اهداف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر پیاده‌روی بر عملکرد روانی اجتماعی مردان سالمند بود.

مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع شبه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را سالمندان مرد ۶۰ تا  ۷۵ سال ساکن سرای سالمندان کهریزک تشکیل دادند که از نظر جسمانی و سابقه پزشکی سالم ارز یابی شدند. تعداد ۸۰ نفر از سالمندان با توجه به ملاک‌های ورود، انتخاب و به طور  تصادفی به سه گروه تجربی (۱، ۳ و ۶ جلسه در هفته، ، هر جلسه ۳۰ دقیقه پیاده‌روی با شدت متوسط) و یک گروه کنترل (بدون فعالیت بدنی در طی ۱۶ هفته) تقسیم شدند. دو پرسشنامه فرم کوتاه کیفیت زندگی مرتبط با سلامتی (SF-۳۶) و پرسشنامه سنجش علائم افسردگی (GDS-SF) در دو مرحله پیش‌آزمون و پس‌آزمون توسط شرکت‌کنندگان تکمیل شد. ملاک‌های ورود آزمودنی‌ها عبارت بودند از: دامنه سنی، داشتن رضایت و تمایل به حضور فعال و منظم در برنامه پیاده‌روی و برخورداری از سلامت روانی نسبی؛ وهمچنین نداشتن بیماری‌های دیابت، قلبی عروقی، پارکینسون، ناهنجاری‌های وضعیتی حاد، اختلالات عصب شناختی، اسکلتی عضلانی، فقدان سابقه بیماری‌های جدی به‌ویژه نقص بینایی، نقص در سیستم‌های درگیر در تعادل، نداشتن محدودیت حرکتی، ناهنجاری‌های کف پا، سابقه جراحی. داده‌ها با آزمون‌های تحلیل واریانس یک طرفه، همبستگی پیرسون و تعقیبی شفه در سطح معنی‌داری P<۰/۰۵ بررسی شدند.

یافته‌ها: یافته‌ها نشان دادند عملکرد روانی اجتماعی مردان ۶۰ تا ۷۵ سال، پس از ۱۶ هفته پیاده‌روی افزایش داشت (F=۲۹/۴۰۰ و P=۰/۰۰۱). و با افزایش جلسات هفتگی تمرین، اثربخشی پیاده‌روی نیز بیشتر شد. در حالی که بین گروه‌های مداخله با تمرین ۱ جلسه و ۳ جلسه در ارتباط با بهبود عملکرد روانی اجتماعی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (P>۰/۰۵).

نتیجه‌گیری: انجام پیاده‌روی منظم با مقدار تمرینی اثربخش و استاندارد برای سالمندان می‌تواند زمینه ارتقای کیفیت زندگی آنان را فراهم سازد. از این رو طرح‌ریزی فعالیت‌های بدنی نظام‌دار و منطقی برای سالمندان زیر نظر مربیان آگاه بر پایه یافته‌های تحقیق پیشنهاد می‌شود.

اهداف: هدف از مطالعه حاضر مقایسه تعادل ایستا در مردان میانسال و سالمند فعال و غیرفعال بود.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی-مقایسه‌ای آزمودنی‌های تحقیق شامل دو گروه ۵۵ مرد میانسال و سالمند فعال و ۴۹ مرد میانسال و سالمند غیرفعال بودند. تعادل ایستا در آزمودنی‌ها با استفاده از آزمون ایستادن روی پا با چشمان باز و بسته اندازه‌گیری شد. سرعت (زمان) راه رفتن در آزمودنی‌های فعال با استفاده از آزمون پیاده‌روی راکپورت اندازه‌گیری شد. برای مقایسه تعادل ایستا با چشمان باز و بسته بین دو گروه از آزمون تی مستقل و برای بررسی ارتباط بین متغیرها از آزمون ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. تجزیه تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS۱۶ انجام شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که تعادل ایستا با چشمان بسته و باز در گروه فعال به‌طور معنادری نسبت به گروه غیرفعال بالاتر می‌باشد. با این حال در گروه فعال هیچ‌گونه ارتباط معناداری بین زمان راه رفتن و میزان تعادل با چشم باز و بسته مشاهده نشد. یک همبستگی منفی و معناداری بین سن و تعادل ایستا مشاهده شد به‌طوریکه با افزایش سن تعادل به‌طور معنی‌داری کاهش می‌یافت.

نتیجه‌گیری: یافته‌های مطالعه حاضر نشان داد که مردان میانسال و سالمند فعالی که به‌طور منظم به پیاده‌روی و ورزش صبحگاهی می‌پردازند نسبت به مردان میانسال و سالمند غیرفعال از تعادل بهتری برخوردار می‌باشند که این می‌تواند موید نقش تمرین به‌ویژه پیاده‌روی در بهبود تعادل باشد. احتمال می رود که پیاده‌روی با اعمال اضافه بار بر روی انتقال اطلاعات از طریق بهبود سیستم‌های حسی سه‌گانه دستگاه عصبی مرکزی و همچنین سیستم حرکتی جهت حفظ تعادل، باعث بهبود تعادل شود.