اهداف با توجه به افزایش جمعیت سالمندان در کشور، این مطالعه با هدف تعیین میزان ناتوانی سالمندان صورت گرفت و ارتباط آن با جنسیت انجام شد.
مواد و روش ها این پژوهش به روش توصیفی‌تحلیلی از نوع همبستگی بر روی ۳۰۰ نفر از سالمندان ۶۰ ساله و بالاتر تحت پوشش سازمان بازنشستگی شهرداری تهران به روش نمونه‌گیری تصادفی و از طریق مراجعه به در منازل افراد سالمند و مصاحبه با آنان صورت گرفته است. ابزار جمع‌آوری اطلاعات، پرسش‌نامه‌ای مشتمل بر دو بخش بود که بخش اول درباره مشخصات جمعیت‌شناختی، اقتصادی، اجتماعی و ابتلا به بیماری‌ها و بخش دوم، پرسش‌نامه WHODAS۲ از سازمان بهداشت جهانی بوده است. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار   SPSS۱۸ بررسی شدند.
یافته ها میانگین سنی کل افراد مورد مطالعه ۷/۱۱±۶۸/۱۴ سال و میانه سن آنان ۶۶ سال بود. در میان سالمندان تحت مطالعه، ۱۷۵ نفر (۴۶ درصد) بدون ناتوانی بودند و ۱۹/۱۳ درصد افراد ناتوان (۱۲۵ نفر)، ناتوانی خفیف داشتند. بیشترین میزان ناتوانی در حیطه حضور در جامعه با میانگین ناتوانی (۵/۶) در زن‌ها و (۴/۳۸) در مردها دیده شد و حداقل میانگین ناتوانی در مردها (۰/۷۲) مربوط به حیطه مراقبت از خود و بهداشت شخصی و در زن‌ها (۱/۰۷) بوده است.
نتیجه گیری سالمندان مطالعه حاضر در مقایسه با سایر کشورها ناتوانی کمتری داشتند، با این حال توجه به روند افزایش جمعیت سالمندان و سلامت و کاهش ناتوانی‌های آن‌ها ضروری به نظر می‌رسد. طبق بررسی انجام‌شده درصد ناتوانی در زنان (۵۸/۱۴ درصد) نسبت به مردها (۵۳/۳۱ درصد) بیشتر بود و ناتوانی با سن رابطه معنی‌داری داشت. (P<۰/۰۰۱)