اهداف: از آنجا که فرض شده اعمال تحریک ارتعاشی توسط یک ارتز مرتعش می تواند تعادل بیماران مبتلا به پارکینسون ایدیوپاتیک را بهبود بخشد، این مطالعه با هدف ارزیابی این فرض انجام شد.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه مقطعی از روش نمونه گیری غیر احتمالی قضاوتی استفاده شد و تعداد 14 نفر بیمار پارکینسونی (12 مرد و 2 زن) با میانگین سنی (±SD) 59/9±9/1 سال در مطالعه شرکت نمودند. با استفاده از دستگاه تعادل بایودکس، شاخص کلی ثبات در دو وضعیت کلی چشم باز و چشم بسته و هر یک در دو شرایط موتور روشن و موتور خاموش ارتز مرتعش مورد ارزیابی قرار گرفتند. از روش آنالیز واریانس و از روش تی زوجی به ترتیب جهت تعیین وجود اختلاف و مقایسه میانگین های مقادیر شاخص کلی ثبات در چهار وضعیت مورد ارزیابی استفاده شد.

یافته‌ها: آزمون آنالیز واریانس وجود اختلاف معنادار بین میانگین مقادیر شاخص کلی ثبات در چهار وضعیت مورد ارزیابی را نشان داد (P=0/000). نتایج آزمون تی زوجی بهبود تعادل را در کلیه وضعیتهایی که حالت چشم باز با حالت چشم بسته مورد مقایسه قرار گرفته بودند (P=0/000) و نیز در وضعیت چشم باز و موتور روشن نسبت به چشم باز و موتور خاموش نشان دادند (P=0/013). در وضعیت چشم بسته، تعادل در حالت موتور روشن از حالت موتور خاموش کمتر بود (P=0/934).

نتیجه‌گیری: یک ارتز جدید در توانبخشی بیماران پارکینسونی معرفی شد که می تواند ایده های جدیدی را در طراحی و کاربرد ارتزها معرفی کند. نتایج مطالعه موثر بودن ارتز مرتعش در بهبود تعادل بیماران پارکینسونی را در وضعیت موتور روشن نشان دادند ولی در وضعیت موتور خاموش در مورد موثر بودن آن اطمینان حاصل نشد.