اهداف: سقوط یا زمین‌خوردن، یکی از علل شایع معلولیت و مرگ و میر در میان سالمندان، به ویژه در میان سالمندان مقیم آسایشگاه ها، محسوب می شود. جراحات بافت نرم، شکستگی‌های متعدد به ویژه شکستگی گردن استخوان ران، مچ دست، و زخم بستر از عوارض شایع آن می باشد. بررسی و توصیف ویژگی های زمین خوردن در میان سالمندان مقیم آسایگاه ها به منظور درک و شناخت علل آن و اقدام در جهت رفع آن.

مواد و روش‌ها: جمعا ۷۶ مورد سقوط به زمین در میان سالمندان مقیم آسایشگاه کهریزک تهران که از سطح عملکرد جسمانی و روانی طبیعی برخوردار بودند و در طول ۶ ماه اتفاق افتاده بود (فروردین ۱۳۸۵ لغایت شهریور ۱۳۸۵) بررسی شد. برای هر مورد، تحقیق از بیمار و پرستاران و پزشک معالج و پرونده های بیماران به عمل آمد.

یافته‌ها: میانگین سنی سالمندانی که دچار سقوط به زمین شده بودند ۷۶,۹ سال و کل تعداد سقوط مربوط به ۲۹ نفر از سالمندان بوده است. این تعداد شامل ۱۴ نفر زن معادل ۴۸.۳درصد و ۱۵ نفر مرد سالمند معادل ۵۱.۷درصد بوده اند. ۵۷.۶درصد از موارد سقوط بدون مشکل برای سالمند بوده است و وی توانسته است پس از سقوط به تنهایی به‌پاخیزد. ۴۲.۴درصد از موارد فرد سالمند پس از سقوط قادر به برخاستن نبوده و نیاز به کمک داشته است. ۲.۶درصد از موارد سقوط منجر به عوارض شدید و شکستگی شده است (شکستگی جمجمه، گردن و استخوان ران). ۳۰.۳درصد محل سقوط حیاط آسایشگاه، ۲۸.۹درصد اتاق سالمند، ۱۸.۴درصد راهروها، ۱۴.۵درصد در دستشویی و توالت، ۳.۹درصد در حمام، ۳.۹درصد در سالن غذاخوری بوده است. ازنظر زمانی ۴۵.۳درصد وقوع سقوط در هنگاه صبح بوده است (۷-۱۲ قبل از ظهر) و ۱۳.۲درصد در هنگاه صرف غذا (۱۲-۱۴)، ۱۷درصد در بعدازظهر (۱۴-۱۹)، ۱۱.۲درصد در هنگام شب (۱۹-۴ صبح) و ۱۳.۲درصد در ساعات اولیه صبح (۴-۷ صبح) رخ داده است.

نتیجه‌گیری:‌ زمین خوردن در میان سالمندان به طور عمده، در خارج از اتاق اتفاق می افتد و در هنگامی که آن‌ها بیشتری فعالیت را دارند (مانند صبح) رخ می دهد. میزان شیوع سقوط در افرادی که سن بالاتری دارند بیشتر است. عوارض و عواقب سقوط گاهی شدید است و منجر به شکستگی جمجمه یا لگن و سر استخوان ران می‌گردد و می‌تواند باعث مرگ شود. مراقبت از عوامل خطر محیطی، می‌تواند در کاهش سقوط و عوارض معلولیت و مرگ و میر ناشی از آن در سالمندان موثر باشد.

اهداف: آیا تمرین رومبرگ می تواند خطر زمین خوردن را کاهش دهد؟ این روش دو موقعیت مهم یعنی حفظ بالانس در شرایط کاهش سطح اتکا و کاهش اطلاعات بینایی که دو عامل مهم زمین‌خوردن سالمندان هستند را هدف قرار داده است و به‌طور وسیعی توسط دیگر محققان به عنوان یک روش ارزیابی بالانس به‌کار رفته است اما به‌عنوان روش درمان استفاده نشده است.

مواد و روش‌ها: این تحقیق به روش RCT انجام شده است. ۷۰ نفر از سالمندانی که دارای سن ۶۵ سال یا بیشتر بوده و در شش ماه گذشته دو بار یا بیشتر زمین خورده باشند انتخاب شده و سپس آن‌ها را به صورت تصادفی به دو گروه شاهد و مداخله تقسیم نمودیم. سپس گروه مداخله به مدت سه ماه یک روز در میان، هر روز به مدت ۴۵ دقیقه تمرین رومبرگ داده شدند و پس از اتمام دوره سه ماهه هر دو گروه به مدت ۶ ماه از نظر تعداد زمین‌خوردن، میزان و شدت عوارض و شکستگی تحت نظر قرار گرفتند.

یافته‌ها: در تعداد زمین خوردن، در افرادی که پیگیری کامل شدند، بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد (۰/۹۰=P). درصد افرادی که زمین خوردند نیز تفاوت معناداری بین دو گروه شاهد و مداخله نشان نداد [%۵۲/۴ درمقابل %۵۰ (P=۰/۸۷)]. در بررسی ارتباط میزان اثربخشی تمرینات با سن، نتایج به‌دست آمده ارتباط معناداری را نشان ندادند. (%۱۲= power،۰/۴۶=P) در آنالیز Univariate analysis of variance انجام شده، تعداد داروهای مصرفی سالمندان، با میزان اثربخشی تمرینات در کاهش سقوط، ارتباط معناداری داشت. (۰/۴۶۰=P).

نتیجه‌گیری: اگرچه تست‌های آماری نتوانستند تفاوت معناداری را نشان دهند، این ناتوانی را میتوان ناشی از کم بودن قدرت این مطالعه (power) برای پیدا کردن این ارتباط دانست، لذا برای دستیابی به نتیجه قطعی‌تر در این باره، به مطالعاتی با حجم نمونه بیشتر نیاز است. از طرفی سقوط، وابسته به چندین عامل است، کارآزمایی‌های بالینی اخیر ثابت کرده است که دخالت‌های چندمنظوره، بهترین نتیجه را در کاهش سقوط نشان می دهد.

اهداف: هدف اصلی این مطالعه مقایسۀ عوامل خطرآفرین زمین‌خوردن در سالمندان با سابقۀ سقوط ساکن شهر و روستای شهرستان زابل بود.

مواد و روش‌ها: مطالعۀ حاضر بررسی توصیفی‌تحلیلی مقطعی بر نمونه‌ای متشکل از ۱۷۳ سالمند بدون اختلال شناخت، ساکن در شهر و روستاهای شهرستان زابل و با سن بیش از ۶۰ سال در سال ۱۳۸۹تا۱۳۹۰ است. ابزار گرد‌آوری داده‌ها پرسش‌نامه بود. اطلاعات به‌دست‌آمده با استفاده از نسخۀ ۱۶ نرم‌افزار آماری SPSS تحلیل شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌های بخش دموگرافیک، از شاخص‌های مرکزی و پراکندگی آمار توصیفی و برای مقایسۀ میانگین عوامل خطرآفرین و نحوۀ زمین‌خوردن و تکرار آن برحسب متغیرها، از آزمون‌های تی و تحلیل پراکنش و کای‌دو در سطح آماری معلوم (۰/۵>P) استفاده شد.

یافته‌ها: از میان عوامل داخلی، دیابت (۰/۰۰۱=P)، مشکل ریوی (۰/۰۱۱=P)، مشکل شنوایی (۰/۰۱۷=P)، مشکل قلبی (۰/۰۱۸=P)، سابقۀ جراحی (۰/۰۲۵=P) و فشارخون بالا (۰/۰۳=P) به‌طور معناداری در سالمندان شهری بیشتر از سالمندان روستایی بوده است. از میان عوامل خارجی، میزان فعالیت ورزشی به‌صورت معناداری در سالمندان شهری بیشتر از روستایی بود (۰/۵>P) و تفاوت معناداری در نحوۀ سقوط سالمندان شهری و روستایی مشاهده نشد (۰/۲۳۹=P) و وضعیت سالمندان بعد از سقوط، در شهر و روستا مشابه بود.

نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش نشان می‌دهد انواع بیماری‌های دیابت، مشکلات ریوی، مشکلات شنوایی، مشکلات قلبی و سابقۀ جراحی، از دلایل عمدۀ زمین‌خوردن سالمندان شهری بوده است. میزان فعالیت ورزشی در سالمندان شهری بیش از روستایی بود و مکان عمدۀ سقوط، در مکان‌های حیاط‌دار حیاط بود و پس از آن، داخل اتاق. همچنین، زمان عمدۀ سقوط سالمندان، صبح بوده است. بنابراین، افزایش فعالیت‌های بدنی برای افزایش سلامت سالمندان شهری و کاهش سقوط آنان کافی نبوده و کاهش آمار سقوط، نیازمند توجه و مراقبت در ابعاد وسیع‌تری ازجمله کنترل بیماری‌های همراه و توجه به مکان زندگی سالمند و رفع عوامل خطر محیطی است.

اهداف: ترس از سقوط با محدودکردن فعالیت‌ها می‌تواند باعث افزایش خطر سقوط و آسیب شود. هدف از این مطالعه بررسی شیوع سقوط و ترس از سقوط در سالمندان و ارتباط آن‌ها با یکدیگر است.
مواد و روش‌ها: این تحقیق از نوع توصیفی-تحلیلی به روش مقطعی است که در آن ۱۶۰ فرد سالمند (۱۳۰ زن و ۳۰ مرد) با سن ۶۵ سال به بالا با استفاده از نمونه‌گیری تمام‌شماری انتخاب شدند. پس از اخذ رضایت آگانه از فرم اطلاعات جمعیت‌شناختی، فرم ثبت دفعات سقوط و پرسش‌نامه خودکارآمدی ترس از سقوط برای جمع‌آوری داده‌ها استفاده شد. علاوه‌براین، از آمار توصیفی برای طبقه‌بندی داده‌ها و آمار استنباطی شامل تحلیل واریانس یک‌راهه، آزمون تی مستقل و همبستگی پیرسون برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها استفاده شد. ﺭﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﭘﺎﻳﺎﻳﻲ پرسش‌نامه خودکارآمدی ترس از سقوط، پس از بررسی و تحلیل ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ (ﺁﻟﻔﺎﻱ ﻛﺮﻭﻧﺒﺎﺥ=%۹۵).
یافته‌ها: از بین ۱۶۰ نمونه، بیشتر سالمندان زن (%۸۱/۲) و با میانگین (انحراف معیار) سنی ۹/۰۷±۶۷/۶۳ سال بودند. میانگین و انحراف معیار دفعات سقوط ۰/۸۵±۲/۶ بود. %۴۶/۹ از سالمندان دارای ۳ بار سقوط، %۳۳/۸ دارای ۲ بار سقوط و %۹/۴ دارای یک‌بار سقوط در شش ماه گذشته بودند. این در حالی است که بیشتر سالمندان (%۷۶/۲) از ترس از سقوط متوسط برخوردار بودند. بین جنس سالمندان و مصرف دارو با تعداد دفعات سقوط، تفاوت آماری معنی‌داری وجود داشت (۰/۰۰۱>P). همچنین بین ترس از سقوط و جنس (۰/۰۵>P) و سابقه اقامت (۰/۰۲=P) تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد (۰/۰۰۱>P). نتایج حاصل از ضریب همبستگی پیرسون بین دفعات سقوط و ترس ازسقوط رابطه معناداری با اطمینان %۹۹ نشان داد.
نتیجه‌گیری: با توجه به شیوع سقوط و ترس از سقوط در سالمندان و تأثیر مستقیم آن‌ها بر یکدیگر، برنامه‌ریزی مناسب برای کنترل و پیشگیری از آنها به‌منظور افزایش رفاه سالمندان باید انجام گردد.

اهداف: سالمندی فرایندی است که منجر به کاهش کیفیت زندگی و ایجاد وابستگی می‌شود. سالمندی بخش مهمی از جامعه بشری است و تغییرات ایجاد شده بر شیوه زندگی سالمند اطرافیانش و کل جامعه تأثیر می‌گذارد. با توجه به اهمیت این موضوع و ازآنجاکه مطالعات اندکی در این زمینه انجام شده است، هدف از این مطالعه، بررسی فعالیت فیزیکی و کنترل تعادل در سالمندان و ارتباط بین آنها بوده است.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، ۱۶۱۴ سالمند شهر امیرکلا طی سال‌های ۹۱-۹۰ شرکت داشتند. میزان فعالیت فیزیکی با استفاده از پرسش‌نامه استاندارد فعالیت بدنی در سالمندان و کنترل تعادل با آزمون تعادل برگ اندازه‌گیری شد. سپس اطلاعات با استفاده از آزمون‌های آماری کای-دو و تی در نرم‌افزار SPSS در سطح ۰/۰۵ مورد تجزیه‌وتحلیل قرار گرفت.
یافته‌ها: در این مطالعه ۱۶۱۴ سالمند مورد بررسی قرار گرفتند که از این تعداد ۸۸۳ نفر مرد و ۷۳۳ نفر زن بودند. میانگین سنی مردان ۷/۶۸±۶۹/۹۶ و میانگین سنی زنان ۷/۰۲±۶۸/۶۶ بوده است. ارتباط بین میزان فعالیت فیزیکی و کنترل تعادل در افراد مورد مطالعه از نظر آماری معنادار و مستقیم بوده است (۰/۰۰۰=P).
نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه بیانگر وجود ارتباط معنادار بین فعالیت فیزیکی و کنترل تعادل در سالمندان است. نتیجه حاصل از این مطالعه این موضوع را تداعی می‌کند که می‌توان با برنامه‌ریزی برای افزایش فعالیت فیزیکی، به‌میزان زیادی موجب بهبود کنترل تعادل در سالمندان شد و از مشکلات بعدی مانند زمین‌خوردن کاست. 

اهداف سقوط مشکل عمده بهداشتی است و صدمات ناشی از آن یکی از علل مهم مرگ و معلولیت در سالمندان محسوب می‌شود. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی سقوط در سالمندان و عوامل مرتبط با آن در شهر بجنورد بود. 
مواد و روش‌ها در سال ۱۳۹۴ این مطالعه مقطعی روی ۲۸۸ سالمند ۶۵ سال و بیشترِ ساکن شهر بجنورد و با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای تصادفی انجام شد. با همکاری مراکز مراقبت سالمندان، سالمندان بستری در بیمارستان و سالمندانی برای مطالعه انتخاب شدند که با خانواده زندگی می‌کردند. اطلاعات با استفاده از مصاحبه و چک‌لیست محقق‌ساخته‌ای جمع‌آوری شد که برای این مطالعه طراحی شده بود. متغیرهای این پژوهش علاوه‌بر اطلاعات جمعیت‌شناسی شامل این متغیرها بود: سابقه سقوط در شش ماه گذشته و متغیرهای مربوط به سلامت سالمندان و وضعیت بهداشت محیط محل زندگی آن‌ها. داده‌ها با استفاده از نسخه بیستم نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های آماری تی مستقل و کای‌اسکوئر تحلیل شد. سطح معناداری ۰۵/۰≥ درنظرگرفته شد.
یافته‌ها در این مطالعه شیوع سقوط در سالمندان شهر بجنورد ۹/۳۰درصد بود و ۲/۵۴درصد از نمونه‌ها را مردان و ۸/۴۵درصد را زنان با میانگین سنی ۵۶/۸±۴۲/۷۰ تشکیل می‌دادند. ۷۵درصد از سالمندان بی‌سواد بودند. در زمان انجام مطالعه ۱/۱۰درصد سالمندان سیگار می‌کشیدند. میانگین تعداد نخ سیگار ۲۰/۳±۰۳/۷ در روز بود (کمترین۲ نخ و بیشترین ۱۰ نخ). میانگین مصرف دارو ۹۸/۱±۴۴/۲ قلم در روز بود (کمترین ۱ قلم و بیشترین ۸ قلم). ۵/۵۴درصد از سالمندان با خانواده و ۸/۲۷درصد در خانه سالمندان و ۷/۱۷درصد به‌تنهایی زندگی می‌کردند. ازنظر اشتغال ۵/۷۲درصد بیکار و ۱/۱۸درصد بازنشسته و ۴/۹درصد شاغل بودند. بیش از ۵۰درصد سالمندان بیکار، از نهادهای حمایتی همچون کمیته امداد امام‌خمینی(ره) مستمری و خدمات دیگر دریافت می‌کردند. ۱/۵۵درصد از سقوط‌ها در داخل منزل یا مراکز مراقبت از سالمندان اتفاق افتاده بود. ۴/۹۲درصد سالمندان زیرپوشش بیمه‌های خدمات درمانی قرار داشتند. هیچ‌کدام از سالمندان مشروبات الکلی نمی‌نوشیدند. به‌ترتیب ۴/۴۹ و ۵/۲۲ و ۱/۲۸درصد سقوط بین ساعات ۱:۵ تا ۱۲ صبح، ۱:۱۲ تا ۱۸ عصر و ۱:۱۸ تا ۵ شب و نیمه‌شب اتفاق افتاده است. همچنین ۳/۸درصد سابقه سکته قلبی، ۹درصد سابقه سکته مغزی، ۱/۱۸درصد دیابت، ۰۵/۴۳درصد فشارخون و ۹/۴درصد کاهش وزن را گزارش کرده‌اند. در این مطالعه باتوجه‌به ۰۵/۰≥P بین وقوع حادثه سقوط و سن بالای ۶۵ سال، مصرف داروهای خواب‌آور و آرام‌بخش، کمردرد، آرتروز، مشکلات راه‌رفتن، مشکلات نشستن و بلندشدن، مشکلات شنوایی و عوامل بهداشت محیطی همچون وضعیت پله‌ها و نرده‌های محل زندگی، وضعیت پوشش کف محل زندگی، وضعیت حمام محل زندگی، وضعیت سرویس بهداشتی محل زندگی و وضعیت روشنایی محل زندگی ارتباط معناداری وجود داشت. این در حالی است که بین سقوط و جنسیت، مصرف موادمخدر، تحصیلات، مصرف مشروبات الکلی، مشکلات بینایی رابطه معناداری مشاهده نشد (۰۵/۰

نتیجه‌گیری نتایج مطالعه نشان می‌دهد شیوع سقوط در سالمندان فراوان است. باتوجه‌به افزایش جمعیت سالمند در کشور و هزینه‌های زیاد درمانِ آنان، روش‌های مراقبت و پیشگیری باید بیشتر برای کاهش سقوط به‌کار برده شود. افزون‌براین کارشناسان مرتبط باید به‌طورمکرر ایمنی منزل را ارزیابی کنند.