخلات آموزشی مناسب بهبود بخشند. همچنین برای افزایش کیفیت ارائه خدمات و کاهش عوارض روانی، اجتماعی و فیزیکی در مراقبین سالمندان نیاز است تا در مطالعات آتی به سایر عوامل میانجی و تعدیلگری درونی و بیرونی نیز توجه شود.