اهداف: از آنجائی که ضعف قدرت و استقامت عضلات اندام تحتانی می‌تواند بر سرعت راه رفتن سالمندان اثرگذار باشد، این تحقیق تأثیر هشت هفته تمرین ترکیبی آب- خشکی بر قدرت اندام تحتانی و سرعت راه رفتن مردان سالمند را مورد مطالعه قرار داد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ نیمه تجربی ۱۶ مرد سالمند با میانگین و انحراف سنی ۲/۷۴±۶۲/۷۵ سال در دو گروه کنترل (۹ نفر) و تجربی (۷ نفر) به عنوان آزمودنی شرکت کردند. گروه تمرین به مدت هشت هفته (دو جلسه در هفته)، در برنامه‌ تمرین استقامتی ترکیبی آب و خشکی (به‌طور متناوب یک جلسه در آب و یک جلسه در خشکی) شرکت کردند در حالی که گروه کنترل به زندگی عادی خود ادامه دادند. قبل و بعد از اعمال برنامه‌ی تمرین از هر دو گروه کنترل و تجربی آزمون برخاستن از صندلی برای سنجش قدرت عضلات اندام تحتانی و سرعت راه رفتن در مسیری ۱۰ متری به عمل آمد. از آزمون t وابسته به منظور ارزیابی تغییرات درون گروهی و آزمون t مستقل جهت مقایسه بین دو گروه در سطح معناداری ۰,۰۵ استفاده شد.

یافته‌ها: اختلاف معنی‌داری بین قدرت/استقامت اندام تحتانی، پس از اعمال دوره برنامه تمرینی بین دو گروه کنترل و تجربی وجود داشت. ضمن اینکه اختلاف معنی دار قدرت اندام تحتانی و سرعت راه رفتن قبل و بعد از تمرین در گروه تجربی مشاهده شد (P<۰,۰۵).

نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های تحقیق برنامه ترکیب تمرینات استقامتی آب و خشکی با هدف افزایش قدرت اندام تحتانی و بهبود سرعت راه رفتن مردان سالمند، توصیه می‌شود.

اهداف: کاهش ظرفیت‌های جسمانی و عملکردی ازجمله عوامل خطرآفرین در افتادن، معلولیت، آسیب‌دیدگی یا مرگ سالمندان به‌شمار می‌رود. تمرین در آب یکی از روش‌های مطرح‌شده به‌منظور بهبود عملکرد سالمندان است. برای سالمندان انجام برخی از فعالیت‌ها در خشکی و مشکلات و خطرات آسیب‌دیدگی را به‌همراه دارد. با درنظرگرفتن دوره زمانی طولانی‌تر بازیافت در سالمندان و نبودِ امکان برخی سالمندان برای شرکت در فعالیت‌های بدنی به‌ویژه تمرین در آب، دست‌کاری تعداد جلسات تمرین در آب از اهمیت فراوانی برخوردار است. هدف این تحقیق مقایسه تأثیر تعداد جلسات تمرینات آبی در هفته بر شاخص‌های تعادلی و عملکردی سالمندان کم‌تحرک بود. 
مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر کاربردی و روش آن نیمه‌تجربی بود. در این مطالعه ۳۶ مرد سالمند با میانگین سنی ۲/۱۵±۶۴/۳۶ سال، قد ۴/۳۲±۱۶۵/۰۵ سانتی‌متر، وزن ۳/۷۳±۶۲/۸۹ کیلوگرم و شاخص توده بدنی ۱/۷۲±۲۳/۱۲ مترمربع داوطلبانه انتخاب شدند. ارزیابی‌های اولیه پس از امضای فرم رضایت‌نامه شخصی انجام شد. سپس آزمودنی‌ها به‌صورت تصادفی در سه گروه ۱۲نفری گروه دوجلسه‌ای و سه‌جلسه‌ای و گروه کنترل تقسیم شدند و برنامه تمرین آبی شش‌هفته‌ای اجرا شد. در آغاز و پایان برنامه تمرینات شاخص‌های تعادلی و عملکردی، قدرت اندام تحتانی و انعطاف‌پذیری موردارزیابی قرار گرفتند. برای بررسی اختلاف در پیش‌آزمون و پس‌آزمون هر گروه از آزمون تی زوجی و برای مقایسه نتایج در سه گروه با یکدیگر از آزمون آماری تحلیل واریانس یک‌طرفه (ANOVA) استفاده شد. همچنین تمامی عملیات آماری با استفاده از نسخه ۱۷ نرم‌افزار SPSS در سطح معنی‌داری ۰/۰۵≥P محاسبه شد. 
یافته‌ها: نتایج حاکی از آن است که در عامل‌های تعادل پویا و ایستا و توانایی حرکتی بین گروه دوجلسه‌ای و سه‌جلسه‌ای تمرین در هفته تفاوت معنی‌دار وجود ندارد (۰/۰۵≤P). ازسوی‌دیگر قدرت و انعطاف‌پذیری گروه سه‌جلسه‌ای در مقایسه با گروه دو‌جلسه‌ای تفاوت معنی‌داری نشان داد (۰/۰۵≥P). علاوه‌براین یافته‌های آزمون تی زوجی نشان داد در تمامی عامل‌ها بین میانگین نمرات پیش‌آزمون و پس‌آزمون هر دو گروه تجربی تفاوت معناداری وجود دارد (۰/۰۵≥P). بااین‌حال در گروه کنترل این تفاوت معنادار نبود (۰/۰۵≤P). درهرصورت در پس‌آزمون در مقایسه با پیش‌آزمون عوامل قدرت و انعطاف‌پذیری گروه سه جلسه تمرین آبی در هفته در مقایسه با گروه دو جلسه تمرین در هفته، افزایش به‌مراتب بیشتری را نشان داد.
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد در سالمندان کم‌تحرک  بعد از اجرای فعالیت‌های بدنی در  آب، بهبود عوامل جسمانی چون تعادل ایستا و پویا و توانایی حرکتی از حجم تمرین بیشتر از تعداد جلسات تمرینی تأثیر می‌پذیرد. البته افزایش تعداد جلسات تمرینی می‌تواند دیگر عوامل جسمانی از قبیل قدرت و انعطاف‌پذیری را به‌میزان مشابه یا بیشتری افزایش دهد.