اهداف: تشخیص و درمان بیماری‌ها در سنین بالا نیازمند به‌کارگیری توانمندی‌های خاص است. صرع نیز از این قاعده مستثنی نیست. طبق تحقیقات انجام شده میزان بروز تشنج در افراد مسن در حال افزایش است. از طرف دیگر افزایش سنی در جامعه انسانی، باعث افزایش تعداد افراد مسن در جوامع شده است. کشور ما نیز در سال‌های نه چندان دور با این مسئله یعنی افزایش تعداد افراد مسن روبه‌روست و اگر به این گروه توجه نشود می‌تواند در آینده مشکلاتی ایجاد نماید.
مواد و روش‌ها: بروز صرع را در افراد با سن ۸۰ سال ۱۴۰/۱۰۰۰۰۰ ذکر کرده‌اند. آنچه اهمیت دارد موضوع تشخیص بیماری در افراد مسن است؛ زیرا می‌تواند حالاتی مثل T.I.A، مشکلات قلبی و عروقی، اختلال در درک زمان، مکان و یا افراد به صورت گذرا در بیماران با تشخیص دمانس، TGA و سنکوپ عصبی .. را تقلید نماید.
یافته‌ها: گاهی تابلو بروز علایم در افراد مسن با افراد جوان متفاوت است و گاهی حتی به صورت NCSE ظاهر می‌شود. از طرف دیگر تغییرات وابسته به سن که باعث بروز صرع در افراد مسن می‌شود به‌خوبی مطالعه نشده‌اند. درمان و انتخاب نوع دارو در افراد مسن توجهات خاص خود را می‌طلبد. تغییراتی مثل تغییرات متابولیک، تغییر در تحمل مغز نسبت به داروها و عوارض آن‌ها، تعییر در عملکرد ارگان‌های بدن، همزمان‌شدن بیماری‌های دیگر و مصرف داروهای متعدد برای درمان آن‌ها می‌تواند درمان ما را با چالش مواجه کند.
نتیجه‌گیری: اکثر جوامع بین المللی به مسئله سالمندی اهمیت داده می‌شود و این باعث شده ما امیدوار باشیم که در آینده عوامل موثر در صرع سالمندان ازجمله تغییرات وابسته به سن که مغز را حساس به اپی لپسی می‌کند را بهتر شناخته و متعاقب آن درمان بهتری را انجام دهیم.
