اهداف: هدف از مطالعه حاضر، بررسی رابطه مشارکت اجتماعی و ابعاد آن (مشارکت نهادی و مشارکت غیرنهادی) با کیفیت زندگی و ابعاد آن در میان سالمندان عضو کانون‌های سالمندی شهر تهران می باشد.

مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی و مقطعی می باشد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه سالمندان عضو کانون‌های سالمندی شهر تهران می‌باشد که از میان آن‌ها، ۲۰۰ نفر از سالمندان ۶۰ سال به بالا را از میان کانون‌های سالمندی مناطق ۱، ۱۲ و ۲۰ را به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای و تصادفی ساده انتخاب نموده و ابزارهای پژوهش، شامل پرسشنامه کیفیت زندگی لیپاد، پرسش‌نامه محقق ساخته مشارکت اجتماعی و چک لیست اطلاعات دموگرافیک را در میان جامعه نمونه به اجرا درآورده و اطلاعات کسب شده را با استفاده از روش‌های آماری ضریب آلفای کرونباخ، ضریب همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی و آزمون های کولموگروف-اسمیرنف، F و T مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

یافته‌ها: مقایسه میانگین نمره کیفیت زندگی (P>۰/۰۵) و مشارکت اجتماعی (P>۰/۰۵) در میان مردان و زنان سالمند تفاوت آماری معناداری را نشان نداد. همچنین ضریب همبستگی مشارکت اجتماعی و کیفیت زندگی (r=۰/۷۷۸) رابطه معناداری بین دو متغیر را نشان داد. با استفاده از آزمون رگرسون (Radj=۰/۶۳)، مشخص گردید که ۶۳درصد تغرات متغیر کیفیت زندگی توسط متغیرهای این پژوهش قابل پیش بینی است.

نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاکی از معنادار بودن رابطه بین مشارکت اجتماعی و ابعاد آن با کیفیت زندگی سالمندان می‌باشد و مشارکت غیرنهادی در میان سالمندان غلبه بیشتری دارد.

اهداف: مشارکت اجتماعی از اجزای مهم سلامت در فرایند سالمندی و به‌عنوان بخشی از زندگی و یکی از اجزای کلیدی عملکرد به‌شمار می‌رود که باعث بهبود سلامت فیزیکی و روانی سالمندان می‌شود. این احتمال وجود دارد که استفاده از وسیله کمک تحرکی روی مشارکت اجتماعی سالمندان تأثیر گذارد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه وضعیت مشارکت اجتماعی سالمندان دارای وسیله کمک تحرکی با سالمندان بدون وسیله کمک تحرکی در شهر تهران است.

مواد و روش‌ها: در این پژوهش مقطعی، سالمندان بدون وسیله کمک‌تحرکی با سالمندانی که از وسیله کمک‌تحرکی استفاده می‌کنند، از نظر سطح مشارکت اجتماعی مقایسه شدند. ۷۹ سالمند (۳۹ زن و ۴۰ مرد) ۶۰ سال و بالاتر به روش نمونه‌گیری دردسترس انتخاب و پرسشنامه‌های عادات زندگی، ارزیابی مختصر شناختی و پرسش‌نامه اطلاعات فردی را تکمیل شدند. به‌منظور تجزیه و تحلیل اطلاعات برای داده‌های پیوسته دارای توزیع طبیعی از آزمون‌های تی و آنوا و برای داده‌های گسسته یا با توزیع غیرطبیعی از آزمون‌های کروسکال‌والیس و من-ویتنی استفاده گردید.

یافته‌ها: براساس نتایج تحقیق، سالمندانی که از وسیله کمک‌تحرکی استفاده می‌کردند، مشارکت اجتماعی کمتری در مقایسه با سالمندان بدون وسیله کمک‌تحرکی داشتند (P<۰/۰۵). سالمندان گروه سنی ۷۴-۶۰ سال سطح مشارکت اجتماعی بالاتری نسبت به گروه سالمندان ۸۹-۷۵ سال داشتند (P<۰/۰۵). از نظر جنسیت و وضعیت تأهل بین سالمندان استفاده‌کننده از وسیله کمک‌تحرکی و بدون وسیله کمک‌تحرکی تفاوتی از نظر سطح مشارکت اجتماعی دیده نشد (P<۰/۰۵).

نتیجه‌گیری: نوع وسیله کمک‌تحرکی روی مشارکت اجتماعی سالمندان تأثیر می‌گذارد.  نتایج نشان می‌دهد  سالمندان با توانایی فیزیکی بالاتر، مشارکت بهتری دارند. سالمندان دارای وسیله کمک‌تحرکی برای مشارکت با محدودیت‌هایی در جامعه روبه‌رو هستند که لازم است گروه توانبخشی به بهبود مشارکت فرد در جامعه توجه بیشتری نمایند.