اهداف تحقیق حاضر با هدف برررسی تاثیر تمرینات هوازی با شدت کم و متوسط بر کیفیت خواب سالمندان انجام شد.
مواد و روش ها آزمودنی‌ها شامل ۴۵ سالمند مرد در دامنه سنی ۶۰ تا ۷۰ سال بودند که به‌طور داوطلبانه انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. ابتدا تمامی سالمندان توسط یک پزشک متخصص ارزیابی شدند تا سلامت کامل جسمانی و روانی آن‌ها مورد تایید قرار گیرد. سپس حداکثر ضربان قلب افراد با استفاده از کم کردن سن هر فرد از عدد ۲۲۰ به دست آمد. در ادامه، بر اساس روش تمرینات هوازی با شدت کم و متوسط، حداکثر ضربان قلب هدف در هر یک از آزمودنی‌های گروه‌های تمرینی محاسبه شد. پروتکل تمرینی افراد شامل ۸ هفته (هفته‌ای دو جلسه) تمرین هوازی در قالب آزمون یک مایل پیاده‌روی/دویدن راکپورت بود. شدت تمرین کم تا متوسط نیز با استفاده از بلت‌های مخصوصی که به سینه آزمودنی‌ها متصل شده بود، اندازه‌گیری و کنترل شد. همچنین تمامی آزمودنی‌ها در مراحل پیش‌آزمون (قبل اعمال مداخله) و پس‌آزمون (پس از اعمال مداخله) پرسش‌نامه کیفیت خواب پیتزبرگ را تکمیل کردند.
یافته ها نتایج در مرحله پیش‌آزمون نشان داد کیفیت خواب و مولفه‌های آن در سالمندان دو گروه اختلاف معنی‌داری با یکدیگر نداشتند (۰۵/۰P>). نتایج تحلیل واریانس یک راهه در مرحله پس‌آزمون کیفیت خواب و مولفه‌های آن نشان داد گروه تمرین با شدت متوسط دارای کیفیت خواب بهتری نسبت به دو گروه دیگر بود (۰۵/۰P<). همچنین گروه تمرین با شدت کم نیز در کیفیت خواب و مولفه‌های آن دارای نمرات بهتری نسبت به گروه کنترل بودند (۰۵/۰P<). 
نتیجه گیری به‌طور کلی تحقیق حاضر نشان داد تمرینات هوازی با شدت متوسط تاثیر مثبتی بر بهبود کیفیت خواب و مولفه‌های آن دارد، لذا انجام تمرینات هوازی با شدت متوسط به عنوان یک روش مفید درمانی به سالمندان و مدیران حوزه سلامت سالمندان جامعه توصیه می‌شود.

اهداف تعادل، شاخصی برای تعیین میزان استقلال سالمندان در انجام فعالیت‌های روزمره محسوب می‌شود. هدف اصلی از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر یک دوره تمرین ترکیبی هوازی و تعادلی بر تعادل ایستا، پویا و عملکردی زنان سالمند بود. 
مواد و روش ها این تحقیق از نوع نیمه‌تجربی با طرح پیش آزمون-پس‌آزمون با یک گروه مداخله تمرینی و یک گروه شاهد بود. به همین منظور ۳۰ زن که همگی از سلامت عمومی برخوردار بودند به طور داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند و به روش تصادفی به دو گروه تجربی و شاهد تقسیم شدند. یک روز قبل از شروع تمرینات، آزمون‌های عملکردی شامل تست هاس شارپند رومبرگ (تعادل ایستا با چشم باز و بسته)، تست ستاره (تعادل پویا) و مقیاس برگ (تعادل عملکردی) در هر دو گروه کنترل و تجربی انجام شد. سپس گروه تجربی به انجام یک دوره تمرین ترکیبی هوازی و تعادلی ۱۲ هفته‌ای (چهار جلسه در هفته) پرداختند، در حالی که در این مدت از گروه کنترل خواسته شد که فعالیت‌های روزانه خود را حفظ کنند. پس از اتمام دوره تمرین، پس‌آزمون برای هر دو گروه اجرا شد. داده‌ها به کمک روش‌های آماری t مستقل و تحلیل کواریانس تحلیل شد. 
یافته ها اعمال برنامه تمرین ترکیبی هوازی و تعادلی بر بهبود تعادل زنان سالمند تاثیر معنی‌داری داشت (۰۵/۰>Р). همچنین نتایج حاکی از تفاوت معنی‌داری بین داده‌های پس‌آزمون، آزمودنی‌های گروه تجربی و گروه شاهد بود (۰۵/۰>Р). تفاوت معنی‌داری بین نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون گروه شاهد مشاهده نشد (۰۵/۰<Р).
نتیجه گیری براساس یافته‌های این مطالعه، شاید به کارگیری تمرینات ترکیبی هوازی و تعادلی بتواند عاملی تاثیر‌گذار در بهبود تعادل سالمندان باشد.

اهداف تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر تمرینات هوازی با شدت کم و متوسط بر خود‌پنداره سالمندان انجام شد. 
مواد و روش ها آزمودنی‌های تحقیق شامل ۴۵ سالمند مرد با میانگین سنی ۷۰/۲±۸۸/۶۵ سال بودند که به‌طور داوطلبانه انتخاب و به روش تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل گمارده شدند. سپس حداکثر ضربان قلب افراد با استفاده از کم کردن سن هر فرد از عدد ۲۲۰ به دست آمد. در ادامه بر اساس روش تمرینات هوازی با شدت کم (۴۰ تا ۵۰ درصد حداکثر ضربان قلب) و شدت متوسط (۶۰ تا ۷۰ درصد حداکثر ضربان قلب)، حداکثر ضربان قلب هدف در هر یک از آزمودنی‌های گروه‌های تمرینی محاسبه شد. پروتکل تمرینی افراد شامل ۸ هفته (هفته ای دو جلسه) تمرین هوازی در قالب آزمون یک مایل پیاده‌روی/دویدن راکپورت بود. شدت تمرین کم تا متوسط نیز با استفاده از بلت‌های مخصوصی که به سینه آزمودنی‌ها متصل شده بود، اندازه‌گیری و کنترل شد. همچنین تمامی آزمودنی‌ها در مراحل پیش آزمون (قبل اعمال مداخله) و پس آزمون (پس از اعمال مداخله)، مقیاس خودپنداره تنسی ۲ را تکمیل کردند.
یافته ها نتایج مرحله پیش آزمون نشان داد که میانگین نمرات خودپنداره سالمندان مورد مطالعه، اختلاف معنی‌داری با یکدیگر نداشتند (۰۵/۰P>). نتایج تحلیل واریانس یک راهه در مرحله پس آزمون نیز نشان داد که گروه تمرین با شدت متوسط دارای خودپنداره بالاتری نسبت به دو گروه دیگر بود (۰۵/۰P<). همچنین گروه تمرین با شدت کم دارای نمرات بهتری نسبت به گروه کنترل بود (۰۵/۰P<). 
نتیجه گیری به‌طور کلی تحقیق حاضر نشان داد که تمرینات هوازی با شدت متوسط، تاثیر مثبتی بر افزایش خودپنداره سالمندان دارد. لذا پیشنهاد می‌شود تمرینات هوازی با شدت متوسط جهت افزایش این ویژگی شخصیتی در سالمندان مورد استفاده قرار گیرد.