اهداف: کم‌شنوایی یکی از مشکلات شایع سلامتی است که در سنین بالا شیوع بیشتری دارد. مطالعه حاضر با هدف برسی تاثیر سن بر آستانه‌های شنوایی و توانایی بازشناسی واژه روی گروهی از افراد در محدوده سنی ۳۰ تا ۱۰۰ سال صورت گرفت.
مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر از اردیبهشت ماه ۱۳۸۴ تا مهرماه ۱۳۸۶ روی ۱۹۰ نفر (%۵۳,۶۸ مرد و %۴۶.۳۲ زن) در هفت دهه سنی در شهر تهران انجام شد. این افراد کسانی بودند که به دلیل احساس وجود نوعی مشکل شنوایی، برای بررسی وضعیت شنوایی خود مراجعه کرده بودند. از بین مراجعان، افراد بدون سابقه آسیب شنوایی و قرارگرفتن در معرض عوامل ایجاد کننده کم‌شنوایی مورد بررسی قرار گرفته؛ و ادیومتری تون- خالص، ارزیابی توانایی بازشناسی گفتار، و ادیومتری امپدانس برای آن‌ها انجام شد.
یافته‌ها: بین ثبت رفلکس‌های صوتی با سن و همچنین با میانگین کم‌شنوایی، ارتباط معکوس معناداری وجود داشت. کاهش حساسیت شنوایی بین دهه‌های سنی مورد مطالعه از لحاظ آماری معنادار بود؛ و در تمام فرکانس‌های مورد بررسی، میزان کم‌شنوایی در مردان نسبت به زنان بالاتر بود و اختلاف آن‌ها در فرکانس های بالا معنادار به دست آمد. بین گروه‌های سنی مورد مطالعه در امتیاز بازشناسی واژه نیز تفاوت معناداری مشاهده شد. وزوز دائمی در ۱۲/۶۳درصد افراد، سرگیجه/ گیجی در ۶/۸۴درصد، و سابقه استفاده از سمعک در ۴/۲۱درصد افراد گزارش گردید.
نتیجه‌گیری: حساسیت شنوایی به تدریج و به طور پیش‌رونده با افزایش سن، کاهش می‌یابد. با توجه به تاثیر کم‌شنوایی و برخی اختلالات همراه آن به ویژه وزوز و سرگیجه/ گیجی بر توانایی ارتباطی و کیفیت زندگی افراد، و شیوع بالاتر آن‌ها نسبت به سایر اختلالات در سالمندان، برنامه‌ریزی‌های علمی و اجرایی جهت شناسایی و درمان مشکلات شنوایی در این جمعیت ضرورت دارد.
