Mendeley  

Zotero  

Amini M, Gholami M, Aabed Natanzi H, Shakeri N, Haddad H. Effect of Diaphragmatic Respiratory Training on Some Pulmonary Indexes in Older People With Chronic Obstructive Pulmonary Disease. Salmand: Iranian Journal of Ageing 2019; 14 (3) :332-341
URL: http://salmandj.uswr.ac.ir/article-1-1409-fa.html

اهداف بیماری انسدادی مزمن ریه یکی از مهم‌ترین بیماری‌های پیش‌رونده ریوی است. آشکار است که اختلال عملکرد دیافراگم یک عامل مهم در بدترشدن و پیشرفت علائم در بیماران دارای انسداد مزمن ریه است. به همین دلیل تأثیر تمرین تنفسی دیافراگمی بر برخی از عوامل ریوی در این بیماران بررسی شد.
مواد و روش ها در این پژوهش نیمه‌تجربی از نوع قبل و پس از آزمون ۱۶ بیمار مرد با میانگین و انحراف معیار سنی ۵۷۴±۵۵ مبتلا به انسداد مزمن ریه، با شدت متوسط به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه هشت‌نفره (آزمایش دیافراگمی و گروه کنترل) تقسیم شدند. از وسایل آزمایشگاهی و پرسش‌نامه اطلاعات فردی برای کنترل معیارهای ورود استفاده شد. توسط وسایل آزمایشگاهی حداکثر فشار دمی، FEV۱ و تعداد تنفس در دقیقه اندازه‌گیری شد. تمرین تنفسی به مدت هشت هفته و هفته‌ای سه جلسه روی گروه آزمایش اعمال شد. گروه کنترل هیچ تمرینی را انجام ندادند. پس از پایان تمرینات، عوامل ریوی دوباره اندازه‌گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده‌های به‌دست‌آمده از تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.
یافته ها یافته‌ها بیانگر آن است که تمرین تنفسی دیافراگمی بر عوامل ریوی تأثیر داشته و معنادار است (۰/۰۱=P). در گروه کنترل در هیچ‌یک از متغیرها بهبودی مشاهده نشد (۰/۰۵˃P).
نتیجه گیری نتایج مطالعه ما نشان داد تمرین تنفسی موجب بهبود الگوی تنفسی بیماران می‌شود و باید در برنامه بازتوانی ریوی این بیماران گنجانده شود.