اهداف: سقوط در سالمندان یکی از مشکلات شایع دوران سالمندی است و منجر به وابستگی، کاهش خود‌کارآمدی، افسردگی، کاهش کیفیت زندگی و تحمیل هزینه به فرد، خانواده و جامعه می‌شود. بنابراین این مطالعه با هدف تعیین تأثیر به‌کارگیری مدل مراقبت مشارکتی بر «ترس ازسقوط و دفعات وقوع» آن انجام شد.
مواد و روش ها: این مطالعه پژوهشی نیمه‌تجربی است. نمونه‌ها ۷۲ سالمند (با میانگین سن ۷/۴۷±۷۱/۳۴) مراجعه‌کننده به مراکز جامع خدمات سلامت شهراصفهان در سال ۹۸بودند و با روش نمونه‌گیری آسان انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (دوازده هفته در برنامه مراقبت مشارکتی شرکت کردند) و گروه کنترل (دو جلسه آموزشی۶۰دقیقه‌ای) تقسیم شدند.جمع‌آوری داده‌ها با تکمیل پرسش‌نامه‌های اطلاعات جمعیت‌شناختی، استاندارد سنجش نمره ترس از سقوط، توسط سالمندان در سه مرحله قبل، بلافاصله وسه ماه بعد انجام شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۵ و آزمون‌های کای‌اسکوئر، من‌ویتنی، تی مستقل وآنالیز واریانس با تکرار مشاهدات، انجام شد.
یافته ها: نتایج نشان داد میانگین نمرات ترس از سقوط، در گروه آزمایش بین سه زمان، اختلاف معنادار داشت (P<۰/۰۵). آزمون تعقیبی LSD نشان داد که در گروه آزمایش میانگین نمره ترس از سقوط، بلافاصله بعد از مداخله به طور معناداری کمتر از قبل از مداخله و سه ماه بعد از مداخله، کمتر از بلافاصله بعد از مداخله بود (P<۰/۰۰۱).
نتیجه گیری: مطابق نتایج اجرای مدل مراقبت مشارکتی باعث کاهش ترس و پیشگیری از سقوط سالمندان شد. بنابراین توصیه می‌شود از این الگو جهت آموزش بیماران و خانواده‌های آن‌ها استفاده شود.
