اهداف: دلیریوم تغییر حاد و نوسانی در وضعیت ذهنی بیمار است که با کاهش هوشیاری و اختلال در توجه همراه است و در زمان کوتاه و ناگهانی بروز می‌کند. هدف مطالعه حاضر بررسی میزان و عوامل مرتبط با دلیریوم در سالمندان بستری در بیمارستان‌های آموزشی منتخب شهر تهران در سال 1399 تا 1400 است.
مواد و روش ها: ‌پژوهش حاضر از نوع تحلیلی‌مقطعی بوده و جامعه آماری آن تمام سالمندان بستری‌شده در بخش اورژانس و داخلی بیمارستان‌های فیروزآبادی و رسول اکرم (ص) است. شیوه نمونه‌گیری تصادفی ساده بود و 300 سالمند دارای معیارهای ورود، وارد مطالعه شدند. به منظور جمع‌آوری اطلاعات مورد نیاز از پرسش‌نامه جمعیت‌شناختی، تاریخچه پزشکی و از ابزار 4AT جهت ارزیابی دلیریوم استفاده شد. همچنین بیومارکرهای خونی مرتبط بررسی شد. داده‌ها پس از جمع‌آوری وارد نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۴ شد. در آمار توصیفی به میانگین، انحراف معیار و در آمار استنباطی همبستگی پیرسون استفاده و در مطالعه حاضر سطح معناداری 0/05 تعیین شد.
یافته ها: میانگین سن بیماران 77/8±‌91/70 سال بود. ۵۳ درصد بیماران مرد بودند. ۶۲ درصد متأهل بودند. 31 درصد از سالمندان در معرض دلیریوم و ۴۳ درصد از بیماران مورد مطالعه دلیریوم داشتند. ارتباط معناداری بین وضعیت دلیریوم بیماران با سابقه پلی فارماسی (0/390=P<0/001, r)، استقلال در عملکرد روزانه در منزل (P<0/001 r=0/404)، سابقه بستری در بیمارستان در یک ماه اخیر (0/390=P<0/001, r)، اختلال شنوایی و بینایی بیماران به ترتیب     0/362= P=0/001, r   سابقه بیماری اختلال شناختی (r=0/350, P=0/002)، پارکینسون و سابقه درمان تخصصی افسردگی (به ترتیب 0/301 =P=0/004, r   )P=0/012 , 0/218=rو سابقه درد مزمن (0/043=P، 0/251=r) وجود داشت.
نتیجه گیری: شناسایی و تشخیص اولیه سندرم دلیریوم می‌تواند از بروز پیامدهای نامطلوب پیشگیری کند. به منظور شناسایی اولیه این سندرم لازم است فاکتورهای خطر این سندرم شناسایی شده و‌ آزمایشاتی متناسب و جامع برای کاهش اثرات سوء این سندرم برای سالمندان مبتلا به دلیریوم در بیمارستان‌ها ارائه شود.
 

واژه‌های کلیدی: دلیریوم، سالمندان، اختلال شناختی

متن کامل [PDF 4668 kb]   (1142 دریافت) |   |   متن کامل (HTML)  (1362 مشاهده)