اهداف: شیوع بی‌خوابی در جمعیت سالمندان، ۵۰ تا ۷۰ درصد است. از آنجا که پایه مشترک درمان هر نوع اختلال خواب، استفاده از آموزش بهداشت خواب است، این مطالعه در سال ۱۳۹۵، با هدف تعیین تأثیر آموزش بهداشت خواب، بر کیفیت خواب و سلامت عمومی زنان دارای اختلال خواب در شهر بیرجند انجام شد.
مواد و روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی است. نمونه مطالعه‌شده، ۸۴ نفر از زنان سالمندی بودند که معیارهای ورود به مطالعه را داشتند و به روش نمونه‌گیری تصادفی منظم وارد مطالعه شدند. در صورتی ‌که فرد سالمند بر اساس نمره پرسش‌نامه شاخص شدت بی‌خوابی، دچار اختلال خواب بود، در گروه آزمایش یا کنترل قرار می‌گرفت. ابزار جمع‌آوری اطلاعات، پرسش‌نامه‌های شاخص کیفیت خواب پیتزبرگ و ابزار بررسی سلامت عمومی بود که شرکت‌کنندگان قبل از آموزش و چهار هفته بعد از آموزش، آن را تکمیل کردند. داده‌ها با استفاده از نسخه ۲۱ نرم‌افزار SPSS تجزیه و تحلیل شدند.
یافته ها: فقط در متغیر سن تفاوت معناداری در اطلاعات جمعیت‌شناختی مشاهده شد که میانگین و انحراف معیار در گروه آزمایش ۳/۳‌±۶۴ سال و در گروه کنترل ۲/۷±۶۲ سال بود. بعد از مداخله، در گروه آزمایش و کنترل، تفاوت معناداری بین میانگین نمره کیفیت خواب، شدت بی‌خوابی و سلامت عمومی وجود داشت (۰/۰۰۱>P).
نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، آموزش بهداشت خواب می‌تواند کیفیت خواب، شدت بی‌خوابی و سلامت عمومی زنان سالمند را بهبود بخشد، بنابراین می‌توان از آن در مراقبت‌های اولیه‌ بهداشتی به منزله روش درمانی مقرون‌به‌صرفه و در دسترس استفاده کرد.