فاکتورهای متعددی مشوق مطالعات مربوط به طول عمر و افزایش حداکثر طول عمر و افزایش درصد سالمندان جوامع و افزایش درصد بودجه جوامع که صرف سالمندان می‌شود از آن جمله‌اند. دیدگاه‌های اخیر نسبت به مکانیسم‌های پیری حاکی از فرایندهای بسیار پیچیده و چندعاملی می‌باشد که برخلاف دیدگاه‌های اولیه است که بر علت مشخص مانند اثر یک ژن یا یا از بین رفتن یک عامل کلیدی تاکید می‌کردند. این مرور مختصر سعی دارد مکانیسم‌های پیری را در سطوح ملکولی سلولی و سیستمیک بررسی نماید و همچنین جنبه‌ای مختلف تاثیر متقابل ژنتیک و محیط را مدنظر داشته باشد. تئوری‌های تکاملی پیری را نتیجه کاهش نیروی انتخاب طبیعی می‌دانند و در مقابل تئوری‌های مولکولی بر تنظیم ژنتیکی پیری تاکید دارند و سالمندی را نتیجه تغییرات در ژن می‌دانند. تئوری‌های سلولی نیز وجود دارند که مشهورترین آن‌ها تئوری تلومر است و پیری حاصله از استرس نیز در این گروه قرار دارد. تئوری‌های سیستمیک قرار دارند که شامل دور گروه اصلی نورواندوکرین و ایمونولوژیک است.